In de dood is iedereen gelijk, in het verkeer niet. Kaat Opdenacker vraagt zich af waarom we het blijven pikken.
Lezersbrief van Kaat Opdenacker in
De Standaard
De Standaard richt zich bij de start van het schooljaar tot ouders met de vraag:
‘Bent u bezorgd dat uw kind dit schooljaar te weinig les zal krijgen?’
Nee, ik ben bezorgd dat mijn kind dit schooljaar van de weg gemaaid zal worden, met de fiets op weg naar school.
Zonder afbreuk te willen doen aan het schrijnende lerarentekort: het slagveld dat ons verkeer is, zeker voor fietsers, houdt mij uit mijn slaap.
Elke ochtend voel ik dezelfde angst als ik mijn kinderen het leven in zie fietsen: zal ik ze ’s avonds heelhuids terugzien?
En vice versa, want ook fietsende moeders blijven niet gespaard in dit op auto- en vrachtverkeer ingestelde land. Dat werd dinsdag in mijn thuisstad Gent nog maar eens op intrieste wijze bewezen.
Een lerares Frans en Engels die op weg naar haar eerste werkdag met de collega’s van de weg werd gemaaid door een tankwagen.
Een moeder en een lerares Frans minder, in één klap, door toedoen van een gevaarte op een drukke stadsring die krioelt van fietsers en voetgangers.
Miserabel moordstrookje
Ben ik de enige die dit zat is?
Kaat Opdenacker
Deze week alleen al lieten drie fietsers het leven in het verkeer. Alle leeftijdscategorieën werden bediend: van een 19-jarige in Asse, over een 44-jarige in Gent, tot een 72-jarige in Ieper.
In de dood is iedereen gelijk, in het verkeer niet.
Waarom blijven we het pikken dat fietsers en voetgangers niet dezelfde infrastructuur krijgen als gemotoriseerd verkeer? De stadsring R40 in Gent telt twee rijbanen voor auto’s en vrachtwagens.
Pal daarnaast ligt een miserabel moordstrookje voor fietsers. Het gemotoriseerd verkeer raast op minder dan een meter voorbij.
Dagelijks fiets ik langs deze R40 naar mijn werk. Dagelijks fietst ook mijn minder fietservaren 13-jarige zoon via deze vreselijke weg naar school, want de iets veiligere route duurt een stuk langer. En elke minuut telt ’s ochtends, ook voor een 13-jarige.
De gevaren op deze stadsring?
- Te veel vrachtverkeer, dat ook vaak rechtsaf wil, met alle dodehoekgevaren vandien.
- Te veel opgefokte automobilisten die zich niet houden aan de nochtans gulle snelheidslimiet van 50 kilometer per uur.
- Te veel kruispunten die niet conflictvrij zijn en waarvan ik als ervaren fietser goed weet dat ik er uit mijn doppen moet kijken. Maar mijn 13-jarige zoon met weinig fietservaring weet dat niet.
- Te veel verkeer voor dit ene moordstrookje: bromfietsen, e-bikes, e-steps, bakfietsen (al dan niet elektrisch), trage fietsers, snelle fietsers.
- Te veel geparkeerde auto’s langs de weg, die soms achteruit rijden of hun deuren openslaan.
En ondertussen tuffen de gemotoriseerde vrienden links van ons comfortabel verder op hun tweebaansweg.
Keizer Vrachtwagen
Ik ben het beu dat onze samenleving dit accepteert. Het land is te klein als er wordt gegrapt over een snelheidslimiet van 100 kilometer per uur op snelwegen.
Maar geen haan kraait ernaar als er weer eens een kwetsbare weggebruiker veel te vroeg het leven laat. Een spijtig ongeval, collateral damage, niets aan te doen, sterkte aan de familie.
De verkeersminister probeert ons wijs te maken dat fietsveiligheid voor haar een prioriteit is en pocht dat ze ‘fors investeert’ in fietsinfrastructuur. Maar verzwijgt dat dat nog steeds een belachelijk bedrag is om van Vlaanderen een veiligere fietsplek te maken.
Een spijtig ongeval, collateral damage, niets aan te doen, sterkte aan de familie
Koning Auto krijg je niet zomaar van zijn troon, Keizer Vrachtwagen nog minder. De economie voor alles, ook voor de veiligheid van fietsers.
- Ik wens alle ouders die hun fietsende kinderen straks weer loslaten in het verkeer goede moed toe.
- Ik wens alle leerlingen, leerkrachten en bij uitbreiding alle fietsers een veilig schooljaar toe.
- Ik wens alle automobilisten en vrachtwagenchauffeurs voorzichtigheid, concentratie en vooral veel discipline toe.
En ik blijf hopen dat ons bestuur op een dag het licht zal zien, zoals men dat in Nederland jaren geleden al zag.
Bron: De Standaard