PEN Vlaanderen – 24 februari – ONLINE EVENT – Literaire protestactie

Update uitnodiging

Velen onder jullie lieten ons weten onze literaire protestactie een warm hart toe te dragen, maar de treinstakingen maken het voor de meesten moeilijk om tot in Ukkel te raken.

Aangezien we het ook niet verantwoord vinden om de druk bezette politie van Brussel hiervoor op te vorderen, zullen we de actie vervangen door een ONLINE EVENT,
op hetzelfde uur.

Bij deze een warme oproep om op
maandag 24 februari om 11 uur
aan te sluiten op het ONLINE EVENT om te luisteren of om zelf een gedicht voor te dragen.

Je kan tijdens het ONLINE EVENT via de chatbox laten weten of je graag iets voorleest van jezelf of graag een tekst van ons leest,
die we dan met jou delen.

De link werd verstuurd via onze nieuwsbrief
of kan je opvragen bij ellen@penvlaanderen.be

Namens het bestuur van PEN Vlaanderen,
Warme groet
Ellen

Originele uitnodiging

PEN Vlaanderen
organiseert op maandag 24 februari van 11 tot 12 uur een literaire protestactie tegenover de Russische ambassade in Ukkel.

Op die dag is het drie jaar geleden dat Rusland een grootschalige invasie uitvoerde in Oekraïne.

We zullen een Lege Stoel plaatsen voor de Oekraïnse schrijfster Victoria Amelina, die stierf bij een aanval op een pizzarestaurant in Kramatorsk in juli 2023 en voor de Russische dichteres Daria Serenko, die na een gevangenisstraf in Rusland, nu in ballingschap in Georgië leeft.

PEN Vlaanderen

Gewaardeerde PEN-sympathisant,

Ik wil graag een anekdote met jullie delen, omdat ik denk dat velen onder jullie met dezelfde worstelingen en twijfels geconfronteerd worden.

Onlangs stelde een journalist me de vraag waarom ik me blijf inzetten voor
een betere wereld.

De vragen die erop volgden, waren van een gelijkaardige toon: waarom ik een maatschappijkritische novelle schrijf, waarom ik mijn werk voor PEN Vlaanderen blijf doen, als het toch steeds slechter met de wereld lijkt te gaan.

Word ik er niet moedeloos van?
Je inzetten voor vrijheid en rechtvaardigheid is toch dweilen met de kranen open.

Volgend jaar zullen er vast weer meer gevangen schrijvers op de caselist van PEN International staan, meer schrijvers vervolgd worden, meer mensen monddood gemaakt, meer mensen vervolgd.

We leven in een wereld waar de president van Amerika, mogelijks de machtigste man ter wereld, zonder schroom gewag maakt van een etnische zuivering.

Ik veronderstel dat velen er soms ook moedeloos van worden, van die kraan waaruit de ellende de wereld in blijft stromen.

Hoe houden we de moed erin?
Wat geeft ons de kracht om voort te gaan, om ons blijvend in te zetten voor een goed doel, voor PEN Vlaanderen, voor een betere wereld?

Voor mij is dat niet één iets, en ik veronderstel dat dit voor jullie ook zo is. Soms volstaat de gedachte aan mijn kinderen, soms aan die ene persoon voor wie we het verschil hebben gemaakt.

Maar meestal volstaat het besef dat niets doen nog veel erger is. Die gedachte vond ik onlangs heel mooi verwoord door Martha Gellhorn.

De Amerikaanse schrijfster en oorlogscorrespondente vond het haar plicht om getuige te zijn van het onrecht in de wereld, in plaats van in de veilige omgeving van haar thuis te blijven vertoeven.

Ze schreef:

“If nobody puts it down on the record anywhere, then the monsters win totally.
It must be some place on the record, because otherwise, they can get by with anything.
Does it stop anything? I don’t feel that anything I have done is any use.
But at least it is better than silence.”

Het is precies dat wat ik de journalist heb geantwoord.

Misschien zal het inderdaad zo zijn dat er volgend jaar weer meer schrijvers vervolgd worden, misschien breekt een nieuwe oorlog uit en blijven oude oorlogen aanslepen.

Misschien zullen de autocratische en autoritaire leiders van de wereld de mensheid weer verder doen wegglijden richting onrechtvaardigheid, ongelijkheid, onvrijheid en onmenselijkheid.

Maar dan nog moeten we de kracht in ons vinden om te blijven gaan, te blijven schrijven en te blijven spreken.

Want niets doen en zwijgen in het aanschijn van het kwaad is erger dan er vergeefs tegen strijden.

Daarom hoop ik dat velen onder jullie op maandag 24 februari samen met ons in Brussel zullen zijn.

We zullen er voor de Russische ambassade lege stoelen organiseren en teksten voorlezen.
We herdenken drie jaar oorlog in Oekraïne.

Zal onze actie voor vrede zorgen,
of zelfs maar één Oekraïens leven redden?

Net als Gellhorn maak ik me daar weinig illusies over. Maar zwijgen en thuis blijven wil ik ook niet. Alles is beter dan stilte.

Met strijdbare groet,

Alicja