Thomas Friedman – Voor mij is het helder wie de volgende Amerikaanse president moet worden

Thomas L. Friedman is opiniemaker bij The New York Times. Hij betoogt dat de Verenigde Staten in dit tijdperk alleen maar een succesvol buitenlands beleid kunnen voeren als ze allianties blijven smeden.

Thomas Friedman – De Morgen

Het buitenlands beleid van de Verenigde Staten voeren is een bijna onmogelijke opdracht in een tijdperk waarin:

supermachten
superondernemingen
supermachtige individuen en netwerken
superstormen
supermislukte staten
superintelligentie

moeten worden gemanaged.

Tijdens de Koude Oorlog lag heroïsche diplomatie altijd binnen handbereik.

Denk aan Henry Kissinger.

Hij had slechts drie muntjes, een vliegtuig en een paar maanden voor pendeldiplomatie nodig om de historische terugtrekkings overeenkomsten tussen Israël, Egypte en Syrië na de oorlog van oktober 1973 tot stand te brengen.

Hij gebruikte één muntje om Egyptisch president Anwar Sadat te bellen, eentje om met Israëlisch premier Golda Meir te telefoneren en eentje om Syrisch president Hafez al-Assad te spreken, en even later hadden Egypte, Syrië en Israël hun eerste vredesakkoorden sinds de wapenstilstand van 1949.

Kissinger had te maken met landen.

Antony Blinken had minder geluk toen hij in 2021 de 71ste Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken werd.

Vergelijk het Midden-Oosten van vandaag maar eens met dat van Kissingers tijd: de regio is getransformeerd van een gebied met solide natiestaten naar een met steeds meer mislukte staten, zombiestaten en oppermachtige boze mannen gewapend met precisieraketten.

Ik heb het over Hamas in Gaza, Hezbollah in Libanon en Syrië, de Houthi’s in Jemen en de sjiitische milities in Irak.

Vrijwel overal waar Blinken, nationaal veiligheidsadviseur Jake Sullivan en CIA-directeur Bill Burns keken toen ze na 7 oktober 2023 hun pendeldiplomatie opstartten, zagen ze dubbel

Je had:

de officiële Libanese regering en het Hezbollah-netwerk
de officiële Jemenitische regering en het Houthi-netwerk
de officiële Irakese regering en de door Iran geleide sjiitische militienetwerken

Ondertussen is Hezbollah de eerste niet-statelijke entiteit in de moderne geschiedenis geworden die een situatie van verzekerde wederzijdse vernietiging met een natiestaat tot stand gebracht heeft.

Hezbollah kan vandaag geloofwaardig dreigen om de luchthaven van Tel Aviv te vernietigen met zijn precisieraketten, net zoals Israël kan dreigen om de luchthaven van Beiroet te vernietigen.

De laatste keer dat ze oorlog hebben gevoerd, in 2006, was dat nog niet het geval.

Israël had destijds ook niet de technologie om honderden Hezbollah-leden in één klap te doden of verwonden, zoals het dinsdag heeft gedaan door hun beepers tot ontploffing te brengen.

Vandaag heeft de belangen van al deze entiteiten op één lijn krijgen om een staakt-het-vuren in Gaza te bewerkstelligen iets weg van een Rubiks-kubus oplossen.

Churchill en Roosevelt

Voor mij is er één ding duidelijk wanneer ik naar de wereld van vandaag kijk: de VS hebben veel bondgenoten nodig.

Daarom is het voor mij ook helder wie de volgende Amerikaanse president moet worden.

Kamala Harris maakt momenteel deel uit van een regering waarvan de belangrijkste prestatie op het gebied van buitenlands beleid het vermogen is gebleken om allianties te smeden.

In het Aziatisch-Pacifisch gebied heeft het Biden-team allianties gebruikt om een militair en technologisch tegenwicht te vormen tegen China.
In Europa hebben de VS dankzij allianties de Russische invasie in Oekraïne kunnen tegenhouden.
In het Midden-Oosten hebben we op 13 april met een alliantie bijna alle 300 drones en raketten neergeschoten die Iran op Israël had afgevuurd.

En het is door samen te werken met onze bondgenoten dat we erin geslaagd zijn om onder anderen Wall Street Journal-verslaggever Evan Gershkovich te bevrijden.

Wat is de voornaamste reden dat Rusland, Iran en China Donald Trump in het Witte Huis willen zien?

Ze weten dat hij zo zakelijk met de NAVO en andere Amerikaanse bondgenoten omgaat dat hij nooit duurzame bondgenootschappen tegen hen kan vormen.

De wereld waarin onze volgende president en minister van Buitenlandse Zaken zullen moeten werken is uitdagender dan op enig moment sinds de Tweede Wereldoorlog.

Daarom vond ik het nieuwe boek van Michael Mandelbaum, The Titans of the Twentieth Century – How They Made History and the History They Made, zo interessant.

Het is een studie naar de invloed die:

Woodrow Wilson
Vladimir Lenin
Adolf Hitler
Winston Churchill
Franklin Roosevelt
Mohandas Gandhi
David Ben-Gurion
Mao Zedong

hebben gehad op de geschiedenis.

De hoofdstukken over Churchill en Roosevelt zijn bijzonder relevant voor het heden.

De twee grootste democratische leiders van de 20ste eeuw wisten al vroeg dat de dictatoriale regimes in Duitsland en Japan een bedreiging vormden voor het Verenigd Koninkrijk en Amerika. Maar ze begrepen ook dat ze de Tweede Wereldoorlog niet konden winnen zonder de Sovjet-Unie, laat staan helemaal alleen. Allianties smeden was cruciaal.

Ik weet zeker dat Harris het presidentschap aankan. Maar ze moet nu laten zien dat ze het lef heeft om de meest onmogelijke uitdagingen op het gebied van buitenlands beleid aan te gaan en haar eigen progressieve basis tegen te spreken als dat nodig is.

En wat Trump betreft: zijn basisvisie is een recept voor een zwak en geïsoleerd Amerika, een kwetsbaar Amerika in verval.