De manier waarop sommige Europese leiders Donald Trump proberen te paaien, getuigt van weinig zelfrespect, schrijft Hendrik Vos. Beter gaan we op zoek naar bondgenoten waarmee we vandaag wel een verschil kunnen maken.
Hendrik Vos – De Standaard
21 april 2025
Leestijd: 5 min
Het is niet bekend of Europees commissie voorzitter Ursula von der Leyen actief is op Tinder. We weten dus ook niet of ze ervaring heeft met online ghosting.
Volgens gebruikers van datingapps is dat de horror: wat een veelbelovend contact had kunnen zijn, loopt uit op totale negatie.
In de echte wereld heeft Von der Leyen wel een ghoster, meer bepaald de Amerikaanse president Donald Trump.
Hij veinst dat ze lucht is.
Trump kan niet overweg met constructies die gebaseerd zijn op internationale samenwerking en doet alsof ze niet bestaan.
Nationale leiders nodigt hij wel met plezier uit, omdat die graag zijn kont komen kussen.
Het zijn de woorden van de president zelve, kiss my ass, en ik vond geen fijnzinnigere vertaling die recht blijft doen aan wat Trump bedoelt.
Trump heeft fans en dwepers uit zijn ideologische stal, zoals Hongaars premier Viktor Orban of Tom van Grieken
(Vlaams Belang).
Als Trump zegt “spring”, vragen zij “hoe hoog?”
Dat ook leiders van landen als Frankrijk of het Verenigd Koninkrijk meedoen aan die spelletjes is al stuitender.
De bezoeken van president Emmanuel Macron en premier Keir Starmer aan Washington waren ronduit gênant. Er werd op elkaars armen en dijen gekletst en gelachen als in tandpastareclame.
Macron had Trump al in Parijs ontvangen bij de heropening van de Notre Dame en Starmer kwam af met een invitatie van
koning Charles III.
Behalve schaamtelijke beelden leverde hun overleg met Trump niets op.
Zelfrespect
Laten we hopen dat onze premier Bart De Wever (N-VA) over genoeg zelfrespect beschikt, zich zo’n vernedering bespaart en zijn diplomaten nooit vraagt om een bezoek aan het Witte Huis te regelen.
Diplomatieke ontmoetingen kunnen nuttig zijn, ook zonder dat er meteen een concreet resultaat is, als ze spanningen uit de relatie halen, zorgen voor vertrouwen of als er een welwillendheid blijkt om nadien gezamenlijke problemen aan te pakken.
Dat is bij Trump evenwel nooit het geval.
Hij voert zijn show op en verwacht dat zijn gesprekspartner knikt en danst als een gekostumeerde kermisaap.
Wie niet het juiste pak aan heeft, krijgt dat meteen te horen. Dat herinnert de Oekraïense president Volodymyr Zelensky
zich vast nog wel.
Vorige week was het de beurt aan de Italiaanse premier, Giorgia Meloni, geprezen als Trump-fluisteraar par excellence, om naar Washington te reizen, Trumps gat te likken en warrige dingen te vertellen over het grootmaken van het westen.
Als tegenprestatie noemde Trump haar
een speciale vrouw.
Als een vulgaire bullebak mij complimenten maakt, zak ik van schaamte in de grond, maar blijkbaar ervaren politici zoiets op een andere manier.
Geglunderd dat er werd!
© Getty images
Waarom wil iedereen toch per se Trump op bezoek krijgen?
Hij luistert niet naar wat je vertelt, verkoopt leugens en vunzige praat, trekt bij de begroeting je schouder uit de kom en het verkeer ligt uren in de war.
Voor hetzelfde geld zet hij je ook nog eens te kakken, zoals vicepresident JD Vance deed op de Veiligheidsconferentie in Munchen.
Diezelfde Vance bracht Pasen overigens door in Rome.
Als ik een Italiaanse grenswachter was, ik zou die man geen visum geven, maar een levenslang inreisverbod wegens opruiende taal, minachting voor de rechtstaat, ontwrichting van de democratie en gebrek aan beleefdheid.
Wederzijdse afhankelijkheid
Natuurlijk zijn de Verenigde Staten voor de Europese Unie een belangrijke partner.
De alliantie loopt schade op, nu Trump met zijn voorhamer zwaait, maar de verwevenheid is diep en breed vertakt en de wederzijdse afhankelijkheid blijft groot.
Precies daarom is de kruiperigheid die sommigen aan de dag leggen zo beschamend.
Trump mag Von der Leyen dan wel negeren, als hij – onder druk van de markten – alsnog handelsafspraken wil maken zal hij met hangende poten bij haar moeten aankloppen.
De EU-commissie coördineert al haast zestig jaar het handelsbeleid en heeft daarvoor weliswaar instemming nodig van een meerderheid onder de lidstaten, maar het zijn niet Meloni of Macron die het voortouw kunnen nemen.
Als Amerika een handelsoorlog wil vermijden, moet er via geëigende kanalen overlegd worden. Misschien doet Trump dat, misschien ook niet, en dan loopt de toestand verder uit de hand.
Als hij zijn land in de prak rijdt door:
- universiteiten te slopen
- willekeurig mensen te deporteren
- rechters te negeren
- haat te zaaien
- de pers te muilkorven
kunnen wij hem dat niet beletten.
Maar het verzoek om zijn gat te komen likken, mogen we feestelijk negeren.
Dat is een kwestie van eigenwaarde.
Laten we vanuit Europa de zaken omkeren, Trump ghosten en zoeken naar bondgenoten waarmee we vandaag wel verschil kunnen maken, door te handelen, wetenschap te stimuleren, klimaatafspraken te treffen en de rechtstaat overeind te houden.
Hendrik Vos
Doceert Europese studies aan de UGent.
Zijn column verschijnt tweewekelijks op dinsdag.
Lees ook
Klik op de hyperlinks hieronder
en vind meer berichten
Bron: De Standaard