Je wordt als conservatief geboren, schrijft Sanne Huysmans. Er is op zich niets mis mee om het moeilijk te hebben met verandering, zolang het je niet tegenhoudt empathie te voelen voor mensen die alles om zich heen zien veranderen: vluchtelingen.
Sanne Huysmans – De Standaard
In De mening geeft elke week een andere gastauteur zijn visie op de actualiteit.
In je eigen huis weet je waar een putje in de muur zit. In welke lade de garde ligt.
Welk plekje in de zetel het beste is.
Op de weg naar je werk weet je waar werkzaamheden gaande zijn, waar de gevaarlijke kruispunten zijn, waar een broodjeszaak is.
In je buurt ken je de straten waar het druk is na schooltijd, de bar waar de beste koffie wordt geschonken, de gebouwen waar je kunt binnenlopen als je dringend moet plassen.
Al die kennis samen creëert een wereld waarin je je thuis voelt.
Sommigen houden ervan dat dingen blijven zoals ze zijn. Dat een vertrouwde wereld niet verstoord wordt. Dat er geen putje bij komt in de muur, geen buren verhuizen, geen straat eenrichtingsverkeer wordt.
Anderen vinden het net fijn dat dingen veranderen. Zij nemen soms zomaar een andere route of zoeken graag andere omgevingen op.
Misschien is het een van de meest fundamentele verschillen tussen mensen: een conservatieve of een progressieve aard.
Houden van verandering of het haten.
De politieke standpunten die bij een conservatieve of progressieve strekking horen, zijn van secundair belang. Het lijken meningen die bijna toevallig verkocht worden aan een geïnteresseerde klant.
Ik denk dat het onderscheid veel basaler is:
het begint bij het eerste gevoel dat iemand heeft bij iets nieuws. Als er een schotel chips op tafel staat met de smaak van Thaise curry, probeer je die dan wel of niet?
In nieuwe of veranderende omgevingen moet je opnieuw ijkpunten zoeken. Dat geldt voor iedereen. Een plek waar je koffiedrinkt, een winkelier die je bij naam kent, een vuilnisbak om een klokhuis in te gooien.
Simpele zaken die voor de ene nauwelijks moeite kosten, maar voor de andere veel onbehagen veroorzaken.
Ik hou meestal van verandering, ik vind het niet erg om me aan te passen. Toch kan ik begrijpen waarom sommige mensen het daarmee moeilijk hebben. Dat ze zich verloren voelen en zich zelfs verzetten.
Niet meer cash mogen betalen in de supermarkt, een QR-code moeten scannen om een koffie te kunnen bestellen, een pakjesbezorger die geen Nederlands spreekt. Zulke zaken.
Maar ik weiger te begrijpen dat bepaalde conservatieven zich niet inleven in mensen die alles hebben achtergelaten. Nieuwkomers wier hele wereld is veranderd en die geen ijkpunten meer hebben, zelfs geen taal om zich uit te drukken.
Wie zou beter moeten snappen dan een conservatieve mens hoe akelig het is voor die mensen in een nieuwe omgeving?
In plaats van hen wegwijs te maken in die vreemde wereld, lijken sommigen vooral bezig met afschrikken, tegenwerken en hindernissen bedenken.
De politieke standpunten die verkocht worden aan burgers die bang zijn van verandering, saboteren empathie.
Het maakt vreemden van anderen die net een essentieel gevoel met hen delen.
Sanne Huysmans is schrijver.
Vorige maand verscheen haar roman
Iemand moest het doen.
Iemand moest het doen
Terwijl de vooruitgang onverbiddelijk binnendringt, verkommert de kapel bij de ingang van het dorp, droomt een dochter van de verre stad, zet een oude notelaar zich schrap en probeert een gepensioneerde vuilnisman de wereld een beetje beter te maken.
Met haar bewierookte stijl zet Sanne Huysmans een wereld neer die verontrustend bekend voorkomt.
Iemand moest het doen is een urgente roman over de noodzaak van dienstbaarheid en de tragiek van verwachtingen, en vooral een portret van een gemeenschap die vasthoudt aan de waarden die ze dreigt te verliezen.
Sanne Huysmans (1988) studeerde politieke wetenschappen en later filosofie.
Haar debuutroman Rafelen (2017) werd bekroond met de publieksprijs van de
Confituur Boekhandels.
Ze is bestuurder bij een intiem filosofiehuis, medeoprichter van een avontuurlijk platenlabel en gediplomeerd bakker en boswachter.
Ze leeft en werkt in de vallei van de Grote Nete.
Bron: De Standaard