Opiniemakend Vlaanderen ligt blijkbaar niet wakker van censuur door de grootste mediagroep van het land.
Wat is er aan de hand?
Tom Cochez – Apache
Geen enkele politicus, journalist, columnist, hoofdredacteur … klom op de barricades om aan te klagen dat uitgeverij EPO een boek niet mag uitgeven enkel en alleen omdat de inhoud ervan de aandeelhouders achter DPG Media onwelgevallig zou zijn.
Gebeurt iets vergelijkbaars in het Hongarije van Viktor Orbán dan staat er terecht geen maat op opiniemakend Vlaanderen. Maar gaat het om censuur in eigen land dan is er geen probleem.
Of is er wel een probleem en speelt er iets anders? Zoiets als zelfcensuur?
Welbegrepen eigenbelang in een media duopolie waarbij politici, journalisten, auteurs, opiniemakers, … direct of indirect allemaal langs de kassa van DPG Media moeten passeren?
Welk deel van de koek?
Eerst even de harde feiten. Die staan in een openbare beschikking van de Nederlandstalige ondernemingsrechtbank in Brussel.
Ze leert dat DPG Media het boek Man bijt Van Thillo van Guido Van Liefferinge uit de rekken houdt.
Het mediabedrijf van de familie Van Thillo baseert zich daarvoor op een dading die het in 2015 afsloot met de auteur.
Die dading stipuleert dat Van Liefferinge ten eeuwigen dage geen kritiek mag geven op DPG Media: niet op zijn redacties – De Morgen, Het Laatste Nieuws, VTM, Dag Allemaal, Humo, … – niet op het management en niet op de aandeelhouders.
De zwijgclausule legt de vrije meningsuiting op zeer verregaande wijze aan banden
Niemand zal ontkennen dat die clausule de vrije meningsuiting op zeer verregaande wijze aan banden legt.
We hebben het niet over Vladimir Poetin, maar over een mediamagnaat die geen kritiek wil op
- zijn redacties
- zijn bedrijf
- zijn aandeelhouders
De dading markeert het einde van een complexe juridische strijd. Die juridische strijd ging over een zakelijk geschil tussen DPG Media en Van Liefferinge, meer bepaald over een geschil over het bedrag dat DPG Media aan Van Liefferinge schuldig was.
Als vader van bladen zoals Dag Allemaal deed Van Liefferinge de kassa van DPG Media jaar in jaar uit voor vele miljoenen euro rinkelen.
Welk deel van de koek Van Liefferinge toebehoort en welk deel DPG Media?
Daarover ging het geschil.
Dankzij de beschikking kennen we ook het antwoord op de vraag welk deel Guido Van Liefferinge toebehoort: bijna 4 miljoen euro. Dat is veel geld. Tegelijk is het ongeveer 0,2% van de omzet van DPG Media.
Ongetwijfeld vindt geen van beide partijen in het geding de bijna 4 miljoen euro een correct bedrag. Het was wel de uitkomst van het zakelijke geschil.
Zwijggeld
De dading vermeldt niet enkel een som, de beschikking van de ondernemingsrechtbank leert dat ze ook een verregaande zwijgclausule bevat.
De reactie van DPG Media op het artikel op Apache en Follow the Money verraadt dat het mediabedrijf de geldsom volledig koppelt aan de zwijgplicht.
Van DPG Media mag Van Liefferinge zijn boek uitbrengen “eenmaal hij de vergoeding die hij in het kader van de dading ontving heeft teruggestort”.
Daarmee bevestigt DPG Media dat het in eigen ogen enkel en alleen om zwijggeld gaat. Die bijna 4 miljoen euro bedraagt dus niet gewoon de oplossing van een zakelijk geschil, maar het is geld om geen kritiek meer te geven.
In de ogen van DPG Media draait de dading enkel om zwijggeld
Maar heeft Guido Van Liefferinge die dading dan niet zelf ondertekend? Heeft hij er niet zelf mee ingestemd?
Ook dat zal niemand ontkennen. Waarom hij de dading, inclusief de verregaande zwijgplicht heeft ondertekend, weten we niet.
Dat is mogelijk een interessante vraag, alleen doet ze in het debat over censuur en vrije meningsuiting niet ter zake.
De simpele vaststelling is dat DPG Media zijn voormalige medewerker een verregaande zwijgplicht oplegt en daar, volgens zichzelf, bijna 4 miljoen euro zwijggeld voor heeft betaald.
Als Guido Van Liefferinge dat bedrag terugstort, mag hij van DPG Media opnieuw spreken.
Klik hier of op de foto
en lees verder op Apache
Samenvatting
In 2000 brak De Persgroep, de voorloper van de machtige mediagroep DPG Media, met Guido Van Liefferinge. Het nieuws haalde zelfs de voorpagina van De Standaard.
Dertig jaar was Van Liefferinge de bladenkoning van Vlaanderen geweest.
Van Joepie tot Dag Allemaal: ongeveer alles wat hij in die periode aanraakte veranderde in goud.
Totdat bij de familie Van Thillo het idee begon te rijpen: er is een haan te veel op ons erf.
De eenzijdige breuk was het begin van een vijftien jaar durende juridische slijtageslag. Mocht Van Liefferinge niet gezwicht zijn onder de druk een dading te tekenen,
hij duurde wellicht nog voort.
In Man bijt Van Thillo vertelt Van Liefferinge nu zijn verhaal. Het is een relaas over respect en erkenning, loyauteit en vertrouwen, woordbreuken, verraad en vernedering.
Maar het biedt ook en vooral inzicht in het systeem waarmee Christian Van Thillo de Vlaamse media in een andere bedding legde en vervelde tot het Vlaamse antwoord op Rupert Murdoch.
Explosief, meeslepend en onthullend.
Tom Cochez stond mee aan de wieg van De Werktitel, het latere Apache.
Vandaag werkt hij als redacteur.
Lees ook
Klik op de hyperlink hieronder en vind andere artikels van
Bron: Apache