Martijn Lauwens is eindredacteur bij De Morgen. Hij volgt Israël en Palestina, waar hij al vaak verbleef, en schrijft erover.
Martijn Lauwens - De Morgen
Het Israëlische leger heeft het noorden van de Gazastrook in een apocalyptische woestenij herschapen.
Soldaten verklaarden in de krant Haaretz dat het ‘Eiland-plan’ er allicht wordt uitgevoerd:
Woonwijken aanhoudend belegeren
De bevolking uithongeren
Alle hulp afsluiten
Het doel: ontvolking en annexatie.
Volgens getuigen liggen de straten er bezaaid met lijken, wie wil vluchten wordt beschoten.
Huis na huis gaat in puin, of er mensen zijn of niet. Israël vermoordt reddingswerkers en bombardeert voedselbedelingen.
De beelden doen denken aan de zwartste pagina’s uit de menselijke geschiedenis en experten oorlogsrecht zijn helder: dit is genocidaire oorlogsvoering.
Ook in andere delen van Gaza is de situatie totaal uitzichtloos.
De enige grensovergang met Egypte is al maanden gesloten, geen enkele plek is veilig, er heerst grote schaarste aan zowat alles, ziektes tieren welig, iedereen is getraumatiseerd, verzwakt en doodsbang.
Overlevers, maar voor hoelang nog?
In The New York Times getuigden 65 Amerikaanse gezondheidswerkers over hun patiënten in Gaza: talloze jonge kinderen met kogels in het hoofd en de borst, moedwillig neergeschoten door Israël.
Mensen worden levend verbrand terwijl ze in een tent liggen te slapen, hightech quadcopters zaaien dood en vernieling onder hulpeloze ontheemden.
De berichten van Ahmed, met wie ik de hele oorlog contact hield, zijn steeds korter, maar geven een idee van hoe hij leeft.
Hij stuurt foto’s van kinderen die spelen tussen het puin en resten van Israëlische projectielen.
Hij schrijft:
“Ik telde 2 dollar neer voor een ui,
een kilo aardappelen kost 12 dollar”.
Onbetaalbare prijzen voor wie niets meer heeft.
De Israëlische evacuatieorders hebben ook Ahmed en zijn gezin herhaaldelijk op de vlucht doen slaan. Zeker zeven keer hebben ze alles achtergelaten.
Vanuit Khan Younis schrijft hij: “Israël is aan het jagen, maar hun techniek is onnauwkeurig.”
En: “De raketten doden ons al een jaar lang.”
Machteloos
Een jaar van gruwel, vele tienduizenden doden, en nog is het einde niet in zicht.
Ook de dood van Yayha Sinwar lijkt niet direct iets te veranderen.
Bij het aanschouwen van zoveel leed neemt in veilige buitenlanden vaak de machteloosheid de bovenhand: waarom zou ik het nog volgen?
Hoeveel uiteengereten kinderlijfjes moet ik nog op mijn scherm verdragen?
Wie wordt daar beter van als onze leiders zich niet roeren?
Want laat het duidelijk zijn: de vernietiging van Gaza wordt grondig gedocumenteerd.
Israël doodt dan wel journalisten – minstens 128 het voorbije jaar – en laat nog steeds geen buitenlandse pers toe in Gaza, toch blijven de beelden en data ons bereiken.
Dankzij de heldhaftige (burger)journalisten die er wél nog actief zijn, blijft de wereld de hel van Gaza zien.
En we mogen niet wegkijken,
hoe hard het ook is.
Want als er ooit, nadat het stof is gaan liggen en de wapens zwijgen, mensen zijn die zeggen:
“Wij wisten toen niet dat het zó erg was!”,
dan zullen dat leugens zijn.
We weten het wel.
Daarom:
Blijf naar Gaza kijken
Blijf u informeren
Blijf verontwaardigd
Blijf uw woede uiten
Deel dit op sociale media
Praat erover
Kom op straat
Want we zullen later nooit kunnen zeggen dat we het niet wisten.
Beeld Eva Beeusaert - ANP/EPA
Overzicht
Lees meer berichten in deze categorie
Bron: De Morgen
