Bieke Purnelle heeft heimwee naar de tijd toen politici beleefd waren tegen elkaar en niet constant de clown uithingen.
Bieke Purnelle – De Standaard
Nog negen dagen tot de verkiezingen en ik ben dat hele circus nu al zo beu als de regen en de Bijbelse invasie van naaktslakken die mijn sla en spinazie opvreten.
- Conclaven als adderkuilen
- Gesprekstafels vol bitsig geblaf
- Dodelijk voorspelbare debatten
- Ludieke filmpjes die mij van plaatsvervangende gêne in elkaar doen krimpen
- En elke dag wel een quote zo sappig als een rauwe biefstuk
Ik heb heimwee naar:
- Oersaaie en welopgevoede degelijkheid
- Tijden van “u vergist zich, collega” in plaats van “u bent een bedrieger”
- Lelijke en onflatteuze verkiezingsborden op straat in plaats van clowneske pogingen tot originaliteit
- Een zweem, een spoor van sereniteit
Maar om stemmen te verdienen, moet je opvallen, naar het schijnt.
- Want niemand heeft gezien hoe hard je hebt gewerkt, gestudeerd of onderhandeld.
- Niemand weet hoeveel avonden je dossiers zat te vreten zoals wij chips weghappen tijdens het songfestival.
Stel je een tv-format voor waar de camera van ’s ochtends tot ’s avonds een minister volgt, van overleg naar vergadering naar meeting naar conferentie. Er zou geen hond naar kijken, op een dozijn slapelozen na.
De hardwerkende Vlaming wil politici niet hard zien werken, hij wil geëntertaind worden na zijn harde werk.
Ach, wat zijn we toch lastig te pleasen. Klagen over giftig debat, maar hardop mopperen omdat sommigen niet mee willen doen aan dat venijnige gekissebis en daarom “onzichtbaar” zijn.
- Smullen van formats die onverenigbaarheid en persoonlijke vetes centraal zetten, maar cassant doen over “speelplaatsgedrag” in de Wetstraat.
- Vinden dat er “goed bestuurd” moet worden, maar vrolijk meedoen aan de personencultus die het politieke bestel in zijn greep houdt.
- Zeuren over een “gebrek aan charisma” en tegelijk de oppervlakkigheid van de politiek op de korrel nemen.
Mij kan al dat charisma gestolen worden. Eerst en vooral omdat ik charismatische mensen wantrouw.
Vaker dan mij lief is, blijkt de eigenschap die we zo graag charisma noemen vooral een op hol geslagen zelfvertrouwen te zijn, het soort verbijsterende en ongegronde zelfverzekerdheid dat dictators en psychopaten gemeen hebben.
Wanneer ik charisma spot, loop ik er het liefst in een grote boog omheen.
Daarnaast meen ik dat charisma eventueel een plaats heeft op een podium, waar mensen naar iemand kijken voor hun plezier. Daarbuiten is het zelden nuttig en leidt het af van de essentie.
Ik weet niet hoe en wanneer de mythe is ontstaan dat je een land kunt, zelfs moet besturen met uitstraling.
Het kan mij geen lor schelen of de mensen die dit wakke stuk aardkloot in enigszins goede banen moeten leiden, uitstraling hebben.
- Of ze spits en geestig uit de hoek kunnen komen.
- Welke hippe sneakers of designeronderbroeken ze dragen.
- In welke tijd ze een marathon hebben gelopen.
Ik moet het niet weten.
Meer zelfs, ik wíl het niet weten.
Wat ik wil weten, is hoe ze prangende problemen gaan oplossen; problemen die mensenlevens aantasten zoals:
- Een ernstig tekort aan betaalbare en kwaliteitsvolle woningen
- Wachtlijsten voor essentiële zorg
- Een wankelend onderwijssysteem
- Een kinderopvangsector in crisis
- Een klimaat op hol
Om er maar een handvol te noemen
Ik weet zeker dat er politici bestaan die niets liever willen dan het allemaal op te lossen, maar om dat op z’n minst te proberen, moeten ze eerst verkozen raken, en dus opvallen.
Met kennis, visie en inzicht lijkt dat zelden te lukken. Dus vliegen de onnozele video’s, goed bekkende oneliners en memorabele quotes ons om de oren.
- “Zeggen waar het op staat”, ook al slaat het nergens op.
- De vloer aanvegen met feiten en wetenschappelijke inzichten, “want daar is geen draagvlak voor”.
- Beweren dat je de stem van “de mensen” vertolkt, terwijl je hen een oor aannaait.
Het juiste accent, de gepaste toonaard, het kostuum dat bij de ambitie past, maar zelden een oprecht antwoord op een moeilijke vraag.
En altijd maar die onmetelijke geldingsdrang, dat rücksichtslos gedram over wiens schuld alles is, dat hautaine gesneer naar alles en iedereen die “de enige échte oplossingen” in de weg staat.
Neus diep in de eigen navel.
Entertainment in plaats van ideologie.
En we noemen het debat.
Ik begrijp de mensen die niet willen gaan stemmen, die bij de gedachte aan het stemhok meer fysieke weerzin voelen dan Bart De Wever voor onze premier. De afgelopen weken waren immers alleen te harden als je consequent de media vermeed.
Maar wie niet gaat stemmen, laat een kans liggen om te kiezen voor iemand die om de juiste redenen politiek actief is geworden, iemand die echt graag problemen wil oplossen en wie weet zelfs uitstekende ideeën heeft over hoe dat eventueel kan.
De kans is reëel dat het iemand is die u niet op en neer hebt zien springen en zingen,
- Iemand die niet heeft beweerd “de stem van de mensen” te vertolken
- Iemand die liever bezig was met lastige dossiers dan markten en Bingo-avonden af te schuimen
- Iemand die geen overbodig boek heeft laten schrijven om zijn naam er in het groot op te kunnen zetten
- Iemand die alleen spreekt wanneer er iets zinnigs te zeggen valt
- Iemand die niet beweert dat uw leven significant beter wordt zonder migranten / Walen / werklozen / Vivaldi / Europa / woke (vul aan).
Misschien zelfs iemand zonder charisma.
Bieke Purnelle is freelanceschrijver en directeur van Rosa, kenniscentrum voor gender en feminisme. Haar column verschijnt tweewekelijks op vrijdag.
© Fred Debrock
Lees ook
Klik op de hyperlink en ontdek meer berichten van
Bron: De Standaard