Ze werd verliefd op de letter ‘e’ en later op haar man omdat hij in een roman dezelfde passages als zij had aangestreept. De literaire liefdes van Lara Taveirne.
Lara Taveirne – De Standaard
28 december 2024
Leestijd: 5 min
Mijn vroegste leesherinnering
Mijn grootmoeder leerde me de letter ‘e’ herkennen en daarna zat ik aan de keukentafel en knipte ik elke ‘e’ uit die ik in het Brugsch Handelsblad tegenkwam. Ik bewaarde al die letters ‘e’ in een leeg vitaminedoosje. Dat voelde als een bijzondere verzameling.
Mijn favoriete boek in mijn kindertijd
In Deesje van Joke van Leeuwen loopt een zekere meneer Paprika rond. Hij heeft een prikstok waar hij rondslingerende papiertjes mee opprikt. Als kind was ik gefascineerd door dat personage.
Meneer Paprika gaat elke avond aan de keukentafel zitten om zijn vondsten te lezen.
Er zitten gaten in: de kassabon doorgeprikt, het treinkaartje doorboord, de liefdesbrief met een krater. En toch vindt hij zijn opgeprikte papiertjes prachtig, want in gedachten vult hij de weggevallen woorden aan.
Voor mijn negende verjaardag vroeg ik een prikstok. Die was nergens te koop. Maar ik had het geluk een vader te hebben die zo’n ding voor me knutselde, gemaakt van een oude, afgebroken spade. De prikstok hangt boven mijn bureau.
Het boek dat mij als tiener veranderde
Olga van Chiara Zocchi. Ik kreeg het opgestuurd van Patrice Toye, met wie ik als puber een briefwisseling onderhield. Bij het boek zat een kaartje, er stond op: “Een boek, volgens mij kun jij dit ook, Lara”.
Ik dacht altijd dat schrijvers mensen waren van moeilijke woorden en ingewikkelde gedachten.
In Olga klinkt een unieke, eenvoudige en kinderlijke stem. Het liet me zien wat literatuur ook kan zijn. En het deed me dromen van een eigen boek.
Het boek dat van mij een betere schrijver maakt
De boeken van Renate Dorrestein. Van haar leerde ik de kracht en de kunst van een goed verteld verhaal.
Een paar weken voor haar dood, lazen we allebei voor op een evenement in Rotterdam. Ik wilde haar zeggen wat ze voor me betekend had als schrijver, maar ik dacht dat het verwaand zou klinken.
Naast haar voelde ik me geen schrijver. Daarvoor was mijn ontzag te groot. Of ik daar spijt van heb? Ik heb al haar boeken en op de eerste pagina staat consequent “Sorry, mevrouw Renate!”
Het boek dat ik momenteel lees
Moeder, antimoeder van Jolande Withuis.
Het boek dat ik al het vaakst cadeau heb gedaan
Dat moet All fours van Miranda July zijn, die een heel nieuwe invulling geeft aan het begrip A room of one’s own.
De beste leestip die ik ooit kreeg
Schrijver Jo Komkommer geeft altijd de beste tips. Vooral voor De kip die over de soep vloog van Frans Pointl ben ik hem zeer dankbaar.
En voor die keer dat hij een stuk cheesecake en een stuk chocoladetaart voor me kocht toen ik net bestolen was en blijkbaar een wanhopige en hongerige indruk maakte.
Het boek waarbij een bijzondere herinnering behoort
In een ver verleden studeerde mijn man biologische landbouw. Hij werkte jarenlang op boerderijen. Toen we elkaar net kenden, was ik bang dat onze werelden te ver uit elkaar lagen.
Maar op bezoek op de boerderij waar hij aan het werk was, zag ik in zijn tractor Joe Speedboot liggen, van Tommy Wieringa.
Zijn exemplaar was een stuk meer beduimeld dan het mijne, maar veel van de zinnen die ik had aangestreept, waren bij hem ook onderstreept.
Op dat moment wist ik dat ik bij hem wilde blijven.
Later heb ik deze anekdote aan Wieringa verteld, die verbolgen uitbracht: “Dus je valt voor mijn lezers. Terwijl ík dat hele verdomde boek bij elkaar geschreven heb!” Dat vond ik hilarisch!
Het boek dat beter is dan de film
Zo nu en dan is de film net zo geweldig als het boek. Ik hield van elke zin uit The virgin suicides van Jeffrey Eugenides. Maar ik hield ook van elk beeld uit de gelijknamige film van Sofia Coppola.
Het gedicht dat ik koester
In de lagere school gingen we naar een tentoonstelling over de Tweede Wereldoorlog. Na afloop kregen we een soort folder mee, waar een gedicht van Geert De Kockere in stond. Het ging over Anne Frank.
Dat gedicht ontroerde me zo sterk dat ik moest huilen. Ik bewaarde het onder mijn kussen.
Elke avond wachtte ik tot ik mijn broers en zussen hoorde snurken voor ik het gedicht weer tevoorschijn haalde.
Ergens genoot ik van het verdriet dat het opwekte.
Laatst heb ik aan de dichter gevraagd of hij dat gedicht nog ergens heeft, want ik zou er veel voor over hebben om het nog eens te lezen, maar hij kon me niet helpen.
Zijn verklaring: hij is te productief geweest en in zo’n immens archief raakt al eens een gedichtje verloren. Maar ik weet niet of ik hem geloof.
Ik denk dat ik de fout heb gemaakt om te zeggen dat dit gedicht in mijn herinnering het beste is wat ik ooit heb gelezen.
De Kockere wil dat beeld gewoon niet kapotmaken. Zou ik zelf ook niet doen, trouwens. De versie in mijn hoofd zal altijd de beste zijn.
Bio
Lara Taveirne (1983) kreeg voor De kinderen van Calais (2014) de Debuutprijs van de stad Antwerpen, daarna volgde onder meer de roman Pluto (2021). Dit jaar verscheen Wolf waarin ze haar gestorven broer herdenkt.
Lara Taveirnes boek Wolf werd zowel door De Standaard der Letteren als door de Letteren-lezers uitgeroepen tot een van de 10 beste boeken van 2024.
Lees ook
Bron: De Standaard