Het zou zijn afscheid van de media worden, had Paul Jambers (79) vooraf gezegd. Deze bioscoopfilm over Bart De Wever, die hij vijf verkiezingen lang volgde, en dan was het genoeg geweest. Maar daar komt hij nu al op terug. ‘De jongeren willen niet meer voor hun job leven. Mij niet gelaten. De ouderen wel.’
Ann Van den Broek – De Morgen
“Kom over vijf jaar nog maar eens terug!” Als een bronstige beer klopt Bart De Wever zichzelf op de borst wanneer de kiesresultaten op 9 juni binnenlopen.
Zijn N-VA is wéér de grootste, deze keer tegen alle verwachtingen en peilingen in, die een landslide voor Vlaams Belang hadden voorspeld.
En dat neemt De Wever vooral de pers kwalijk:
“Mijn doodsbrief stond al in alle kranten!”
Een voor een gaat hij die journalisten de volgende dag op hun gezicht slaan, zo zal hij opgepompt van adrenaline herhaaldelijk verkondigen. Net zoals hij Paul Jambers verschillende keren bezweert dat zijn werk er dus nog niet op zit.
Over vijf jaar nog eens terugkomen? Lachend wijst Jambers − volgens de data van de burgerlijke stand is hij er 79, maar geen mens die dat gelooft − die suggestie van de hand wanneer hij tegenover ons zit in het hoofdkantoor van Kinepolis in Brussel.
Zij zijn het die de documentaire BDW politiek beest vanaf volgende week in dertig zalen over heel Vlaanderen en Brussel uitbrengen.
Uit honderden uren materiaal, gedraaid in de aanloop naar en op de verkiezingsdagen van 2014, 2018, 2019 en die van juni en oktober 2024, destilleerde Paul Jambers 105 minuten Bart De Wever.
Neem dat gerust letterlijk, want schaars zijn de seconden waarin de N-VA-voorzitter slash burgemeester van Antwerpen slash formateur wiens ontslag in beraad wordt gehouden, níét in beeld is.
Bio Paul Jambers
- Geboren op 15 augustus 1945 in Antwerpen
- Studeerde voor regisseur aan het RITCS in Brussel
- Begon als regisseur bij de openbare omroep en werd later journalist voor Panorama
- Stapte in 1989 over naar VTM, waar hij bekend werd met de humaninterestreeks Jambers, waarin hij spraakmakende onderwerpen aansneed
- Is getrouwd met culinair auteur Pascale Naessens
“En u vraagt zich nu af: wie gaat daarnaar komen kijken?”
Jambers kijkt ons monkellachend aan. Het is een vraag die hij ons niet eens ten kwade duidt. Na een druk verkiezingsjaar zou een indigestie van alles wat naar politiek ruikt niet vreemd zijn. En toch.
“Hoeveel mensen mij de afgelopen weken aanspraken op De Wever, dat is ongelooflijk. Ik was er zelf wel een beetje beducht voor, want de man heeft natuurlijk ook veel tegenstanders.
“Ik vraag het mezelf dus ook af: wie gaat hiernaar komen kijken? Ik heb geen idee. Maar ik krijg nu zoveel reacties van mensen die geïnteresseerd zijn dat ik begin te denken dat dit misschien toch wel een succes zou kunnen worden.”
Het is een risico dat u neemt: u financiert de film helemaal zelf. Waarom wilde u per se een bioscoopfilm maken en geen tv-reportage, zoals bij de vorige verkiezingen waarbij u De Wever volgde?
“Het is een risico, maar wel een berekend risico. Kijk naar het succes van programma’s als Het conclaaf en Eerste keus (respectievelijk op VTM en Eén, red.).
“Er was nog nooit zoveel politiek op televisie als dit jaar en de kijkcijfers waren navenant. Maar goed, het blijft spannend.
“Er is onlangs een documentaire over Jan Hoet gemaakt: niemand naar komen kijken. Er is er ook eentje gemaakt over Arno, dat was nog een redelijk succes. Maar een politicus is nog geen populaire zanger.
“Tien jaar geleden heb ik Kinepolis ook al benaderd, maar toen waren ze niet geïnteresseerd. Politiek, dat doen we niet, zeiden ze.
“Pas in april dit jaar heb ik besloten om ook de ontzettend belangrijke verkiezingen van juni en die van oktober te volgen. Maar ik wilde dit niet in stukjes knippen, onderbroken door reclame, een programma zoals ik er al zoveel heb gemaakt. Je kijkt ernaar en het is gepasseerd.
“De beleving in een cinemazaal is uniek. Ik wilde ook de aandacht vasthouden en één groot verhaal vertellen: dat van 2024, doorspekt met archiefbeelden uit de vorige stembusslagen.
“Dus ben ik opnieuw naar Kinepolis gestapt en twee dagen later belde general manager Hans Van Acker me op: ‘Oké, we doen het.’”
U hebt nu, weliswaar met grote tussenpozen, tien jaar in het spoor van De Wever gelopen. Hebt u het idee dat u hem hebt kunnen doorgronden?
“Ik ken hem even goed als de kijker die de film zal zien.
“Ik ben in 2014 begonnen met Jambers in de politiek (dat uitgezonden werd op VTM, red.) en volgde daarbij de verschillende politieke protagonisten van het moment.
“De Wever was slechts een van hen, maar wel de enige die zich van meet af aan zo blootgaf en me zo’n uitgebreide blik achter de schermen verschafte.
“Ik had ongelimiteerde toegang tot de warroom op de verkiezingsdagen. Je ziet dat ook in de film: op een bepaald moment lokt hij als een rattenvanger van Hamelen zijn partijgenoten het kantoor uit, om alleen met zijn kleinste entourage de resultaten te kunnen volgen.
“Maar ik mocht blijven. Dat is de historicus in De Wever: hij wilde dat dit gedocumenteerd werd. Hij weet ook dat er ooit een straat naar hem vernoemd zal worden. Zoals naar alle Antwerpse burgemeesters. (lachje)
“Er is niets, maar dan ook niets geënsceneerd. De camera draaide non-stop, op 9 juni zelfs twintig uur aan één stuk. Wij registreren en De Wever laat ons toe. Niet alleen in de warroom, maar ook in zijn gedachten.
“Hij hoeft dat niet te doen, maar hij doet dat wel. De Wever geeft veel.”
Zoveel dat het bij momenten wel door hem gescript lijkt. Hoe hij doelbewust zegt dat hij Alexander De Croo erin geluisd heeft, hoe Georges-Louis Bouchez nu pas echt onuitstaanbaar zal worden, hoe hij Magnette ‘patatten op zijn gezicht gegeven heeft’. Dat is toch als een acteur die precies weet hoe hij zijn publiek moet bespelen?
“O, maar er is geen moment in de hele film waarop De Wever zich er niet 100 procent bewust van is dat er een camera op hem gericht staat.
“Ik snap wel wat je bedoelt: de manier waarop hij praat, hoe hij ijsbeert en zijn gedachten hardop deelt: dat is allemaal zo filmisch van zichzelf, voor een filmmaker is dat gefundenes Fressen.
“Alleen ben ik er ook 100 procent zeker van dat hij zich zonder camera precies hetzelfde zou hebben gedragen. Momenten die onoprecht zouden zijn, zou ik ook niet gebracht hebben.
“Ik heb dat vroeger voldoende meegemaakt met andere politici of BV’s.
“‘Je mag me filmen wanneer ik mijn kinderen naar school doe, om zo laat, op die plek.’
“Je mag ze volgen, maar op den duur bepalen zíj wat er gebeurt. Geloof me, ik heb lang genoeg De Pfaffs geproducet: op een bepaald moment hebben zij alles overgenomen en begonnen ze van alles te organiseren in functie van ons. Zo krijg je geen authentiek portret.
“Als tv-maker wil je de kleine kantjes ook tonen en de meeste mensen willen dat juist niet. Maar die restrictie heb ik bij De Wever nooit gevoeld. Hij heeft nooit ingegrepen, niet tijdens het draaien en niet na de montage.”
Hij heeft nooit gezegd: nu stop je met filmen?
“Twee keer, in al die tijd. In 2019, toen ze een ferm deel van hun kiezers verloren. Toen zijn ze met een paar mensen van de partij op het terras van het hoofdkwartier in Brussel gaan overleggen en wilden ze niet dat we meeluisterden.
“De tweede keer was in de campagne van 2024, vlak voor het televisiedebat op VRT met premier Alexander De Croo. Ze zijn even apart gaan praten en toen heeft hij zijn hand voor de microfoon gehouden.
“Ik respecteer dat ook. Integriteit en vertrouwen zijn alles, vind ik. Ik ben nooit op zoek naar de momentjes waarop je iemand kunt pakken of te kijk zetten.
“VTM heeft dat ooit wel gedaan: het geluid uitgezonden van het zendertje dat Filip Dewinter droeg in het hoofdkwartier, terwijl de camera’s gestopt waren met draaien.
“Dat zou ik nooit doen. Ik heb altijd eerlijke portretten willen maken, waarbij iedereen in zijn waarde wordt gelaten.”
U loopt tegelijk het risico dat u verweten wordt mee te werken aan een promofilm.
(knikt) “Dat wil je als reportagemaker te allen tijde vermijden: dat je een propagandafilm gaat maken. Daarom dat ik nu ook niets breng over de familiedag van N-VA in Planckendael.
“Je zult ook zo goed als geen Vlaamse vlaggen bespeuren en al zeker niet prominent in beeld − de film gaat over politiek, maar nooit over zijn partijprogramma.
“Het is me puur te doen om het politieke beest in de man: de zoektocht naar de motivatie en de drijfveren van de raspoliticus.
“Ik had dit twintig jaar geleden misschien ook kunnen maken over Guy Verhofstadt.
“Als de perceptie bij de kijker zal zijn dat dit een propagandafilm voor De Wever is, is mijn hele project mislukt.”
Wat vond De Wever er zelf van?
“Hij was ergens sprakeloos. Verbouwereerd: ben ik dat? Een paar medewerkers die erbij waren hebben dat meteen bevestigd: dít is wie jij bent.
“De momenten dat je voelt dat hij geen vreugde schept in het politieke bedrijf, ik denk dat dat wel aankwam.
“Je zou denken dat wanneer je zo intensief met iets bezig bent, dat het je leven beheerst, dat er dan ook momenten zijn dat je daar als mens van geniet.
“Ik heb op het hoogtepunt van mijn carrière ook genoten van de successen die ik had. Ik wist dat ik dat ook móést doen, want morgen moet je aan je volgende programma beginnen en je bent maar zo goed als je laatste werk. Maar dat zie je bij Bart De Wever eigenlijk niet.”
Het is inderdaad geen portret van een gelukkig man geworden.
“Ik vraag hem dat op een gegeven moment ook, of hij streeft naar geluk of macht. Zijn antwoord is dat hij zijn geluk vindt in het streven naar macht. En dat dat wellicht de definitie van een politiek beest is.
“Ik denk dat hij gelijk heeft: de echte politicus wordt gelukkig van macht, omdat hij zo de maatschappij kan veranderen. Machtspolitici wie het alleen om de macht te doen is, dat zijn dictators.
“De Wever wordt niet gelukkig van de macht an sich, maar omdat hij door die macht de historische schuld van Antwerpen heeft kunnen wegwerken.”
Het gezin van De Wever zit ook in de film. Wanneer hij zijn zoon de Romeinse standaard met adelaar laat binnendragen, laat zijn vrouw duidelijk merken wat ze daarvan vindt. ‘Dat was erover’, blijft ze heel kalm herhalen, tegen de geestdrift van haar man in.
(lacht) “Ja, die aquila, dat was een verrassing. Maar wel een godsgeschenk voor een filmmaker. Als filmmaker vond ik dat natuurlijk fan-tas-tisch. Dat beeld!
“Er zat ook een flinke dosis humor in, al kun je dat bij De Wever nooit helemaal inschatten: meent hij dit nu of niet?
“De rol van zijn vrouw, althans de rol die ze in de film heeft, is heel interessant. Omdat ze hem steunt, maar tegelijkertijd erg relativeert wat hij doet.
“Het is verkiezingsdag, haar man zit nerveus tegen camera’s te praten, en zij zegt laconiek: ‘We moeten nog naar de Delhaize om eten. Ga je even mee om te helpen dragen?’ (lacht) Wat De Wever dan ook doet.
“Maar tegelijk heeft de job van haar man natuurlijk een gigantische impact op haar leven. Zoals ze zegt: ‘Wij lijden hier al twintig jaar onder.’”
Het meest verrassende moment zit aan het eind van de film. De Wever rijdt na de winst in Antwerpen naar huis en zucht dat hij zich een uitgeperste sinaasappel voelt. Daar zat plots een door en door vermoeide mens.
“Dat vind ik het mooiste moment uit de film. Hij beseft heel goed dat hij dit allemaal gewild heeft, maar tegelijk ook dat iedereen van hem verwacht dat hij op alle fronten tegelijk in de spits loopt. En er niemand is die van hem wil of kan overnemen.
“Dat maakt het een beetje pijnlijk. Maar het mocht geen meelijwekkend portret worden. Ik heb ook geen medelijden.
“Daarom volgt er na de afkondiging nog een laatste shot, van een paar dagen na 13 oktober.
“De Wever rijdt als federaal formateur weg bij onderhandelingen, draait zijn raampje open en iedereen verwacht een quote. Maar hij wilde alleen maar goeiendag zeggen tegen mijn zoon, die daar als cameraman voor VTM Nieuws stond en ook mijn hele documentaire heeft gefilmd. (lacht)
“Geweldig moment. Ook geweldig werk van mijn zoon trouwens. Ik ken geen cameraman die had kunnen doen wat hij gedaan heeft. Daar heb je serieuze journalistieke reflexen voor nodig.”
Echt gezond is de stiel duidelijk niet. Iedereen wordt ouder in tien jaar tijd, maar door de montage werd het grote verschil tussen 2014 en 2024 wel héél duidelijk.
(knikt) “Je hebt dat ook gezien met Barack Obama. Yves Leterme was ook frappant. Joe Biden was al een oude man toen hij begon, maar dat presidentschap heeft hem ook duidelijk geen deugd gedaan.
“Bij De Wever zie je ook duidelijk dat de stress en het slaapgebrek hun tol hebben geëist. Ik heb hem letterlijk de vraag gesteld: kun je als politicus eens temporiseren, beslissen om even wat meer op je gezin te focussen?
“Het antwoord was neen. Dat gaat niet en dat zie je ook aan die mensen.
“Voor de rest vind ik helemaal niet dat hij veranderd is. Ik heb het bewijs ook: ik heb beelden van 2014 naast die van 2024 gemonteerd.
“We zitten in de auto, dat is qua beeld exact dezelfde scène, en ook de dialoog is bijna een op een: zijn partij heeft net de verkiezingen gewonnen en de voorzitter moppert en denkt al aan de problemen van morgen.
“Ik zie geen man die milder of minder strijdbaar is geworden. Dat is nog precies dezelfde.”
U hebt plezier aan dit project beleefd, hè?
(met pretoogjes) “Dat ik daar in die warroom zat en alle andere journalisten buiten op de stoep moesten blijven staan, dat gaf me wel een kick, ja. Je weet dat ze allemaal een ongeluk zouden begaan om in je schoenen te staan. Dit is toch ook wat je als journalist wil zien.
“Het gáát ook ergens over, het is niet gewoon voyeurisme, het gaat over de essentie van ons bestel: wie heeft de leiding, wie heeft de macht?
“Daarom zou ik zo graag ook eens de regeringsonderhandelingen filmen. Maar bon, ik weet dat dat absoluut onrealistisch is.”
U hebt pas in april het idee gekregen om deze film te maken, zei u. Vanwaar kwam dat plots?
“Tja, vanwaar kwam dat? Ik ben niet meer van de jongsten, dus ik wil absoluut actief blijven.
“Eerst had ik een ander plan. Ik had bedacht dat ik een zaalshow wilde maken. Dat is tegenwoordig in de mode: Erik Van Looy doet dat, Evi Hanssen heeft er een, Steven Decraene ook.
“Ik had al een samenwerking met een bureau en een gespecialiseerde producent. Dus ik breng een aantal mensen samen die mij goed kennen om die zaalshow voor te bereiden, en wat bleek: het enthousiasme was niet bijzonder groot.”
Waarom niet?
(droog) “Ze vonden wellicht dat ik te weinig humor heb om op zo’n podium te staan.
“Nu, ondertussen was ik zelf ook beginnen te twijfelen. Mijn vrouw (tv-presentatrice en auteur van kookboeken Pascale Naessens, red.) heeft lang lezingen gehouden.
“Twee, drie jaar lang hield ze drie à vier lezingen per week, door heel Vlaanderen. Dat is de hel.
“Je agenda is maandenlang geblokkeerd voor al die shows, je bent nooit meer vrij. Ik reis nogal veel, ik heb een buitenverblijf, dus die zaalshow ging het toch niet worden.
“En dan dacht ik: een film. Dat kan ik nog wel doen. Dat gaat nog meer aandacht krijgen, want niemand heeft dit ooit eerder gedaan.
“Alles wat ik ooit gedaan heb in de media komt hierin samen. In zekere zin is het een magnum opus, ja.
“Een bekroning van mijn carrière wil ik het niet noemen, maar op mijn leeftijd vind ik het toch wel tof dat ik met iets unieks kan komen dat iedereen intrigeert.”
Spreek me tegen als mijn indruk verkeerd is, maar u vindt het stiekem ook wel erg leuk dat u de jonge garde het nakijken geeft, toch?
(glimlacht) “Het nakijken is veel gezegd. Maar dat ik op mijn 79ste en als buitenstaander in de politieke verslaggeving een film maak met de belangrijkste politicus van het land van minstens het afgelopen decennium, dat vind ik wel fijn. Ik voel de geweldige interesse bij de politieke journalisten: dit hadden zij ook willen doen.”
Heeft die blik achter de schermen uw kijk op politiek eigenlijk veranderd?
“Ik heb ontzettend veel respect voor politici gekregen. Het is een fantastische stiel dat die mensen hebben.
“Je kunt de maatschappij mee boetseren. Je moet ook zoveel kwaliteiten hebben. Je moet je materie kennen en inhoudelijk sterk staan, maar je moet ook een heel sterke emotionele intelligentie hebben. Je moet mensen overtuigen om op jou te stemmen, dat is iets ongelooflijks.
“Wat maakt dat mensen op Bart De Wever stemmen? Je kunt niet zeggen dat dat de sympathiekste man ter wereld is. En dan zijn er nog zoveel sympathieke politici die geen stemmen halen.
“Ik vind dat prachtig en zo fascinerend. Winnen, dat moet geweldig zijn. Maar verliezen, dat is zo hard. Wilfried Martens die zijn kinderen ineens met de tram van school moest gaan halen.
“Op een bepaald moment is het voor iedereen gedaan en val je van je voetstuk.
“Mijn waardering voor politici is alleen maar toegenomen.”
Zou het iets voor u geweest zijn?
“Ja, dat denk ik wel. Ik zie toch dat ik over een aantal noodzakelijke eigenschappen beschik die je ook nodig hebt om een goede politicus te zijn.
“Ik maak televisie en heb ook een visie op wat televisie is, hoe het werkt en zou moeten zijn. Ik kan die visie verdedigen en ik heb een zekere aanleg om competitief te zijn.
“Ik hou van discussie, van mensen overtuigen en heb altijd proberen bij te dragen aan het maatschappelijk belang.”
Jammer dat u dat nu pas bedenkt. Het duurt nog vijf jaar voordat het weer verkiezingen zijn.
“Ah nee, ik ben niet voor bekende Vlamingen die in de politiek gaan. In de politiek moet je opgroeien.
“Je moet op de universtiteit al politiek geëngageerd zijn, je moet dat ademen, je moet dat zijn.
“Zoals een Verhofstadt. Die heeft zijn mooiste dingen gedaan toen hij piepjong was.
“De Wever, Conner Rousseau, Jean-Luc Dehaene, die zijn allemaal van in hun jeugd gepokt en gemazeld in de politiek.
“Dat zijn voor mij échte politici: die hebben een ideologie en proberen die ook vastberaden in de praktijk te brengen.
“Daar kun je alleen maar achting voor hebben.”
De achting van de publieke opinie voor het politieke bedrijf zit wel op een dieptepunt.
“Daarom vind ik het ook onze taak als journalisten om de politiek naar buiten te brengen zoals ze is en de politici zoals ze zijn.
“Ik denk dat ik dat nu gedaan heb: de politiek dichter bij de mensen brengen.
“Natuurlijk zijn er uitschuivers, maar ik vind dat geen reden om gedegouteerd te raken van de politiek.
“Als ik mensen over politieke spelletjes hoor klagen, zoals in Gent nu na de gemeenteraadsverkiezingen, dan denk ik: ach ja, zo anders was dat veertig jaar geleden niet. Alleen komt het nu naar buiten.
“Sociale media hebben de politiek veel toegankelijker gemaakt, waardoor ze veel beter hun boodschap kwijt kunnen, maar zaken ook veel moeilijker geheimgehouden kunnen worden.
“Bovendien zijn journalisten veel alerter dan vroeger.”
Vindt u dat?
“Natuurlijk, de journalistiek is er onmiskenbaar op vooruitgegaan. Denk alleen maar aan de snelheid. Als er vroeger iets gebeurde in Congo, moest de videotape eerst het vliegtuig op en drie dagen later wisten we er hier van. Vandaag voel je de polsslag van de maatschappij live in de verslaggeving.
“Die is ook veel objectiever geworden. In het begin van mijn carrière had iedere journalist zijn eigen partijkleur. Een kritische vraag stellen was loopbaanbedreigend.
“Herinner u Daniël Buyle (de VRT-journalist werd in 1981 van de politieke nieuwsdienst weggehaald na een kritische vraag aan premier Wilfried Martens, red.).”
U had ook zo’n partijkaart.
(lacht) “Ik heb er op een gegeven moment een gehad, ja. Ik was freelanceregisseur, de publieke omroep stond op het punt om tien regisseurs vast aan te nemen en ik wilde een van die tien zijn.
“Dus ik heb toen steun gezocht bij de socialisten en ik was een van de tien. Nochtans was dat niet de beste zet als je carrière wilde maken bij de de BRT: een CVP-kaart was veel interessanter.
“Als journalist heb ik nooit meer een kaart gehad. Dat was ook niet nodig.
“Maar als je wilde opklimmen in de hiërarchie, programmadirecteur of hoofdredacteur wilde worden, dat was wat anders. Dan ging het niet zonder.
“Journalisten als Manu Ruys of Hugo De Ridder heten dan legendarisch te zijn, maar als je daarnaar terugkijkt, zo koosjer was dat ook allemaal niet.
“Zij bepaalden mee de politieke lijnen, hadden een grote invloed op politici. Vandaag is die afstand toch veel groter en gezonder.
“Ik ontwaar alleen een trend bij journalisten om hun eigen gelijk te poneren. Dat is gevaarlijk. Objectiviteit moet wel het hoogste goed blijven.”
U kondigde een paar maanden geleden aan dat deze film uw afscheid van de media zou worden. Blijft u daar deze keer bij?
(lacht) “Ik heb dat inderdaad al een paar keer eerder aangekondigd. En nee, ik zal me er deze keer wellicht ook niet aan houden. Ik heb het niet meer nodig, maar ik heb me te veel geamuseerd.”
Ik sprak u tien jaar geleden na uw eerste documentaire in het zog van Bart De Wever, en toen zei u: voortaan sta ik ten dienste van mijn vrouw. Bevalt dat leven op het tweede plan u niet?
“Toch wel, ik heb dat ook gedaan. Ik doe het nog. Haar business is zo groot geworden dat ze alle hulp ook kan gebruiken.
“Ik doe soms wat redactie, schrijf eens een tekst, bekijk contracten. Maar reportages maken blijft ook een verslaving. Het is zo leuk, en het is zo leuk om het gevoel te hebben dat je nog meedraait in de maatschappij, dat je nog iets betekent.”
U bent bang om ouder te worden?
(haalt schouders op) “Het is onvermijdelijk. De spiegel liegt niet. Al zou ik heel graag nog eens iets maken rond het concept van longevity.
“De geneeskunde is al lang bezig met onderzoek naar ouder worden, wat dat betekent en hoe we dat kunnen omdraaien.
“Ik zou daar graag een reeks over willen maken en daarbij onderzoek laten doen op mijn eigen lichaam.”
Doet u zelf veel om het verouderingsproces tegen te gaan?
“Ik zie en ik voel de jaren ook. Het zijn zo van die kleine kwalen. Je spieren takelen af met het ouder worden, dus het is heel belangrijk om aan spieropbouw te blijven doen. Dat kan ook op hoge leeftijd.
“Je moet dus oefeningen doen, maar ook weer niet te veel, want anders overbelast je je gewrichten. Daar kun je dan weer voedingssupplementen voor nemen.
“Vroeger dacht men dat voeding het belangrijkste was, nu blijkt dat beweging te zijn. Dus je moet zorgen dat je actief blijft.
“Ik wandel, ik loop, ik eet uiteraard gezond, daar zorgt mijn vrouw mee voor. Ik blijf intellectueel actief, ik slaap voldoende, ik onderhou sociale contacten, ik maak nog eens een tv-programma.”
De Wever zegt op een bepaald moment: ‘Ik ben hiervoor geboren, dit is mijn ding.’ Het lijkt alsof dat voor u niet anders is.
“Dit is mijn ding. Dat is het altijd geweest. Ik hoor dat veel jongeren vandaag veel belang hechten aan tijd doorbrengen met het gezin, dat ze hun kinderen van school willen kunnen halen. Dat deden wij niet. Wij werkten alleen. Ik leefde alleen voor televisie vroeger.
“Ik heb ooit eens een advertentie in de krant geplaatst voor een nieuwe medewerker: dag en nacht beschikbaar zijn, geen familiefeestjes, geen doktersbriefjes. Nu zou je in de gevangenis vliegen wanneer je zoiets vraagt.”
En is daar volk op afgekomen?
“De besten. Allemaal even gedreven. Wij leefden toen allemaal in dezelfde sfeer, geweldige tijden. Nu zou dat niet meer kunnen, zegt men mij. De jongeren willen dat niet meer.
“Oké, goed. Mij niet gelaten. (schalks) Maar de ouderen, die willen nog wel.”
BDW politiek beest loopt vanaf 13 november in de zalen.
Lees ook
Klik op de hyperlinks en lees meer berichten
Bron: De Morgen