Uitsluiting en discriminatie blijven nooit tot één groep beperkt, schrijft Marc Reynebeau. Dat ervaren in de VS niet alleen de gender- en seksuele diversiteit, maar ook de vrouwen. En het Trump-circus is daar nog trots op ook.
Marc Reynebeau – De Standaard
12 maart 2025
Leestijd: 6 min
Internationale Vrouwendag is gekomen en gegaan – dat was vorige zaterdag – zonder al te veel omhaal. Misschien krijgt de aandacht een herkansing op 11 november, de Belgische vrouwendag.
In Washington vierden ze vorige week dinsdag al vrouwendag. In zekere zin.
President Donald Trump sprak het parlement toe. Hij loofde zichzelf uitvoerig – een teken van onzekerheid als je dat zelf moet doen.
Hij ging er prat op hoe zijn acoliet Elon Musk de kettingzaag zette in nutteloze, frauduleuze of onnozele overheidsuitgaven.
Zoals “8 miljoen dollar voor de promotie van lgbti in Leshuto, een Afrikaans land waar nog nooit iemand van gehoord heeft.”
Hilariteit bij de Republikeinen in het Congres, besmuikt gegniffel bij vicepresident J.D. Vance en voorzitter Mike Johnson van het Huis van Afgevaardigden.
Het enige wat Trump daarmee kon bedoelen, was een budget voor hiv-preventie in Lesotho, zo heet dat land.
Zo gaf Trump nieuw leven aan de oude mythe van aids als ‘homoziekte’. En gezondheidszorg reduceerde hij tot reclame voor seksuele diversiteit.
Nog zo’n dwaze uitgave: 8 miljoen dollar om “muizen transgender te maken”. Weer algemeen gelach.
Het gaat om transgene muizen voor medisch onderzoek. Die lui kunnen ‘trans’ niet zien staan of hun brein schakelt meteen over in full transfobie modus.
Eerder schrapte Musk 50 miljoen dollar aan “condooms voor Hamas in Gaza”. Daar maakte Trump 100 miljoen van. In feite betrof het geld voor Mozambique.
De constante hier is een diepe angst voor seks en gender die in zijn verblinding alles paniekerig door elkaar haspelt en verdacht maakt.
Die obsessie deelt Trump wereldwijd met een legertje gelijkgestemden, ideologisch vaak reactionair of extreemrechts van snit, tot bij Poetin in Rusland, Orban in Hongarije of Meloni in Italië toe.
Ze kunnen maar niet om met de realiteit van seksuele diversiteit en genderdiversiteit.
In de VS dient religie vaak als surrogaat-zekerheid in een staatsmacht die zich bedient van censuur en verbod.
Diversiteit doorkruist de nostalgie naar de schijnbaar simpelere tijd toen – zoals zij het zouden zeggen – mannen nog mannen en vrouwen nog vrouwen waren, en iedereen trouw volgde in wat de Nederlandse sociologe Christien Brinkgreve “het karrenspoor van het patriarchaat” noemde.
Die drang naar het herstel van een oude orde brengt niet alleen de emancipatie van minderheden in het gedrang, hij stelt ook de positie van vrouwen ter discussie.
Het gevoel van dreiging leidt tot absurde uitwassen.
Trump beweerde in zijn campagne geregeld dat het in de VS zomaar kon gebeuren dat je kind ’s ochtends naar school vertrekt en ’s avonds via een operatie van sekse is veranderd.
Opvallend: bij Trump ging het steevast om jongetjes die meisjes waren geworden, nooit andersom. De uitzinnige mythe maakt alleen jongens tot potentiële slachtoffers.
Transfobie wordt zo een variant van castratieangst. Stoer doen is dan nuttig om onzekerheid te verbergen.
Ze zijn al bang voor transvrouwen in de sport. Daar zijn er erg weinig van, in 2023 welgeteld vijf, aldus PinkNews.
Ze verdienen wel een eigen wet, die hen uit de sport wil weren, wegens niet fair. De wet viseert alleen transvrouwen, want hij dient “ter bescherming van meisjes en vrouwen”.
Op hen lijkt verder de verdenking te rusten dat ze maar één motief hebben: kunnen gluren in kleedkamers en doucheruimtes. Het vergt een bijzondere geest om zoveel viespeukerij te bedenken. En alweer: het gaat meer om seks en sekserollen dan om gender.
Daar stonden dinsdag dus de machtigste man ter wereld en zijn als volksvertegenwoordigers vermomde hielenlikkers, dronken van macht te ginnegappen.
Ze stonden er in al hun ijdele lompheid trots te zijn op hun onwetendheid, hun wreedheid, hun retrograde eigenwaan en hun domme vooroordelen, spottend met kwetsbare mensen.
Het was om in de grond te zinken van plaatsvervangende schaamte.
Helaas is een nummertje Trump-bashen niet moeilijk. Even helaas is dat ’s mans leugens en paranoia een reflectie zijn van reële trends, die in de president een legitimatie en een machtige woordvoerder vinden, diens methodes van pesterij en chantage inbegrepen.
Zo voegde ook Meta-baas Mark Zuckerberg zich bij de batterij hielenlikkers.
Voortaan rekent hij het tot de vrijheid van meningsuiting om op zijn platformen homoseksualiteit een ‘geestesziekte’ en vrouwen ‘objecten’ te noemen.
Maar wat voor meningen zijn dat en waarom zou het nodig zijn om die te uiten?
Want met vrijheid komt verantwoordelijkheid, en hier zijn de implicaties groot.
De eerste stelling praat een pseudowetenschappelijke leugen na, de tweede pleit voor de ontmenselijking van de halve wereldbevolking. Met, alweer, seksualiteit als wapen en inzet.
Het oogt vast cool om dat te propageren. Al is ‘cool’ niet eens een mening, het is de bereidheid om luidruchtige trends na te praten, die niet berusten op eigen oordeelsvorming, maar op algoritmes op sociale media.
Hoe cool misogynie bij met name jonge mannen is geworden, bewees een onderzoek van het Europees Instituut voor Gender gelijkheid (DS 6 maart).
- Fysiek, seksueel of psychologisch geweld tegen vrouwen achten ze fel overdreven, als die vrouwen het al niet zelf hebben uitgelokt.
- Ze moeten hun financiën aan de man overlaten
- En verder moeten ze jong, knap en seksueel beschikbaar zijn om te fungeren als statussymbool, trofeevrouwen, ‘objecten’, bezit dat een uiting moet zijn van maatschappelijk succes.
Zoals de socialist Louis Major het een halve eeuw geleden zei: “Die wijven moeten niet zoveel complimenten maken.”
Macht, geld, status of succes zijn niet iedereen gegeven. Het oude patriarchaat garandeerde daar een mannelijk monopolie op, nu ervaren jonge mannen vrouwen als concurrenten.
Ze zijn zelfstandiger, zelfbewuster, beter opgeleid en hebber beter betaalde jobs. En ze kiezen niet snel zo’n slome nerd met een pet op voor een date, laat staan voor seks.
Die frustratie creëerde een radicale fractie van incels, onvrijwillige vrijgezellen die zich geschaad voelen in hun ‘recht’ op vrouwen en op het onderwerpen van vrouwen, en de mannelijke dominantie eventueel ook met terreur wilden afdwingen.
Zo toont zich het mechanisme van door leugens en vooroordelen gestutte minachting, uitsluiting en discriminatie.
Het begint tegen één groep, een minderheid vaak, maar zodra het discrimineren als legitiem principe is aanvaard, zet het zich door, tegen andere minderheden en nu al tegen vrouwen.
De herkansing van Belgische vrouwendag op 11 november kan dus maar beter een allemansdag worden, die het opneemt voor wat niet meer dan elementaire mensenrechten zijn, erkenning, zelfbeschikking en menselijke waardigheid.
Marc Reynebeau is journalist, verbonden aan deze krant. Zijn column verschijnt wekelijks op woensdag.
Lees ook
Lees meer berichten van
Marc Reynebeau
Bron: De Standaard