‘Koester je herinneringen’. Het is bijna een boutade geworden, iets wat je meegeeft bij een overlijden als alternatief voor het wat hol geworden ‘Innige deelneming’. Wat dat echt wil zeggen, dat koesteren van herinneringen, dat zagen we in ‘Niets gaat over’, de docureeks naar aanleiding van de tiende verjaardag van de tragische busramp in Sierre.
Lieve Van De Velde – De Standaard
2 februari 2022
‘Niets gaat over’ – Geen Kleenex-reportage over busramp Sierre, maar een ode aan het leven
Op 13 maart 2012 kwamen 22 kinderen en zes volwassenen om het leven op de terugweg van een skivakantie. Op de bus zat een klas uit Heverlee en een uit Lommel.
Over de ramp is al veel inkt gevloeid, veel gediscussieerd, veel gespeculeerd. De beelden van de verhakkelde bus kennen we.
Deze docu focust op iets anders: op de mensen die het meemaakten, op zij die het overleefden en zij die het niet overleefden.
Lieven Van Gils was goed bevriend met een leerkracht – meester Frank uit de Heverleese school – die om het leven kwam.
Actrice Katrien De Ruysscher woont al jaren in Lommel-Kolonie, een kleine dorpsgemeenschap die bij de ramp vijftien kinderen verloor.
Elk aan hun kant gaan ze praten met ouders en overlevers. Samen met hen kijken ze naar foto’s en filmpjes van de reis en denken ze terug aan de dag waarop het leven nog mooi en onverwoestbaar leek.
We horen verhalen over de angst voor heimwee bij die eerste keer alleen op reis, we zien rommelige meisjeskamers in het hotel, we zien kinderen en hun meester zotjes doen in de sneeuw, we zien beelden van een opgeklede feestavond en een uitgelaten eetzaal.
Alles barst van de levenslust, maar ook van de normaliteit. Alleen door wat je weet wat er daarna gebeurde, krijgen de beelden en de verhalen een andere dimensie.
Dat laatste is iets wat blijft hangen bij het kijken: hoe het noodlot plots alles kan doen omslaan, en hoe alles in het licht van het noodlot een andere betekenis krijgt.
En ook: hoe het lot de ene treft, en de andere spaart.
De vader van Amy schrijft elk jaar op Amy’s verjaardag een boodschap op haar Facebook pagina:
‘Hoe je eruitzag weten we, hoe je er nu zou uitzien, dat is gokken. Ik weet niet of je daar waar je nu bent ook elf bent of ouder wordt.’
Dat is ook iets wat je onwillekeurig denkt bij de getuigenissen van klasgenootjes die het wel overleefden, en die intussen tien jaar ouder geworden zijn.
Hun leven is verder gegaan, andere levens zijn gestopt, maar de doden hebben de levenden nooit meer onberoerd gelaten.
Ook daar zit de kracht van herinneringen, leren we van Sarah, die het overleefde.
Jarenlang durfde zij niet te kijken naar de vrolijke foto’s van de skireis:
“‘Ik wou verder gaan met mijn leven, het vergeten. Wat niet echt slim was, besef ik nu.
“Want ik moet ernaar kijken, ik moet het accepteren en ik moet mijn emoties accepteren, ik moet accepteren dat ik mij slecht voel wanneer ik de foto’s bekijk, want ik mis wie erop staat. Dat hoort er allemaal bij.’
Het is geen Kleenex-reportage geworden, wel een bijna vrolijke ode aan het leven, aan de levens zoals ze waren voor de ramp en zoals ze zullen voortleven in veel herinneringen. Maar ook: een mooie ode aan het leven, tout court.
Niets gaat over, woensdag om 20.35 uur op Eén en te herbekijken op VRT.Nu
Lees ook
Bron: De Standaard