Nele Van den Broeck – De Standaard
Een honderdtal overgebleven panda’s in gevangenschap weigert simpelweg te paren.
In het fokcentrum in Chengdu worden alle truken uit de kast gehaald, van viagra tot pandaporno. Ze willen maar niet van bil.
Hoe zou je zelf zijn?
Honderd willekeurige buren, waarvan zeker de helft nog eens je neef of je broer is, en daar moet je het zomaar op kunnen. Mij niet gezien, denkt de panda. Niet in deze zoo.
Het is een nauwelijks elegante analogie, maar met jonge vrouwen heeft China een soortgelijk probleem. Ze slaan het voortplanten vriendelijk af.
De redenen: de hoge levenskost, onbetaalbare kinderopvang, een bedrijfscultuur van je kapotwerken, seksisme dat de zorg voor kind en huishouden nog steeds vrijwel volledig bij de moeder legt, en een rist verwende mama’s-jongens – zelf ook allemaal enig kind – als potentiële partners.
De regering probeert de bevolking tot paren aan te sporen, voornamelijk met promofilmpjes over de geneugten van het moederschap. Vaderschapsverlof blijft daarentegen vaak een brug te ver. Steeds minder vrouwen laten zich bedotten. Geneugten van het moederschap? Mij niet gezien, denkt de panda. Niet in deze zoo.
Ook Rusland lanceert een weinig charmant charmeoffensief om vrouwen ervan te overtuigen het kanonnenvlees van de toekomst voort te brengen. Poetin noemt het hun “patriottische plicht”.
Moeders met tien kinderen krijgen een medaille. Wow, een medaille. Studentes hebben recht op een bonus als ze jong moeder worden. Een paarpremie, zeg maar – weliswaar enkel uitbetaald voor een ‘gezond’ kind.
Tegelijkertijd wordt de toegang tot abortus steeds moeilijker gemaakt. Uiteraard. Dictatoriale regimes zijn dol op kweekplicht. Googel ‘Lebensborn’ voor een voorbeeld bij uitstek. Patriottische plicht? Mij niet gezien, denkt de panda. Niet in deze zoo.
Intussen wordt de bevolking van veel Europese landen slechts op peil gehouden door nieuwkomers. Geboortecijfers blijven dalen.
In de debatten over migratie wordt er zelden bij gezegd dat migratie economisch noodzakelijk is. Die paar Annekes en Jannekes in de kleuterklas staan niet te springen om allemaal geriatrisch verpleger te worden.
Het valt me altijd op hoe kerels die hard van leer trekken tegen migranten ook diegenen zijn die vrouwen de zeggenschap over hun eigen lichaam willen ontzeggen. Of dat toeval is, daar mag u gerust het uwe over denken.
Mensen stemmen met de voeten. Neem hen het vermogen af om via het stemhokje toch enige zeggenschap over hun leven te hebben, en vroeg of laat trekken ze weg.
De DDR bouwde een muur, niet om migranten buiten te houden, maar burgers binnen.
Maar er is één verkiezing die nog wezenlijker is dan de voetstem. Mensen stemmen met hun baarmoeder.
Wie een kind krijgt, schrijft zich nillens willens in voor de samenleving waarin dat kind grootgebracht wordt.
Zijn de voorwaarden van die maatschappij niet goed genoeg, dan houdt het baren uiteindelijk op – tenzij een vrouw geen andere keus heeft.
De beslissing om al dan niet een kind te krijgen is de ultieme vorm van vrije meningsuiting. Elke poging die keuze te controleren – zij het opdringen of beknotten – is repressie, van het soort waar enkel dictators van dromen.
De stem met de onderbuik moet in een democratie even hard beschermd worden als die met het potlood.
Als er niet wordt geïnvesteerd in onderwijs en kinderopvang, als werkdruk steeds hoger wordt en woningen onbetaalbaar worden, als het aantal vrouwen dat wordt doodgeklopt door hun eigen man niet naar nul gebracht kan worden, dan zullen steeds meer mensen – net als ik – het pad van de panda op gaan.
Waar zullen alle Vlamingen dan ineens vandaan moeten komen? Na mij houdt het op. Ich hab’ keine Pflicht. Of moet ik toch gedwongen worden? Na hoeveel weken dan precies?
Er zijn meer verkiezingen dan die in het stemhokje. De leeuw brult. De zwaluw trekt weg. Mij niet gezien, denkt de panda. Niet in deze zoo.
Nele Van den Broeck is muzikant en theatermaker. Als Nele Needs A Holiday doet ze verwoede pogingen om wereldberoemd te worden. Ze schrijft een tweewekelijkse column, telkens aan de hand van één of meerdere nummers. Vandaag is dat ‘Unbeschreiblich weiblich’ van Nina Hagen.
Lees ook
Bron: De Standaard