Nathalie Geijsbregts (10) verdween in 1991 aan een bushalte in Leefdaal, in Vlaams-Brabant. Haar vader Eric schreef een boek over de zoektocht naar zijn dochter.
“Allicht is dit het laatste wat ik nog voor haar kan doen. Misschien leest de dader of zijn familie het wel?”
Mark Eeckhaut - De Standaard
“Onlangs wees mijn oudste kleindochter, Billie, naar de foto die al sinds heel lang in mijn auto op het dashboard hangt.
"‘Wie is dat’, vroeg ze. ‘Dat is Nathalie’, antwoordde ik. ‘En wie is Nathalie’, vroeg ze. ‘Dat is je tante,’ zei ik, ‘de zus van je papa.’
"‘En waar is Nathalie’, vroeg ze toen. ‘Dat weten we niet, Billie. Ze is weg, vermist.’”
“Ooit komt de dag dat ik haar het hele verhaal ga vertellen. Misschien laat ik haar het boek lezen. Maar het is te vroeg. Billie is nu tien, even oud als Nathalie toen ze verdween.”
Eric Geijsbregts (64) schudt het hoofd als hij de anekdote vertelt. Het gemis van zijn dochter Nathalie is er met de jaren niet minder diep om geworden.
“Het voelt aan als een wonde die altijd weer opengaat. Ik vergelijk mezelf soms met een zandloper. Telkens als al het zand er bijna is doorgelopen gebeurt er weer iets waardoor alles opnieuw begint. Nu is er dat boek, waardoor ik weer onrustig slaap.”
Hij heeft een knipselmap meegebracht met oude foto’s van zijn dochter, artikels en opsporingsaffiches.
In de agenda die hij bij zich draagt, noteert hij bij elke datum het aantal dagen dat zijn dochter al spoorloos is. Op maandag 7 oktober, de dag waarop De Standaard met hem sprak, stond de teller op 12.277 dagen.
Bushalte
Nathalie Geijsbregts verdween op 26 februari 1991 aan een bushalte in Leefdaal waar ze wachtte op de bus naar school. Ze zou vandaag 43 jaar zijn, maar de kans is veel groter dat ze voor altijd 10 is gebleven.
De film van die 26ste februari heeft vader Geijsbregts al ontelbare keren in zijn hoofd afgespeeld.
“Het was een dag zoals alle andere, maar tegelijk was het dat ook niet. Er was de dagelijkse rush zoals in ieder gezin om iedereen op tijd klaar te krijgen voor school en werk.”
“Normaal ging Nathalie te voet naar de bushalte. Ze passeerde aan het huis van haar klasgenootje Ronnie en dan gingen ze samen te voet naar de bus. Dat was een paar honderd meter. Maar die ochtend wilde Nathalie met de auto naar de bushalte gebracht worden.”
“Ze wilde ook eens hetzelfde als haar broer Bjorn, die altijd met de auto naar zijn school werd gebracht. En dus heb ik die dag eerst Nathalie afgezet aan de bushalte, daarna Bjorn aan school en tot slot mijn ex-vrouw Anita aan haar werk.
"Daarna ben ik zelf doorgereden naar de kazerne in Tervuren waar ik werkte als beroepsmilitair.
"‘Tot vanavond’, dat waren haar laatste woorden. En het waren ook onze laatste woorden tot haar. Geen knuffel, nee. Daar heb ik soms spijt van. En toen was ze weg, voor altijd. Niets zou ooit nog hetzelfde zijn.”
Grijze Toyota Corolla
Nathalie Geijsbregts stapte die ochtend niet op de bus. Ze kwam nooit aan op school. Wat er die ochtend met haar gebeurd is, blijft een mysterie. Het meest betrouwbare getuigenis is nog altijd dat van Suzanne, een buurvrouw.
“Haar zoon Nico stapte normaal samen met Ronnie en Nathalie op dezelfde bus. Ze gingen naar dezelfde school.
"Toen ze met de auto naar haar werk reed, had Suzanne een grijze Toyota Corolla gezien die in panne leek te staan. De bestuurder stond gebogen over de open motorkap.
"Suzanne zag dat Nathalie in de wagen zat en dat ze een handgebaar naar haar maakte. Suzanne vond dat vreemd.”
“Het bleef door haar hoofd spelen. Maar er waren toen nog geen gsm’s, er was geen Whatsapp. Zij kon ons niet zomaar een bericht sturen.
"Toen ze op haar werk aankwam, heeft Suzanne meteen naar de school gebeld en gevraagd of Nathalie daar was. Ze was er niet. Toen zijn meteen alle alarmbellen afgegaan.”
Net die ene dag dat Nathalie niet samen met haar vriendje Ronnie naar de bus was gestapt, verdween ze.
Eric Geijsbregts zucht en haalt de schouders op.
“Je kunt jezelf als ouder duizend keer vervloeken. Had ik maar. Was ik maar. Maar het helpt allemaal niet.
"Wij woonden in Leefdaal in een wijk waar de kinderen de hele dag buiten speelden. Zoals ikzelf vroeger aan zee. We speelden een hele dag op het strand en af en toe keken we een keer naar ons appartement op de dijk. Moeder bond een handdoek rond de reling van het terras als we moesten komen eten. Zo ging dat toen wij klein waren.”
“De jaren 90 en al die verdwijningen hebben zoveel veranderd in de maatschappij. Als ik nu zelf met mijn kleinkinderen naar de speeltuin ga, verlies ik ze letterlijk geen seconde meer uit het oog.”
Na de verdwijning begon meteen een grote zoekactie. In de grote knipselmap die hij heeft aangelegd, bewaart Eric elke foto, elke artikel, elke affiche en elk opsporingsbericht over de zaak.
Ook die ene ondertussen iconisch geworden schoolfoto van Nathalie, die ’s avonds op de toenmalige BRT werd getoond en die op de affiches stond die meteen na de verdwijning overal werden geplakt.
“Het is een foto zoals die in die tijd op school werden genomen. Ze poseert er flink op. Nochtans kon ze een kleine deugniet zijn.”
Nooit geklaagd
Eric Geijsbregts heeft nooit geklaagd over de inzet en de medewerking van de politie en het gerecht.
“Ze hebben alles uit de kast gehaald. Wij hebben dat zelf ook gedaan met een hele groep vrijwilligers. Maar er was weinig om mee te werken.
"Er waren verschillende getuigen die het verhaal van Suzanne over de grijze Toyota Corolla bevestigden, maar er waren tienduizend auto’s van dat type die in ons land rond reden. En wie zegt dat de auto in België ingeschreven was?
"Camera’s hadden kunnen helpen om die Toyota op te sporen. Maar die camera’s waren er toen nog niet. Tegenwoordig worden zoveel misdaden opgelost aan de hand van camerabeelden.
"Wat ook vreemd was, was dat die bushalte ook niet langs de hoofdweg lag. Was die man die haar meenam toevallig in de buurt verzeild geraakt? Of had hij die plaats al langer in het oog? Er zijn zoveel vragen en zo weinig concrete elementen.”
De verdwijning van Nathalie veranderde het leven binnen het gezin helemaal.
“Ik kan me vandaag niet meer inbeelden hoe mijn leven gelopen zou zijn als Nathalie niet verdwenen was. Er is zo veel gebeurd.
"Anita, de moeder van Nathalie, en ik zijn uit mekaar gegaan ergens in de jaren 90. Dat was een zware klap.”
“In de loop der jaren heb ik een aantal nieuwe relaties gehad, maar dat was niet altijd gemakkelijk.
"Ik nam mijn eigen zwaarmoedigheid mee naar iemand die daar niet om gevraagd had. Dat is niet ideaal. En ik ben ook vaak mentaal afwezig, mijn gedachten dwalen af naar Nathalie. Ik kan het niet helpen.”
In de jaren na de verdwijning van Nathalie Geijsbregts doken steeds nieuwe sporen op, er was steeds nieuwe hoop. Maar die hoop werd telkens opnieuw aan diggelen geslagen.
“In Antwerpen verdwenen in de maanden na de verdwijning van Nathalie kort na elkaar Katrien De Cuyper, Inge Breugelmans en Inès Van Muylder.
"Alle drie tienermeisjes. Ouder dan Nathalie. De moordenaar van die laatste twee – Ludo de Beukelaer – werd snel opgepakt.
"Het lichaam van Katrien werd ook gevonden maar haar moordenaar is spoorloos gebleven. Er bleek geen enkele link met Nathalie.”
“Er was een spoor naar Christian Van Geloven, een Nederlander die in Frankrijk twee nichtjes van tien jaar had verkracht en vermoord.
"Hij was ooit in België geweest, maar ook dat spoor liep dood. Van Geloven werd ondervraagd over Nathalie, maar ontkende.”
“Het spoor waar ik tot vandaag het meeste in geloof, is dat van de Belgisch-Nederlandse seriemoordenaar Michel Stockx, een vrachtwagenchauffeur die eind jaren 80 begin 90 twee jongens en een meisje van de leeftijd van Nathalie heeft misbruikt en vermoord.”
“Die doorkruiste in die tijd heel Europa met zijn truck. Hij knoeide de dag van de verdwijning van Nathalie met zijn tachograaf, dat is aangetoond.
"Uit gegevens van de Franse péage bleek bovendien dat hij de dag voor de verdwijning met een personenwagen de grens tussen Frankrijk en België was overgestoken.
"Theoretisch is het mogelijk dat hij vanuit Frankrijk naar België is gereden, daar Nathalie heeft ontvoerd en terug is gereden naar Frankrijk, waar zijn vrachtwagen stond.”
“Ook Stockx is ondervraagd over Nathalie. Hij heeft niet bekend, maar ook niet ontkend. Het enige wat hij tegen de speurders zei was: ‘Het is aan jullie om het te bewijzen.’
"Stockx is in 2001 bij een bizar ongeval in de gevangenis van Scheveningen overleden.
"Als hij echt de ontvoerder van Nathalie was, zullen we de waarheid nooit meer weten.”
Marc Dutroux
Na de arrestatie van Marc Dutroux in 1996 leefde even de hoop dat alle niet-opgeloste verdwijningen in België opgelost zouden worden. Maar ze leidde niet tot een doorbraak in de verdwijning van Nathalie Geijsbregts.
“Ik had toen al de organisatie Hulpfonds voor Ontvoerde en Vermoorde kinderen opgericht.
"Natuurlijk hoopten we dat de arrestatie van Dutroux ook tot de oplossing van de verdwijning van Nathalie zou leiden.
"Ik herinner me dat we in augustus 1996 met alle ouders van vermiste kinderen met de bus op weg waren naar de begrafenis van één van de kinderen.
"Gino Russo, de vader van de vermoorde Melissa, kwam op de bus bij mij en zei: ‘Nathalie is de volgende die we gaan vinden.’
"Maar het is spijtig genoeg nooit gebeurd.”
Uit pure wanhoop zocht de familie ook soms haar toevlucht bij paragnosten, al zegt vader Geijsbregts dat hij daar nooit echt in heeft geloofd.
“In september 1991 ben ik onder invloed van een aantal familieleden naar Turkije gegaan om daar drie mensen te ontmoeten die alle drie zeiden dat ze konden helpen.
"De eerst zegde gebeden voor me op. Haar conclusie was dat Nathalie nog leefde.
"Een andere kon in koffiedik lezen wat er met Nathalie gebeurd was.
"De derde gaf me een papiertje met een tekst, dat ik thuis moest ophangen in een hoge boom. Als ik dat deed, zou ik Nathalie binnen de week terugvinden.
"Onzin allemaal. Bij een pendelaar ben ik ook eens geweest. Maar het instrument waar hij mee pendelde, was het sproeisysteem van een verwarmingstoestel.
"Ik werkte als verwarmingsinstallateur bij het leger, ik herkende dat. Toen ik de pendelaar daarop wees, haalde hij zijn schouders op.”
Het gerechtelijke onderzoek naar de verdwijning loopt nog. Hopen dat het iets oplevert, doet vader Geijsbregts diep vanbinnen niet meer.
“Het zal altijd moeilijker en moeilijker worden. De herinneringen vervagen. Als de oplossing komt, zal het waarschijnlijk door een toevallige vondst zijn, door graafwerken of zo.”
“Ik denk dat dat het hoogste is waar we kunnen op hopen. Maar als de moordenaar van Nathalie haar meegenomen heeft in het Zoniënwoud of het Meerdaalwoud, vlak bij ons huis van toen, lijkt de kans dat we haar nog vinden onbestaande.”
“Dat ze nog leeft, kan ik moeilijk geloven. Ik weet ook niet of dat iets is waar we mogen op hopen.
"Hoe zou ze terugkomen als ze al die tijd opgesloten is geweest, zoals Nathasha Kampusch (die in 1998 als tienjarige in Oostenrijk werd ontvoerd en in 2006 kon ontsnappen, red.)?
"Dan kom je al helemaal in een horrorscenario terecht. Eigenlijk hoop ik alleen nog dat ze niet heeft afgezien.
Bron: De Standaard
