Los van haar oude meisjeskamer in het ouderlijke huis, heeft Zita Verwilt (26) geen vaste woonplek. Het nomadische bestaan, in het teken van yoga, ecologische landbouw en vrijwilligerswerk, past haar als gegoten. “Mijn lijf verplaatst zich graag en veel, maar ik blijf overal dezelfde.”
Joke Van Caesbroeck – De Standaard
“Door veel te reizen leerde ik dat thuis voor mij geen plek is, maar een gevoel”
Zita Verwilt
“Ik voel me tegelijkertijd een klein kind en een oud moeke. Door veel te reizen heb ik gemerkt hoeveel ik van tradities en rituelen houd, wat in deze contreien toch eerder als oubollig wordt bestempeld.
“Mijn liefde voor de natuur en mijn verlangen om daar zonder remmen volledig in op te gaan en me echt vuil te maken, heeft dan weer iets heel kinds en speels.”
“Als beginnende twintiger was ik heel zoekend. Ik zocht mijn geluk buitenaf. Vrienden. Uitgaan. Roesmiddelen. Maar daar werd ik allesbehalve gelukkig van.
“Pas sinds ik mijn ware passies heb gevonden, yoga en landbouw, voel ik een zekerheid. Ik kan op mijn eentje mediteren, en eender waar.
“Of ik nu op een boerderij meedraai in België of in Roemenië, het maakt niet uit, het is het werk zelf waar ik van hou. Die onafhankelijkheid biedt me veel stabiliteit.”
Uit de comfortzone
“Als adolescent dacht ik dat ik wist wat ik wilde: films maken, kunst creëren.
“Ik ging cinema studeren in Brussel, maar ik voelde dat er zich meer vragen begonnen op te stapelen dan dat ik antwoorden kreeg.
“Ik was heel geïnteresseerd in documentaires en wilde ze graag zelf maken, maar ik voelde dat ik geen kern had om vanuit te starten.
“Ik kon wel een docu maken over de daklozen in onze hoofdstad, maar hoe begon ik daaraan terwijl ik in diezelfde stad elke week uitging en plezier maakte? Het klopte niet.”
“Tijdens de lockdown werd ik, zoals iedereen, verplicht om terug te plooien op mezelf. Yoga kreeg een almaar belangrijker rol.
“Ik volgde voordien al wel lessen, maar toen corona volop woedde en we niet naar buiten konden, ben ik me erin gaan verdiepen. Ook in de hele filosofie erachter.
“Ik voelde het klikken in mijn hoofd, het was thuiskomen.”
“Zodra het kon en mocht, begon ik opnieuw te reizen. Dat was altijd al een passie, maar gaandeweg ontdekte ik dat het me net veel comfort bood om uit mijn eigen comfortzone te komen.
“De belangrijkste les die ik leerde, is dat thuis voor mij geen plek is – geen materie – maar een gevoel. Ik voel me thuis op aarde, in de natuur.”
“Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik zes was. Daardoor heb ik in mijn kindertijd nooit maar één huis of thuis gehad. Ik leerde daar al erg jong flexibel mee om te gaan.
“Maar als je een tiener bent en je lievelingsbroek bij papa ligt, terwijl je die week bij mama bent, dan is dat een kleine ramp.
“De stress die ik kreeg van zulke materiële problemen, is nu ondenkbaar voor me. Ik geef niet meer zo om spullen. Als ik in een bos volop de geur opsnuif, maakt het niet uit in welke kleren ik dat doe.”
Vluchtig persoon
“Ik heb geen eigen plek in België. Wel kan ik tussen alle projecten door altijd terecht in mijn oude meisjeskamer bij mijn mama, in Lier.
“Het is een uitvalsbasis vanwaar ik nieuwe plannen smeed, op zoek ga naar nieuwe ecoprojecten waarin ik een tijdje kan meedraaien.
“Ik ben net terug uit Portugal en vertrek begin volgend jaar naar Denemarken, om er Global Organic Farming te studeren.
“De eerste drie maanden moet ik ter plaatse naar de les gaan, maar in de zes maanden daarna volgt er een stage, die je eender waar ter wereld kan volgen. Dat ligt dus allemaal nog volledig open.”
“Financiële stabiliteit heb ik door deze manier van leven niet. Ik werkte de afgelopen jaren op heel wat boerderijen in binnen- en buitenland, vaak als vrijwilliger. Hier en daar verdiende ik er ook een centje mee, maar iets opbouwen lukt natuurlijk niet.
“Daarom ben ik nu een online business aan het opzetten, als yogacoach. Een job die ik overal ter wereld kan uitvoeren, die deel uitmaakt van mijn passie én die ik kan combineren met werken op bio- en ecoboerderijen.”
“Ik ben een heel vluchtig persoon. Mijn lijf verplaatst zich graag en veel. Maar ik, Zita, blijf wel dezelfde. Altijd en overal. Dat heeft me veel rust gegeven.
“Uiteraard zal ook ik ooit wel de drang voelen om me ergens te settelen, dat lijkt me iets heel menselijks, maar op dit moment voelt mijn leven zoals ik het nu inricht juist aan.”
“Ik was mijn verbinding met de natuur helemaal verloren. Of vergeten. Ik was een stadsmens, en zat net als iedereen wel eens een namiddag in een park, maar dat deed me heel weinig.
“Nu kan ik van het kleinste stukje groen, zelfs van een enkele boom te zien staan, gelukkig worden. Het hoeft niets groots en overweldigends te zijn, geen ansichtkaart panorama’s.
“Zodra je de liefde voor de natuur ontdekt, of herontdekt, zie je de schoonheid ervan overal.”
“Bij mij kwam de klik tijdens een reis in Colombia. Ik werkte er mee in een project in de jungle. De woeste natuur, de ongelooflijke sterrenhemel: ik werd verliefd.
“Ik weet nog dat ik dacht: wat is deze wereld prachtig. Er overviel me een gevoel dat ik nog nooit eerder had ervaren en waarvan ik ook wist dat ik het in Brussel, waar ik toen woonde, niet kon vinden.
“Daar leidde ik een leven dat bestond uit uitgaan en adrenaline, maar dat me geen voldoening kon geven.”
Andere vrienden
“Met de vrienden met wie ik destijds vaak optrok, gingen we wekelijks naar stevige technofeestjes en schuwden we geen roesmiddelen. XTC, MDMA, dat was allemaal heel normaal.
“Ik amuseerde me, maar mijn mama zag ook mijn huilbuien achteraf. Beetje bij beetje verloor ik mezelf.
“En hoewel mijn omgeving niet altijd helemaal mee is met wat ik doe en met de keuzes die ik maak, ziet iedereen wél dat ik enorm ben gegroeid en opengebloeid. Dat ik gelukkiger ben.”
“Mijn vriendenkring ziet er nu helemaal anders uit dan vroeger. Ik trek nu meer op met mensen die op een gelijkaardige manier in het leven staan en naar de wereld kijken.
“Als je maandenlang op een ecologische boerderij meedraait, maak je vanzelf connectie met anderen die hetzelfde aan het doen zijn. Daar ontstaan diepe vriendschappen. En dat kan overal ter wereld.
“De vriendin met wie ik nu veel optrek, leerde ik bijvoorbeeld kennen in Nicaragua.”
“Ik merk dat het voor veel leeftijdsgenoten, in hun zoektocht naar een vaste plek, belangrijk is wáár ze wonen. En om dat te bekostigen, werken ze hard en veel, maar niet altijd gepassioneerd of vanuit wie ze werkelijk zijn.
“Bij mij is het omgekeerd. Ik weet heel goed wát ik wil doen en waaróm, ik wil mijn lichaam en handen gebruiken om iets goeds te verwezenlijken, maar waar ik dat doe, maakt me niet uit.”
“De komende tijd zal ik me vooral focussen op mijn studies in Denemarken. Het is de bedoeling om ooit – als ik even luidop droom – zelf een bioboerderij met permacultuur te starten, misschien samen met mensen die ik door de jaren heb ontmoet en die eenzelfde droom koesteren.
“Ik wil op die plek ook yogalessen en workshops geven. En er kinderen laten kennismaken met hoe landbouwen óók kan. Die voeling en verbinding die ik voel met de natuur wil ik proberen door te geven aan de volgende generatie.”
“Maar dat is nog een verre droom. Ik doe alles stap per stap.
“Wanneer ik in België ben, zal ik voorlopig hatha-yogalessen blijven geven, in de landbouw werken, en ook ceremonies organiseren bij vollemaan, of om de overgangen van de seizoenen te vieren.
“Ik merk dat jonge vrienden en vooral vrouwen hier veel interesse in hebben, omdat het ook een bewustzijn creëert rond de natuurlijke cyclus en onze eigen cyclus. Op die manier breng ik de natuur toch wat naar de stad.
“We dansen dan rond de vuurkorf, wakkeren het wilde in onszelf aan, maar gaan ook aan de slag met onze ademhaling en schrijven in een dagboek.
“Ik zei het al: rituelen uitvoeren als oude moekes, maar ook dansen als kleine kinderen.”
Tweewekelijks vertelt iemand van telkens weer een andere leeftijd hoe die in het leven staat. Wilt u dat ook doen? Mail naar joke@jokevancaesbroeck.be
Bron: De Standaard