Apache – De ultieme hoofdrol van Bart De Wever

De voorbije feestdagen profileerde formateur Bart De Wever (N-VA) zich als een staatsman die bereid is zijn verantwoordelijkheden te nemen. Een gemeende blijk van vaderlandsliefde of een sterk staaltje preventief zwartepieten?

Tom Cochez – Apache

Over een ding zijn vriend en vijand van de N-VA-voorzitter het roerend eens: Bart De Wever heeft vele talenten.

Acteren is er daar zeker en vast een van. Misschien wel zijn belangrijkste.

Hij doet het alleszins met zo veel branie dat de buitenwereld er het raden naar heeft: is wat hij zegt oprecht? Of past het in het ruimere, cynische Wetstraatspektakel, zoals het de voorbije maanden werd opgevoerd?

Een ding staat vast: de burgemeester van Antwerpen speelt op dit moment de hoofdrol van zijn politieke leven.

Hij gebruikte de voorbije feestdagen om in zowat alle media het beeld te zetten van de grote staatsman die bereid is België opnieuw op de rails te krijgen en daarvoor desnoods de hardste noten wil kraken.

Lukt dat niet, zo moet de goede verstaander begrijpen, dan zal het niet gelegen hebben aan de falende formateur of zijn gebrekkige verantwoordelijkheidszin, laat staan aan zijn Vlaams-nationalistische overtuigingen, maar wel aan de driftkikkers waarmee hij intussen al ruim een half jaar de onderhandelingstafel deelt.

Als Bart De Wever dinsdag 7 januari naar de koning stapt, zal hij 170 dagen formateur zijn geweest

Dekt De Wever zich daarmee preventief in wanneer hij straks de slechtste formateur uit de Belgische geschiedenis blijkt?

Als hij dinsdag naar de koning stapt, zal hij immers 127 opeenvolgende dagen formateur zijn geweest. Daarvoor was hij dat ook al eens 43 vruchteloze dagen lang. Opgeteld zijn dat er dus 170. Enkel Elio Di Rupo (PS) deed er de voorbije eeuw langer over om (in zijn geval succesvol) een Belgische regering op de been te brengen.

Een mogelijk falen van De Wever als formateur maakt de vraag minder brutaal dan ze misschien wel lijkt: wil Bart De Wever, als voorzitter van een partij die het einde van België bepleit, eigenlijk wel een federale regering op de been brengen?

Doet hij dat wel, bovendien zonder al te veel communautaire garanties op zak, dan heeft hij zichzelf en zijn partij fundamenteel veranderd.

Veel meer dan in 2014, toen de regering-Michel in de steigers werd gehesen en N-VA in ruil voor een rechts economisch beleid haar communautaire eisen inslikte.