dus, vriendinnen en vrienden, jullie hebben het toch gedaan, toch mee gewandeld met extreemrechts, ook al waren ze volgens jullie nauwelijks aanwezig, het was te belangrijk om thuis te blijven, jullie gingen voor de love & peace, voor de verbinding. en natuurlijk waren er provocateurs, en was er traangas en waren er waterkanonnen, en natuurlijk was de verslaggeving van de mainstream media een leugen, wat mij dan weer verbaast dat jullie nog wat anders hadden verwacht, want ongeveer alles is een leugen geworden, niet? buiten jullie dan, want daar heerst de waarheid en het licht.
nee, ik geloof niet in verbinding,
ik wéét dat we allemaal met elkaar verbonden zijn, en meen zelfs dat het virus net dat duidelijk maakt.
verbinding is niet noodzakelijk een idylle; het kan ook gevaarlijk zijn, confronterend en moeizaam, we worden wel eens woest omdat die verbinding er is, we zeggen dingen waar we spijt van krijgen, we jagen op spoken vanwege diezelfde verbinding.
ooit schreef ik: ‘Wij. Gij niet dus.’
want ik weet ook dat een ‘wij’ alleen maar een ‘wij’ kan zijn als er mensen worden uitgesloten. tragisch, ik weet het.
het is vooral menselijk, vriendinnen en vrienden.
het typeert ons, echt waar.
kom niet af met dat jullie dat niet doen, dat jullie niemand uitsluiten, dat er love & peace is, meer niet.
dat is een vergissing. of hypocrisie. of een gebrek aan genadeloze eerlijkheid. ik geloof het in ieder geval niet.
hoe zeer ook kritisch denken belangrijk is, nuance evenzeer, en twijfel ook. daar zal ik voor blijven pleiten, omdat ik dat belangrijk vind en vanwege het tragikomische feit dat mensen zo hun best doen om verontwaardigd te doen over wat andere mensen denken en vinden, en wat ze juist achten of niet. ik ben helemaal niet verontwaardigd. dat is het dus niet waard, echt niet. ik observeer, ik stel vast, en zal het gesprek blijven aangaan.
maar zeg toch niet dat het een vrolijk wij is zonder grenzen, zeg niet dat er geen uitsluiting gebeurt. dat is echt een vergissing.
een uitsluiting van een deel van de werkelijkheid bijvoorbeeld, een verdringing van ook een bevolkingsgroep die aan het werk was tijdens de betoging, elke dag in feite, en die al twee jaar lang onder grote stress staat en ja hoor: veel te weinig worden gewaardeerd, zeker ook niet door het beleid, ook al was er een tijd dat vrijwel iedereen op het balkon voor hen stond te applaudisseren.
snapt ge wie ik bedoel?
morgen kunnen we nog altijd praten, ook al roepen mensen graag dat er niet meer te praten valt, fok dat, ik vind dat ge kunt blijven praten.
maar vandaag even niet.
vandaag denk ik aan het zorgpersoneel.
ze zeggen niet veel, dat is waar.
ze zorgen en sluiten dus niemand uit.
misschien zijn ze de uitzondering wel in deze samenleving?
en daar betalen ze dus dagelijks de prijs voor: eindeloos werk is het om echt niemand uit te sluiten, zeker in deze tijden, en zeker indien ze al jaren onderbemand zijn en ondergewaardeerd.
we are one, is voor velen een kreet.
voor hen is het praktijk.
Portret van Jeroen Olyslaegers
Klik op de foto of op de hyperlink
Bron: Jeroen Olyslaegers