Bart Eeckhout is hoofdcommentator. Hij overschouwt de malaise bij de openbare omroep en waarschuwt voor zelfcensuur.
Bart Eeckhout – De Morgen
Tenzij VRT-CEO Frederik Delaplace zichzelf nog wat meer in nesten praat, wordt zijn hoorzitting in de commissie Media in het Vlaams Parlement een rondje voor de galerij.
Het parlement heeft niks te zeggen over het personeelsbeleid bij de openbare omroep of over het functioneren van de gedelegeerd bestuurder.
Dat is maar goed ook, want je bent politiek autonoom of je bent het niet.
Maar er is wel een probleem bij de VRT en laat die onafhankelijkheid nu juist in het geding zijn.
Dat een etterende persoonlijke en inhoudelijke vete in de VRT-bedrijfstop geleid heeft tot het ontslag van twee topmanagers is betreurenswaardig, maar het is onze zaak niet.
Wat wel verontrust, is het dieperliggende conflict op de achtergrond. Dat gaat niet over ego’s en programmaschema’s maar over hoe de openbare omroep zich moet opstellen tegen toenemende politieke druk.
Wat we daarvan tot nu toe zien, stelt niet gerust.
Zo raakte, in de marge van het geruzie onder managers, bekend dat de VRT-directie voor de uitzending van de MIA’s-awardshow een sketch over Vlaams minister-president Jan Jambon (en over Niels Destadsbader) liet schrappen, wegens ‘te gevoelig’.
Voor alle duidelijkheid: voor zover onze redactie kon nagaan, gebeurde die ingreep niét op vraag of suggestie van Jambon of zijn kabinet.
Het was dus de directie zelf die besliste dat een satirische ‘roast’ over de regeringsleider maar beter geannuleerd werd. Dat maakt het niet minder zorgwekkend.
Het betekent dat minstens een deel van de top van de VRT het eigen bedrijf vooraf censureert, uit vrees voor mogelijke politieke heibel.
Dat is meer dan een pijnlijke anekdote. Er is een patroon.
Het was dezelfde directie die op eigen houtje besloot om de uitzending van een documentaire over het proces-De Pauw uit te stellen, ook al uit preventieve vrees voor ‘gedoe’.
Het resultaat van al die zelfcensuur is niet alleen juist meer gedoe. Het echte probleem van de VRT is een bedrijfsvloer die verlamd raakt en risico’s mijdt omdat ze inschat dat de top geen bescherming meer biedt bij de minste (politieke) tegenwind.
Dat politieke bewind hoeft dus niet eens in te grijpen, dat doen de bazen zelf wel. Zo werkt het werken naar de leider toe nu eenmaal.
Het valt niet te ontkennen dat de maatschappelijke en politieke druk op zichtbare, publieke instellingen zoals de VRT toeneemt.
Die druk volgt niet langer een economisch-budgettaire logica, maar wel een identitaire.
De vraag of de VRT er moet zijn voor alle Vlamingen of toch vooral voor de dominante meerderheid staat centraal.
Partijen als de N-VA (en VB in de oppositie) neigen naar de tweede pool.
CEO Frederik Delaplace lijkt ervan overtuigd dat hij de politieke druk weet te beheersen door zelf ongevraagd in de richting van de druk mee te buigen, zoals riet in de storm.
Maar wat als hij zich vergist? Wat als het riet knakt?
Wat als Delaplace de vraag of een openbare omroep nog wel nodig is juist bekrachtigt, door alle scherpe, schurende hoeken ervan gehoorzaam af te ronden?
Dat is wat een flink deel van zijn medewerkers vrezen. Geef hen eens ongelijk.
Lees ook
Klik hier of op de hyperlink hieronder en vind meer berichten van
Bron: De Morgen