Hoofdcommentator Bart Eeckhout over de jongste bocht in het parcours van oud-voorzitter en oud-minister Gwendolyn Rutten (Open Vld). ‘Een ministerpost is geen leuke baan die je er even tussendoor bij neemt omdat het goed staat op het cv.’
Bart Eeckhout – De Morgen
‘Ofwel is de hele Vlaamse regering overbodig en kan iedereen naar huis, ofwel muist Rutten er vanonder om de rest van haar eigen carrière veilig te stellen’
Bart Eeckhout
Politieke vervreemding vreet overal in het westen de democratische rechtsstaat aan.
De diagnose is complex en politici beklagen zich er – niet eens onterecht – over dat de schuld al te eenzijdig in hun schoenen wordt geschoven.
Maar je zult altijd zien dat er ook politici zijn die de kantjes er blijven vanaf lopen, zelfs in een tijd die zo dringend om ernst en verantwoordelijkheidszin vraagt.
In die vispan van sudderend politiek wantrouwen is Gwendolyn Rutten, oud-voorzitter en nu blijkbaar ook oud-minister namens Open Vld, slechts een kleine garnaal.
Maar de achteloze onverantwoordelijkheid waarmee zij omspringt met een ministerieel mandaat en de manier waarop zij politieke roeping verwart met individuele loopbaanplanning is bijzonder schrijnend.
En bijzonder kwalijk, voor haar al zieltogende partij en voor het politieke bestel in het algemeen.
Het bochtenrijke parcours dat mevrouw Rutten de voorbije maanden aflegde, is goed bekend.
In oktober stapte ze met veel gedruis uit de nationale politiek, omdat ze niet de nieuwe minister van Justitie mocht worden, alsof dat een recht was dat haar ontnomen werd.
Een maand later keerde ze als bij toverslag op haar stappen terug omdat er in de Vlaamse Regering een andere ‘toffe’ ministerpost vacant kwam.
En nu, nog eens negen maanden later, is Rutten alweer weg, omdat het burgemeesterschap in Aarschot, waar ze in november nog van wegliep, toch meer uitzicht biedt op een verlengd politiek mandaat.
Volgens Gwendolyn Rutten zit haar taak er op in de Vlaamse regering, waar ze nota bene vice-regeringsleider was, nu het kabinet in lopende zaken de opvolging opwacht. Een merkwaardige redenering.
Van twee dingen één: ofwel is de hele huidige Vlaamse regering overbodig en kan iedereen naar huis, ofwel muist Rutten er vanonder om de rest van haar eigen carrière veilig te stellen.
Het zal wel zo zijn dat de timing van het einde van een ministerschap niet helemaal spoort met de agenda van de lokale politiek.
Maar hier maakt mevrouw Rutten – en ze is niet alleen – wel een cruciale vergissing.
Een ministerpost is geen leuke baan die je er even tussendoor bij neemt omdat het goed staat op het cv.
Het is een mandaat, een ‘verantwoordelijkheid’ die je opneemt om ons, het volk, te dienen.
Dat is ook wat minister, letterlijk uit het Latijn vertaald, betekent: dienaar. Het zou nuttig zijn mochten alle politici tenminste dat weer beseffen.
Inmiddels duwt Gwendolyn Rutten haar partij nog wat dieper in de ellende. De kandidaat-voorzitters bij Open Vld buitelen over elkaar heen om zich te distantiëren van de strapatsen van Rutten.
Met ethische charters en cumulverboden willen ze de postjespakkerij in eigen midden te lijf gaan. Het is ongetwijfeld goed bedoeld, maar ook pijnlijk dat al die regels nodig zijn voor een minimum aan fatsoen.
Hier zit een bredere politieke les in voor het hele politieke bestel. Of het nu gaat over beloftes om de rijkelijke partijfinanciering, de pensioenvoordeeltjes of jobhopperij te beteugelen: act, don’t tell.
Doe iets, in plaats van er onophoudelijk over te babbelen. Zou dat geen geweldige politieke vernieuwing zijn?
Lees ook
Klik hier of op de hyperlink hieronder en vind meer berichten van
Bron: De Morgen