Aan de federale onderhandelingstafel vielen weer nauwelijks vrouwen te bespeuren, schrijft Bieke Purnelle.
Bieke Purnelle – De Standaard
1 februari 2025
Leestijd: 3 min
Over het belang van representatie is al veel gezegd en geschreven.
Het klopt dat representatie een emanciperende functie heeft. Jezelf weerspiegeld zien op cruciale posities in eender welk domein van de samenleving inspireert.
Tegelijk lost representatie niet alles op. Het is niet omdat er een vrouw aan het hoofd van de regering staat dat er automatisch een vrouwvriendelijk beleid volgt.
Het is niet omdat de Fifa een vrouwelijke voorzitter krijgt dat het voetbal bevrijd wordt van diep ingesleten seksisme.
Toch valt er veel te zeggen voor een gezonde gendermix in eender welke besluitvorming.
Uit onderzoek naar diversiteit in bedrijfsbestuur blijkt steevast dat genderdiverse besturen het eenvoudigweg beter doen.
De aanwezigheid van vrouwelijke managers in het directieteam leidt tot betere financiële resultaten en duurzamere beslissingen.
Ze nemen minder risico’s, zetten zich vaker af tegen fraude en corruptie en komen tot ethischer beslissingen.
Wat geldt voor de bedrijfscultuur, geldt misschien evenzeer voor de politiek.
- Door wie willen we vertegenwoordigd worden?
- Hoe willen we de samenleving bestuurd zien?
- Wat zijn de kwaliteiten van goed politiek bestuur?
Behalve deskundigheid zijn ook diversiteit en herkenbaarheid van tel: politici zouden alle geledingen van de bevolking moeten vertegenwoordigen, zodat burgers hun vertrouwen niet alleen op basis van een bepaald belang of programma in hen zouden kunnen stellen, maar ook op basis van een gedeeld perspectief.
Er moet dus niet alleen evenwicht zijn wat betreft afkomst, leeftijd, ideologie en opleiding, er moet ook een genderevenwicht zijn.
De veldbeddenstunt
Over dat laatste blijft het al maanden erg stil.
Ik snap het wel. Supernota’s, supersupernota’s, het proviand van de onderhandelaars, fratsen en strapatsen met veldbedjes waar niemand op zou slapen en talloze “weken van de waarheid” en “eindoffensieven” namen onze beproefde aandacht in beslag.
Een mens kan niet op alles letten. Het zou me niet eens verbaasd hebben als de ondermaatse reality-tv was geëindigd met een nachtelijke dropping van de onderhandelaars in het Zoniënwoud, waarbij de eerste die de weg naar de onderhandelingstafel terugvond een vetokaart kreeg.
Na de farce met de veldbedden vroeg ik me oprecht af of ik zelf ooit op zo’n ridicuul stuntidee zou komen terwijl ik geacht werd eindelijk eens de regering te vormen waar het land al zeven maanden op wacht.
Alles aan de veldbeddenstunt schreeuwde “Kijk hoe stoer wij zijn”, “Zie ons humor hebben”.
En “Aanschouw hoe wij ons comfort dapper veronachtzamen voor het volk”.
Geen idee uit wiens koker het ideetje kwam, maar het was vast geen vrouw.
Die vallen namelijk in geen velden of wegen te bespeuren in de omgeving van de onderhandelingstafel, of het moest zijn om te notuleren of verse koffie te brengen.
“En dan?”, denkt u nu misschien.
Of: “Dat doet er toch niet toe?”
Het punt is natuurlijk dat het er wel toe doet.
Er is steeds meer bewijs voor de these dat de deelname van vrouwen politieke besluitvormingsprocessen bevordert.
Het proces zelf verloopt vlotter, de beslissingen zijn inclusiever en bevoordelen een breder aandeel van de bevolking.
Ze hebben meer oog voor thema’s als ouderschapsverlof, kinderopvang, pensioenen en zorg.
Ze slagen er vaker in om over partijgrenzen heen samen te werken rond bepaalde gedeelde belangen.
Stel je voor dat we een paar maanden van efficiënt, constructief overleg hadden gekregen in plaats van dit eindeloze, onverkwikkelijke schouwspel en dit wedstrijdje armworstelen.
Stel je voor dat we zouden afstevenen op een regeerakkoord met aandacht voor thema’s waar iedereen mee worstelt, maar vrouwen nog meer.
Stel je voor.
Bieke Purnelle is freelanceschrijver en directeur van Rosa, kenniscentrum
voor gender en feminisme.
Lees ook
Klik op de hyperlink
en ontdek meer berichten van
Bron: De Standaard