Een jaar geleden nam Tom Pintens afscheid zonder afscheid te nemen. Niet doodgaan, dat was zijn plan. Tegen alle afspraken in kreeg de kanker toch het laatste woord. Nu zet zijn vriendin Laurence Roothooft (37) zijn levenswerk voort: naast haar eigen acteerwerk brengt ze hun zoon Arvo groot én houdt ze Elders, de band die ze samen hadden, springlevend.
Hanne Van Tendeloo – De Morgen/Humo
‘Tom was mijn huisje.
Zonder hem voel ik me ontheemd en ontmand.’Laurence Roothooft
We zitten in het Antwerpse hoekhuis dat Tom en Laurence, Lola voor de vrienden, met elkaar deelden.
Een vastgoedmakelaar zou de inrichting authentiek of shabby chic noemen, Laurence houdt het op ‘een charmant bric-à-bracgehalte’.
Terwijl we praten, wijst ze af en toe naar een hoek van de woonkamer. Nu staat er een zetel met een schapenvacht erover gedrapeerd, maar ze hoeft niet diep in haar geheugen te graven om er het ziekenhuisbed van Tom te zien staan. Tot op het eind is hij in dat bed muziek blijven maken.
Laurence Roothooft: “De laatste weken van zijn leven heeft Tom heel hard doorgewerkt aan Het langste jaar, de plaat van Het Zesde Metaal die uiteindelijk postuum is verschenen, maar hij zei continu: ‘Als die klaar is, dan maken we de plaat van Elders af.’”
Bleef hij ervan overtuigd dat dat nog zou lukken?
“Ja. Een dag of tien voor hij stierf, heeft hij in bed aan de plaat zitten werken, samen met coproducer Jo Francken. Ze zaten mopjes te maken en onnozel te doen.
“Hij oogde zo springlevend dat ik dacht: sèg, ik zeg al mijn werk af om voor jou te zorgen en nu heb je dat kennelijk niet nodig (lachje). Maar de drie dagen erna heeft hij wel de hele tijd geslapen om te recupereren.
“Muziek was álles voor hem. Ze gaf hem zoveel levenskracht dat hij even kon vergeten dat hij ziek was.
“Zijn plan was sowieso om niet dood te gaan. De plaat van Het Zesde Metaal afwerken is hem nog net op de valreep gelukt, maar ik wist: die van Elders haalt hij niet.”
Maar dat spraken jullie dus niet uit tegen elkaar?
“Nee. Het was heel helder dat hij het zo wilde.”
Het moet ingewikkeld zijn om afscheid te nemen van iemand die geen afscheid wil nemen.
“Méga-ingewikkeld. Op het eind kwamen soms vrienden op bezoek. Als die begonnen te vertellen over films die ze hadden gezien, kon Tom daar zo hard van genieten. Dan ging het niet over de ziekte.
“Bij het afscheid zei hij: ‘Tot de volgende keer.’ Iedereen wist dat er geen volgende keer zou zijn, maar we gingen er allemaal in mee.
“Omdat hij het onvermijdelijke zo hard probeerde te negeren, bleven mensen na zijn dood met vragen achter. Ze hadden het er lastig mee dat Tom geen afscheid had genomen.
“Zelf vond ik het vooral moeilijk voor zijn kinderen, Arvo en Oliver (zijn zoon met Ellen Schoenaerts, red.).
“Ik las in een rouwboek hoe je als ouder brieven kunt schrijven aan je kinderen, voor in de toekomst.
“Tom vond het lastig om daarbij stil te staan.
“Pas op: het is niet zo dat we helemaal niet spraken over ziek zijn of doodgaan.
“Toen Tom rond Kerstmis heel snel achteruitging, had de huisdokter gezegd: ‘Tom, we moeten de olifant in de kamer benoemen. Je bent ongeneeslijk ziek en misschien moet je toch over één en ander beginnen na te denken.’
“Hij heeft ons toen het nummer van de vzw Palliatieve Hulpverlening Antwerpen gegeven.
“Tom wilde er niks van weten, dus heb ik zelf gebeld. Ik ben zo blij dat ik dat heb gedaan. We kregen een palliatief deskundige toegewezen, Annemie, die ons bij elke stap heeft begeleid.
“Telkens als er een beslissing moest worden genomen en Tom dat niet kon, belde ik haar en kwam ze langs.
“Er moest van alles gebeuren: er moest een ziekenhuisbed komen, we hadden een verpleegkundige nodig, de pijnmedicatie moest beter afgestemd worden…
“Als het aan Tom lag, stelde hij die dingen liever uit. Hij wilde het liefst dat ik hem de hele dag zou masseren om de pijn weg te nemen.
“Ik wilde dat wel doen, maar op den duur voel je je een levende pijnstiller. Dat gaat niet, dat is te zwaar.
“Annemie hielp dan om hem daarvan te overtuigen. Ze kon ons elke keer weer heel liefdevol en zacht over die moeilijke momenten heen tillen.
“Annemie vond het ook goed dat Tom tot op het einde bezig bleef met die plaat.
“Een paar weken voor hij stierf, zei ze: ‘Je lichaam is op, maar ik zie nog veel leven in je blik.’
“Ik denk dat hij sneller is gestorven dan ze had verwacht. Omdat hij zo levendig bleef, had iedereen achteraf het gevoel: huh,nu al?!
“Maar zijn lichaam wás volledig op. Hij is daar heel ver in gegaan. De meeste mensen hadden al lang om euthanasie gevraagd.”
Dat wilde hij niet?
“Hij wilde er zelfs niet over nadenken. Niet over het feit dat hij zou sterven, dus ook niet over euthanasie.
“Hij is in mijn armen gestorven.
“Voordien had Annemie me nog gewaarschuwd: ‘Dat romantische beeld dat hij in je armen zal sterven, daar moet je niet op hopen. Tom kennende zal hij stiekem wegglippen.’
“Ik was heel blij dat ze me dat had gezegd: natúúrlijk zit je met dat romantische beeld in je hoofd. Maar het kan ook anders uitdraaien, en het is goed dat ik me daarmee had verzoend.”
‘Na zijn dood hebben we Tom zes dagen bij ons in huis gehouden. Elke nacht werd ik rond vijf uur wakker en ging ik bij hem liggen’
PLOETEREN
De voorbije maanden heb je in je eentje – het is te zeggen: samen met producer Jasper Segers, maar zonder Tom – de plaat van Elders afgewerkt.
“Jasper heeft alle nummers opnieuw gemixt. Toen Tom stierf, waren die af. We hadden er jaren aan gewerkt.
“Op één nummer hoor je een sample van Arvo’s stem. Hij was 5 jaar toen we die song opnamen, binnenkort wordt hij 10: zo lang hebben Tom en ik zitten sleutelen aan de plaat.
“Na zijn dood zeiden mensen: ‘Het klinkt misschien raar, maar commercieel gezien breng je de plaat beter snel uit.’
“Ik begreep die logica wel, maar ik wilde liever de tijd nemen. Ik ben blij dat ik dat heb gedaan.
“Tegelijk was het ook slopend: ik wilde de plaat graag neerleggen en de wereld insturen. De release komt nu heel dichtbij – op 23 oktober verschijnt de plaat (dit interview dateert van enkele weken geleden, red.) – en ik heb er wel zin in.”
Jij bent eigenlijk actrice. Waarom waren jullie samen een band begonnen?
“Dat wilden we allebei. In het verleden heeft Tom wel vaker muziek gemaakt met zijn lieven: met Tine Reymer had hij Flowers for Breakfast, met Ellen heeft hij ook samengewerkt.
“Ik ben er gaandeweg achter gekomen waarom hij dat deed: het was voor hem de makkelijkste manier om te communiceren. Met muziek zocht hij verbinding.
“Tom en ik waren echt geen vanzelfsprekend koppel. Een vriendin van me zei laatst: ‘Jullie konden niet zonder elkaar, maar ook niet mét.’ We waren allesbehalve symbiotisch.
“Tom zat met z’n hoofd continu bij de muziek. Dat was ook deels waarom ik op hem was gevallen: hij was bijzonder innemend, grappig en poëtisch. Maar de praktische kant was best ingewikkeld.
“Het was vaak zoeken en ploeteren om samen met hem een gezin te runnen. Op dat vlak heb ik me zeker eenzaam gevoeld.
“We zijn samen vaak in relatietherapie geweest. We hadden een fantastische psycholoog, bij wie ik nog altijd ga.
“Als iemand sterft, heb je de neiging om die persoon op een voetstuk te hijsen. Maar dan herinnert mijn psycholoog me eraan hoe onze relatie écht was: eentje met haken en ogen, maar daarom ook wel net bijzonder.
“Ik vind het geruststellend dat ze dat zo benoemt.”
Hoe hadden jullie elkaar eigenlijk leren kennen?
“Ik was 24, hij 37 – even oud als ik nu ben. Ik was piepjong, net afgestudeerd aan de toneelacademie van Maastricht, en ik had nog nooit een lange relatie gehad.
“Tom was mijn eerste grote liefde, terwijl hij al van alles had meegemaakt. Omdat ik nog zo jong was, was er van meet af aan een zekere hiërarchie in onze relatie.
“Ik heb er lang over gedaan om dat in te zien. Eigenlijk heb ik mezelf in de loop der jaren moeten emanciperen.
“We spraken elkaar voor het eerst in Het Paleis. Ik maakte er mijn eerste voorstelling, Zoo doen ze de dingen, een dansvoorstelling met Randi De Vlieghe.
“Hij werkte er aan een muziekproject met Wannes Cappelle en Riet Muylaert, iets met verjaardagsliedjes uit de hele wereld.
“Ik had hem al een paar keer gezien tijdens het uitgaan, van een afstandje.
“Toen we elkaar tegen het lijf liepen in Het Paleis, zei ik: ‘O, werk jij hier nu ook?’
“Waarop hij: ‘Ja, maar ik zal hier niet vaak zijn. Ik zit meestal in mijn studio thuis.’
“Vervolgens heeft hij zijn studio verhuisd naar Het Paleis en zagen we elkaar elke dag. Telkens werd ik roder en roder, tot hij op een dag mijn telefoonnummer vroeg. Ik was verbaasd dat hij niks noteerde.
“‘Ik onthou het wel,’ zei hij. Op de één of andere manier kon hij dat.
“Al snel waren we crazy verliefd en ben ik bij hem ingetrokken in dit huis.”
Dat hij een oudere, ervaren artiest was, trok je aan?
“In het begin dacht ik zelfs dat hij nóg ouder was (lacht). Zijn leeftijd op zijn Wikipedia pagina was fout. (Denkt na)
“Wat me aantrok, was zijn blik. Dat is ook wat ik nu het meest mis: in bed liggen en opeens voelen dat die ogen naar me kijken.”
Hoe keek hij dan?
“Met een mix van verwondering en liefde. Als ik een café of een kamer binnenkwam, stond hij altijd op als een stokstaartje, om me over de hoofden heen te vangen met zijn blik.”
Beeld Joris Casaer
GEDEELDE RELIGIE
“Los van mijn crazy verliefdheid vond ik samen zijn met Tom ook wel snel complex. Ik wilde wel samen zijn, maar ik worstelde vaak met de praktische beslommeringen van samen één huis delen.
“Maar hij was de liefde van mijn leven, dus wilde ik dat oplossen. We hebben samen veel gezocht en onderzocht, tot op het eind. Daar ben ik nu heel blij om.
“We hebben ooit overwogen om deels apart te gaan wonen. Op een gegeven moment heb ik zelfs op het punt gestaan om weg te gaan. Ik vind het moeilijk om daar nu in interviews over te praten.
“Op den duur ben ik er wel in geslaagd om met minder verwachtingen in onze relatie te staan, zeker in het laatste halfjaar. Toen lag mijn focus volledig op wat er op dat moment nog was, en dat was heel helder: er was liefde.
“Wat onze relatie in stand heeft gehouden, was dat ik álles tegen Tom kon zeggen. Hij wist dat ik me snel kon vervelen, ook in onze relatie. Dan kon hij zeggen: ‘Oké. Als je het saai vindt, gaan we op restaurant en neem jij een boek mee om wat te lezen.’”
Hij nam dat niet op als een persoonlijke aanval?
“Nee. Hij trok zich daar niet zoveel van aan. Hij was heel blij met wat er was.
“Hij kon heel goed in het moment zijn, zonder te veel bezig te zijn met het verleden of de toekomst. Dat is een mooie eigenschap, maar in een gezin moet je af en toe wel naar de toekomst kijken om de dingen te regelen.”
Jij hield thuis de boel overeind.
“Ja. Het was best veel, maar als ik er nu op terugkijk, ben ik vooral blij met wat ik allemaal geleerd heb van hem en van ons als duo.
“We waren allebei ook zo ontzettend gulzig: én een koppel zijn, én muziek maken, én een gezin managen, én veel uitgaan, én veel vrienden zien… Er stond geen rem op ons.
“Op een bepaalde manier deden we allebei heel hard ons best om onze relatie te doen werken. Praktisch gezien zaten we niet per se in dezelfde boot, maar artistiek wel. Die zoektocht verwerkten we in de songs die we schreven voor Elders.
“Die gaan de hele tijd over de vraag: wie zijn wij als koppel?”
Jullie schreven over de complexiteit van relaties.
“Over de complexiteit van ónze relatie. Ze was heel passioneel, maar kende ook hoge pieken en diepe dalen.
“In één song zit de zin: ‘Why not make it easy by embracing the beauty?’
“Uiteindelijk gaat het voor mij daarover: op momenten dat ik dacht dat het niet meer ging tussen ons, en ik me afvroeg wat ons nog verbond, kwam ik altijd uit bij de schoonheid.
“Daarin vonden we elkaar: schoonheid was onze gedeelde religie. Als ik nu iets zie, hoor of meemaak wat ik mooi vind, wil ik dat zo graag met hem delen.”
IN DE WEEGSCHAAL
Op 14 november treed je met Elders op in De Roma.
“Ik heb die datum gekozen omdat het Toms verjaardag is. Hij zou die dag 50 geworden zijn.
“Bent Van Looy en Simon Nuytten van Bazart zullen die avond de rol van Tom op zich nemen.
“Toen ik Simon vroeg, was zijn eerste reactie: ‘Wow, dat zijn grote schoenen om te vullen.’ Maar hij wilde het wel graag doen. Ik voel me heel erg gedragen met die twee aan mijn zij.”
Ook net na z’n dood was er muziek: een hele resem artiesten kwam in het OLT Rivierenhof optreden om Tom te vieren en te eren, voor een publiek van 1.700 mensen. Was dat zijn wens?
“Ik heb dat gepusht. We hebben er samen wel kort over gesproken, maar die gesprekken waren heel summier.
“Hij zei alleen: ‘Ik wil dat de mensen bewegen.’
“Toen hij dat zei, begreep ik wat ik moest doen. De rest – waar de herdenking zou plaatsvinden, wie er zou optreden – is heel organisch gegaan.
“De voorbije zomer ben ik met Arvo naar Bazart gaan kijken. Het was de eerste keer dat we terug in het OLT kwamen.
“Arvo vond het fantastisch: ‘Het was het op één na beste concert van mijn leven.’
“Toen ik vroeg wat dan het beste was, zei hij: ‘Dat van papa, natuurlijk.’
“Voor hem was het een heel bijzondere avond. Zelf heb ik het in een roes beleefd: ik wás er wel, maar ik was bezig met de anderen.
“Ik weet nog dat Roos (Rebergen, van Roosbeef, red.) het tijdens het zingen moeilijk kreeg en ik stond te supporteren: ‘Komaan, Roos, je kunt het!’”
Terwijl je zelf net zo’n groot verlies had meegemaakt.
“Ja. Ik ben mezelf heel hard tegengekomen: Tom was dood, maar ik bleef in die zorgmodus hangen. Kennelijk is dat een onderdeel van wie ik ben. Het afgelopen jaar heb ik geleerd om meer aan mezelf te denken.”
Was het voorbije jaar het langste jaar, zoals in het liedje dat Het Zesde Metaal na Toms dood uitbracht?
“Het was tegelijk het langste en het kortste jaar. Toen hij pas weg was, kwam ik de bovenverdieping niet meer af. Pas na een paar weken ben ik de trap afgedaald, alsof ik ook opnieuw in mezelf moest afdalen.
“Koken is voor mij heel belangrijk, maar ik heb negen maanden lang amper gekookt. Mensen uit de buurt die ik eigenlijk helemaal niet zo goed ken, kwamen me eten brengen.
“Dat vind ik misschien het allermooiste neveneffect van het rouwproces: ik heb geleerd hulp te aanvaarden zonder dat ik er iets voor moet terugdoen.
“Vroeger had ik de neiging alles in een weegschaal te leggen: als mijn kind bij jou gaat logeren, dan moet ik ook een keer jouw kind terugvragen.
“Die schroom heb ik laten varen. Als iemand me nu hulp biedt, dan denk ik gewoon: leuk!
“Het leven is geen weegschaal.”
In een interview beschreef je hoe acht vrouwen klaarstonden met borstels, emmers en poetsgerief toen Tom naar het crematorium werd gebracht. Ze kwamen het huis schoonmaken en zijn bed uit elkaar halen, zodat het er niet meer zou staan als je thuiskwam.
“Na dat interview zei één van hen: ‘We waren wel met twaalf, hè. Niet met acht.’ (lacht)
“Het was crazy om te zien hoe die vrouwen én een paar mannen klaarstonden voor ons.
“Toen Tom dood was, was het eerste wat ik dacht: ze mogen hem niet naar het mortuarium brengen. Ik had er vooraf niet over nagedacht, maar Tom háátte ziekenhuizen. Ik mocht het woord ‘ziekenhuis’ zelfs niet uitspreken: ik moest ‘hospitaal’ zeggen, daar was hij heel streng in.”
Hoe is ‘hospitaal’ beter dan ‘ziekenhuis’?
“Geen idee. Omdat het woord ‘ziek’ er niet in zit?
“Toevallig had ik een jaar ervoor een artikel gelezen over een vrouw, Vanessa, en haar alternatieve uitvaartonderneming Trøst.
“Ik had dat stukje uitgeknipt en bijgehouden.
“Toen Tom gestorven was, dacht ik: háár moet ik bellen. Ze heeft alles geregeld.
“Ze bracht een ijsplaat, die onder Toms lichaam werd geschoven, zodat hij op zijn ziekenhuis bed kon blijven liggen.
“Elke dag kwam ze langs om te zien of het lichaam goed bewaard bleef en of iedereen nog oké was.”
Toms lichaam is zes dagen bij jullie in huis gebleven. Was dat nooit raar?
“Ik geloofde heel hard dat Toms ziel hier nog was en tijd nodig had om z’n plek te vinden.
“Elke nacht werd ik rond vijf uur wakker en dan ging ik bij hem liggen.
“Ook als het hier te druk werd, ging ik naast Tom liggen en wisten de mensen dat ze me even met rust moesten laten.
“Voor Arvo was het niet raar dat z’n papa hier nog was. Kinderen kunnen daar goed mee om.
“De dag dat Toms lichaam naar buiten werd gedragen, voelde ik: het is goed zo.”
OMGEKEERDE WEEËN
Hoe heeft Arvo het voorbije jaar beleefd?
“In het begin moest ik elke dag huilen, terwijl hij net heel weinig emoties leek te tonen. Soms kwam hij me heel vaderlijk troosten.
“De therapeute vertelde me dat het normaal is dat kinderen wachten met rouwen tot het wat gekalmeerd is bij de ouder.
“De voorbije zomer was Arvo bij momenten plots heel emotioneel. Hij begint de rouw nu stilaan toe te laten, denk ik.”
Die eerste zomer alleen met z’n tweetjes, daar zag je tegen op.
“Ja. Arvo wilde echt niet op vakantie. Hij heeft sinds Toms dood verlatingsangst. Mijn ouders hebben hem vier dagen meegenomen naar de Ardennen, en dat vond hij heel moeilijk zonder mij.
“Zelf had ik ook geen behoefte aan weggaan. Ik wilde vooral omringd zijn. Ik wilde mensen in de buurt hebben. Ik hoefde hen niet per se op te zoeken, ze moesten er gewoon zijn.
“Misschien is het te voorbarig om al terug te blikken, maar ik heb het gevoel dat Arvo en ik deze zomer onze nieuwe vorm hebben gevonden.
“We hebben allebei het gevoel: het is nu wij tweeën en dat is oké.
“Als we nu voor een obstakel staan, dan zeg ik: ‘Wat voor probleem het ook is, we lossen het wel op. Het grootste probleem hebben we al achter de rug: papa is dood.’ (Krijgt het even moeilijk)
“Op zich is dat wel waardevol. Ik maak me nu veel minder snel druk.”
Voel je je opgewassen tegen de taak van alleenstaande moeder?
“Eigenlijk wel. Ik deed natuurlijk al veel. Het grote struikelblok in onze relatie is nu mijn sterkte geworden: ik had al geleerd om anderen rond me te verzamelen.
“Arvo’s grootouders spelen een belangrijke rol in zijn leven en hij heeft ook een fantastische peter, Stijn Cole.
“Hij is Arvo’s favoriete volwassene en zorgt echt mee voor hem. Tweewekelijks gaat Arvo bij hem logeren.
“Ik heb geleerd om het verdriet toe te laten als het even niet gaat. Dan ga ik in dat zeteltje zitten en hou ik mezelf vast, tot het weer overgaat.
“Eigenlijk is rouwen als omgekeerde weeën. Bij een bevalling is er eerst veel tijd tussen elke wee, dan gaat het sneller.
“In een rouwproces is het precies andersom: eerst volgen de emoties elkaar heel snel op en gaat het alle kanten uit, maar op den duur komen er steeds langere rustpauzes. Tot je opeens denkt: tiens, nu gaat het precies wel.
“En dan krijg je toch weer een mokerslag.
“Toen Tom pas was gestorven, dacht ik veel meer aan hem dan toen hij nog leefde. Het was alsof hij mijn bril was, waardoor ik naar de wereld keek. Nu is dat wat minder, maar voor mij is hij niet weg.
“Integendeel, er is iets bij gekomen in mijn leven. Een extra dimensie. Ik denk niet dat er ooit een dag zal zijn dat ik niet aan hem denk. Dat wil ik ook niet.”
Als hij niet kon praten over het afscheid, konden jullie vast ook niet praten over de vraag: wat komt er nog na ons?
“Nee. Eén keer kwam heel kort ter sprake dat ik ooit wel iemand anders zou leren kennen, maar hij keek toen zo verschrikt.
“Hij kon onverwachts best jaloers zijn.
“Het eerste halfjaar kwam het zelfs niet bij me op dat ik ooit een ander zou ontmoeten. Dat voelde alsof ik hem zou bedriegen.
“Als er ooit iemand komt, zal hij de schaduw van Tom moeten dulden. Ik ga mijn bagage niet weg-tipp-exen.”
‘Toen eens ter sprake kwam dat ik iemand anders zou leren kennen, keek Tom heel verschrikt.
TWEEDE VIOOL
“In de aanloop naar 4 augustus, de eerste verjaardag van zijn dood, kreeg ik vaak de vraag: ‘En, wat ga je doen op die dag?’
“Op die manier wordt de zwaarte van die dag je toch wat aangepraat.
“Ik wilde het liefst thuis alleen zijn met mijn gedachten bij Tom, zeker tot het moment waarop hij is gestorven – dat was net voor de middag.
“Opeens stond er een vriendin voor de deur met prachtige zonnebloemen. Heel lief, maar ik heb toen eerlijk gezegd: ‘Ik wil graag alleen zijn.’”
Waarin vind je troost?
“In de muziek. Ik ben benieuwd naar hoe het zal zijn om met de songs van Elders op het podium te staan.
“Ik heb al één benefietoptreden gedaan, waarop ik twee liedjes van Elders heb gezongen.
“Toen ik van het podium stapte, miste ik Tom heel hard. Maar achteraf kreeg ik veel positieve reacties van vrienden en dat gaf ook een boost. Heel paradoxaal allemaal.
“Ik wil echt dat Toms muziek voortleeft. Niet ten koste van alles, maar die muziek op een mooie manier in de wereld brengen is wel het enige wat ik kan doen.
“Het was zijn levenswerk van de afgelopen jaren. Hij vond het zelf ook wel spannend: hij was gewoon andere muzikanten te ondersteunen, als een soort tweede viool – daar was hij heel goed in.
“Elders was zijn eigen ding, en daarmee naar buiten komen voelde veel kwetsbaarder.”
Postuum kreeg hij de MIA voor Beste Muzikant. Een mooi gebaar, maar ook wel sneu dat ze hem die niet bij leven hebben gegeven.
“Het voelde een beetje dubbel. Maar goed, dat was ook hoe Tom in het leven stond: hij was niet actief op zoek naar erkenning.
“Hij deed gewoon wat op z’n pad kwam, vanuit een heel naïeve nieuwsgierigheid. Hij had geen vooropgesteld plan of grootse ambities.
“Zijn enige ambitie was om fulltime met muziek bezig te zijn en te blijven groeien, en om jonge muzikanten onder z’n vleugels te nemen en te begeleiden.”
Heb jij het acteren nu op het achterplan geschoven?
“Nee. Ik ben op dit moment aan het repeteren voor een film.
“Tom had een hyperfocus op muziek, terwijl ik altijd álles wilde: én acteren, én muziek maken, én een kookboek uitbrengen.
“Ik dacht altijd dat ik dan moest kiezen, maar nu ben ik erachter gekomen dat het kán, alles doen. Ik heb veel variatie nodig en dat is oké.
“Sinds de dood van Tom leer ik pianospelen. Ik deed het al als kind, maar heel amateuristisch. Nu krijg ik les van een prachtige pianiste die aan het conservatorium studeert.
“Ze geeft me heel moeilijke stukken. Elke dag zit ik een uur aan de piano te worstelen met die partituur.
“Eigenlijk heeft dat me door het voorbije jaar geholpen: aan de piano zitten en alleen maar bezig zijn met de muziek.
“Op die momenten voel ik ook hoe het voor Tom geweest moet zijn om te leven met de muziek. Nu begrijp ik hem nog beter.
“Muziek is een plek waar je kunt vertoeven en waar je even alles kunt loslaten.
“Je weet: als ik blijf oefenen, dan word ik sowieso beter en zal het me ooit wel lukken. Het gaat alleen traag.
“Het is een metafoor voor waar ik nu sta in het rouwproces: het zal me wel lukken om door die rouw en het verdriet heen te raken, het gaat alleen traag. Ik moet gewoon volhouden.
“Het afgelopen jaar heb ik weer moeten leren wie ik ben zonder Tom.
“Ik voelde me heel klein, ontmand, ontheemd, als een 16-jarige puber die zich afvraagt: wie ben ik eigenlijk?
“Terwijl ik er vroeger van overtuigd was dat ik heel goed wist wie ik was zonder hem.
“En toch… hij was mijn huisje.
“Het is makkelijk om te freewheelen als je weet dat er thuis iemand op je wacht die je graag ziet. Dan kun je de wereld vrij ontdekken. Als die persoon weg is, ben je veel kwetsbaarder.”
Maar je dóét het wel. Tom zou trots op je zijn, denk ik.
(met een traan) “Ja. Als hij me nu zou zien, zou hij zeggen: ‘Jij bent zo goed bezig.’
“Dat denk ik vaak. Hij kon me zo hard aanmoedigen. Ook als actrice.
“Als het werk even stilviel, was hij de eerste om te zeggen: ‘Komaan, lees een boek, leer een instrument, doe iets. Er zijn zoveel dingen te ontdekken.’
“Nu kan ik dat echt. Ik vermaak me wel.”
© Humo
Het titelloze album van Elders is vandaag verschenen en wordt op 14 november voorgesteld in De Roma in Borgerhout.
Info en tickets: deroma.be.
Try-out op 12/11 in Mechelen.
Tickets: concertzaak.be
Lees ook
Bron: De Morgen/Humo