De breuk van het cordon sanitaire in Ranst illustreert de totale banalisering van racisme in Vlaanderen. Discriminatie op basis van huidskleur of afkomst is bij wet verboden, maar geen hond die daarvan lijkt wakker te liggen. Integendeel, wie racisme durft te benoemen, wordt net niet gestenigd. Vlaams Belang hebben we daar niet eens meer voor nodig. Politici en media die de racistische partij nakakelen, wijzen de weg.
Tom Cochez – Apache
De samenwerking tussen twee lokale partijen en Vlaams Belang in Ranst werd de voorbije week druk bediscussieerd.
Komt de nieuwe coalitie in de Antwerpse gemeente neer op een schending van het cordon sanitaire, de afspraak dat partijen vanuit ethische overwegingen – en niet om strategische redenen zoals vaak wordt beweerd – niet samenwerken met Vlaams Belang?
Veel minder aandacht was er voor de achterliggende dynamiek: waarom vinden een paar lokale mandatarissen, sommigen met een verleden bij Open Vld en CD&V, het intussen de normaalste zaak van de wereld om samen te werken met een racistische partij?
Want dat is wat Vlaams Belang is en blijft: een racistische partij.
Het is de opvolger van een partij die werd veroordeeld voor racisme en een dag later haar kiezers bezwoer dat Vlaams Belang geen haar anders zou zijn dan Vlaams Blok.
En het moet gezegd: die belofte doet de partij aardig gestand.
De enige reden waarom N-VA niet samenwerkt met Vlaams Belang is ‘stijl’, nooit gaat het om ‘inhoud’
De vraag blijft dus: waarom gaan mensen in zee met een racistische partij?
Het antwoord dat een groot deel van Vlaanderen intussen naadloos met de partij mee lipt, is simpel: Vlaams Belang is helemaal geen racistische partij.
Extreem ook al niet meer. Radicaal is vandaag het ordewoord: het is gewoon een partij die de dingen durft te benoemen zoals ze zijn, ook als dat ‘politiek incorrect’ of ‘niet woke‘ is.
De partijtop bestaat intussen dan ook uit mensen waarmee best te praten valt.
Dat vindt althans N-VA-voorzitter Bart De Wever. Alleen “stijlloze” figuren zoals Filip Dewinter zouden het N-VA onmogelijk maken om met Vlaams Belang samen te werken.
Dat valt op: de enige reden waarom N-VA niet samenwerkt met Vlaams Belang is ‘stijl’, nooit gaat het om ‘inhoud’.
Ironisch genoeg is die nieuwe ‘opgekuiste stijl’ van Vlaams Belang een uitvinding van partijideoloog en Europarlementslid Tom Vandendriessche.
Meer zwartgeblakerd vind je ze vandaag niet bij Vlaams Belang. Maar Vandendriessche draagt, net als voorzitter Tom Van Grieken, een proper kostuum en hij drinkt al eens een glas champagne.
Fascist en negationist, maar mét stijl.
Zedenpreken van intellectuelen
Opvallend is dat Vlaams Belang intussen zelf nauwelijks nog iets hoeft te doen om zich proper gewassen te weten.
De partij kan rekenen op politici van andere partijen en op opiniemakers in Vlaamse media die de klus klaren.
Samen zetten ze de voorbije jaren het beeld alsof Vlaanderen collectief smacht naar de definitieve normalisering van Vlaams Belang.
Vlaams Belang hoeft intussen zelf nauwelijks nog iets te doen om zich proper gewassen te weten
De opiniemakers maken hun punt doorgaans op typisch Vlaamse, onderduimse wijze. Ze zeggen niet: “Doorbreek het cordon sanitaire!” Ze zeggen niet: “Stem op Vlaams Belang!”
Neen, Het Laatste Nieuws heeft het over “de gezwollen retoriek” rond de samenwerking in Ranst die “iets zegt over de frustraties in bepaalde kringen”.
Tegenover de “zedenpreken van intellectuelen” plaatst de krant “een meerderheid die er geen graten in ziet dat radicaal rechts ergens een schepenpost opneemt”.
Of ze vergelijken, zoals Gazet van Antwerpen, appelen met citroenen: “Als PVDA mee mag besturen, dan Vlaams Belang ook”.
Je hoeft geen goede verstaander te zijn om te weten wat opiniemakend Vlaanderen daarmee bedoelt, alleen staat het er nooit met zoveel woorden.
Net zoals Vlaams Belang ook nooit met zoveel woorden zegt waar de partij echt voor staat.
Of zoals Van Grieken het op het einde van het verkiezingsdebat op VRT aan de vooravond van 13 oktober zo treffend zei:
“Vlaams Belang wil Vlaanderen weer van ons maken. U weet best wat we daarmee bedoelen.”
Het is een prima illustratie van het hondenfluitje. Want inderdaad, de kiezer weet perfect wat Vlaams Belang daarmee bedoelt en opiniemakers fluiten het deuntje vrolijk mee.
Veiligheid en vuiligheid
Op het einde van het VRT-debat kreeg Van Grieken net als de andere partijvoorzitters dertig seconden de tijd om zijn racistische boodschap aan Vlaanderen over te maken.
Die aanpak paste ongetwijfeld binnen de ‘neutraliteit’ van de openbare omroep.
Ivan De Vadder voelde zich blijkbaar niet geroepen om de Vlaams Belang-retoriek te counteren
Net als de veelbesproken reportage in de stationsbuurt van Denderleeuw. Die zou gaan over veiligheid en vuiligheid.
Daarin doken twee opmerkelijke getuigenissen op. Er was een man die over het vuilnis op straat kwam vertellen: “Dat is allemaal van de vreemdelingen. Die smijten dat hier en het blijft liggen.”
Daarna volgde nog een vrouw. Zij zei: “Als er meer dan één zwarte afkomt, dan houd ik me wel wat afzijdig, zelfs overdag”, om te vervolgen: “Als je de bus neemt, daar zitten hier drie blanken op, de anderen zijn allemaal zwart.”
Moderator Ivan De Vadder voelde zich blijkbaar niet geroepen om de Vlaams Belang-retoriek te counteren.
Niet eens om een kanttekening te maken bij de als vanzelfsprekend gemaakte koppeling tussen veiligheid, vuiligheid en vreemdelingen in de reportage.
Integendeel: “Ik denk dat het probleem duidelijk is. Welke oplossingen stelt u voor?”, wilde de moderator van de partijvoorzitters weten.
Stomp in de maag
Nadia Naji (Groen) deed vervolgens wat De Vadder naliet: ze problematiseerde de reportage.
Ze benoemde het racisme en ze hekelde het amalgaam tussen veiligheid, vuiligheid en vreemdelingen dat de openbare zender zonder enige randbemerking uitzond.
Aan de vooravond van de stembusslag werd de boodschap netjes neergelegd: niet racisme is een probleem in Vlaanderen, wel het benoemen van racisme
Die democratische reflex kwam de covoorzitter van Groen prompt op een flinke uitbrander te staan van Bart De Wever. Zomaar trappen op de ziel van zijn Vlaamse kiezer, wilde de N-VA-voorzitter niet ongestraft laten passeren.
Volgens hem mangelde het Naji aan empathie voor de mensen die racistische uitspraken deden in de reportage.
Tom Van Grieken moest vervolgens alle zeilen bijzetten om De Wever nog langs rechts voorbij te kunnen steken.
Iets wat hij – ook al zonder dat De Vadder ingreep – ook deed met een klassieke Vlaams Belang-tirade tegen vreemdelingen.
Zo werd de boodschap aan de vooravond van de stembusslag op de openbare zender nog eens netjes neergelegd in primetime: niet racisme is een probleem in Vlaanderen, wel het benoemen van racisme.
Wie zich te buiten gaat aan racisme kreeg een aai over de bol, slachtoffers een extra stomp in de maag.
Stuwende kracht
Dat is het klimaat waarbinnen een handvol dorpspolitici in Ranst meent in zee te moeten gaan met Vlaams Belang.
De directe aanleiding voor die collaboratie blijkt een banale ruzie met dorpspolitici van een andere partij.
De dieperliggende reden is de banalisering van racisme in Vlaanderen.
De directe aanleiding voor de cordonbreuk in Ranst is een banale dorpsruzie, de dieperliggende reden is de banalisering van racisme
Die banalisering werkt als een rivier die haar eigen bedding uitdiept. De stuwende krachten erachter zijn immens.
De aansturing is ideologisch, maar ze teert op de commerciële drive van grote mediabedrijven die vandaag hun geld verdienen met data verzamelen en verder uit te vergroten wat al groot is, zoals het beeld van mensen met een andere huidskleur of origine als bron van alle kwaad.
Progressief Vlaanderen wacht de taak om daar een dam tegen op te werpen. Makkelijk wordt dat allerminst, maar zolang de democratie niet helemaal is uitgekleed, biedt ze mogelijkheden.
Van wettelijke initiatieven over gerichte klachten en rechtszaken tot journalistiek die harde feiten boven haalt: racisme benoemen, mensen erop aanspreken en de hardleerse herauten vervolgen, is een belangrijk democratisch wapen.
Want wegkijken van racisme is gemakkelijk, het vergoelijken in een talkshow lukt ook nog wel, maar racisme expliciet verdedigen ligt zelfs voor latente beoefenaars moeilijk.
Tom Cochez stond mee aan de wieg van De Werktitel, het latere Apache. Vandaag werkt hij als redacteur.
© Nicolas Maeterlinck (Belga)
Lees ook
Klik op de hyperlink hieronder en vind andere artikels van
Bron: Apache