Iedereen welkom aan de kust, ook de ouderen die massaal naar hier verhuizen, zegt Joeri Casteleyn. Alleen zijn de voorzieningen er niet op, euh, voorzien.
Joeri Casteleyn – De Standaard
20 december 2024
Leestijd: 4 min
In ‘De mening’ geeft elke week een andere gastschrijver zijn mening over de actualiteit.
“Hoe denken jullie hier met zijn allen eigenlijk dood te gaan?”
Het is een vraag die ik me af en toe stel als ik jullie in groten getale zie wandelen en genieten aan de Vlaamse kust.
Jullie zijn een jaar of zestig en ouder en hebben de afgelopen veertig jaar goed geboerd in het binnenland. Of net niet.
En net daarom hebben jullie je problemen in jullie heimat achtergelaten en zijn naar de kust gekomen.
Ik had jullie komst naar de kust trouwens eerst verkeerd geïnterpreteerd.
Politici spraken al een hele tijd over de onbetaalbaarheid van de pensioenen. En toen ik jullie vervolgens massaal naar de zee zag komen, moest ik denken aan dat verhaal van dat eiland waar ouderen die voelen dat ze een last vormen voor de samenleving, aan de branding afscheid nemen van hun familie en dan de zee inlopen om nooit meer terug te keren.
Ik bleek het fout te hebben.
Jullie liepen niet naar de branding maar wel naar al die nieuwe woontorens die project ontwikkelaars speciaal voor jullie hadden opgetrokken.
Nu jullie hier zijn, is het fijn.
Ik hoop dat jullie hier nog even blijven, maar er is toch één probleem dat we samen even moeten bespreken:
hoe gaan we hier samen dood?
De kust kent namelijk een dubbele vergrijzing. De lokale bewoners worden oud en jullie die hier zijn komen wonen ook.
Het is toch de bedoeling dat we ons daar een beetje op voorbereiden. De tijd dringt, het is niet zo dat jullie er jonger op worden.
Kunnen we dat even bespreken?
Neem nu bijvoorbeeld de appartementen waarin jullie wonen. Knappe architectuur, maar zijn ze voorzien op de periode dat jullie minder mobiel worden? Kun je er bewegen met een rollator? Is er een inloopdouche? Kun je het appartement betreden zonder trappen?
En de eenzaamheid en het isolement die volgen als jullie minder mobiel worden.
Jullie hebben jullie familie en vriendenkring achtergelaten in het binnenland.
Hoe gaan jullie daarmee om?
Kunnen jullie daar wel mee om?
Rusthuizen dan maar?
Hebben we niet genoeg aan de kust.
Ziekenhuizen?
Ook een tekort.
Hoe lossen we dat op?
En in die laatste dagen voor jullie dood willen jullie wel graag in je eigen taal aangesproken worden. Ik kan jullie zeggen:
dat zal niet gebeuren.
Onze gezondheidszorg staat nu al onder druk en we mogen blij zijn dat mensen uit het buitenland ons systeem willen helpen rechthouden.
Ze zullen wel zo snel mogelijk een paar woordjes Nederlands leren, maar dat zal niet volstaan om jullie te begeleiden in die laatste uren voor de dood, wanneer je nood hebt aan zalvende woorden in je eigen taal.
En dan dat fileprobleem naar de kust.
Als je familie in het binnenland wordt opgebeld om te zeggen dat het einde nu wel echt nabij is.
Hoeveel van die triestige verhalen zullen we dan niet horen: “Ik heb geen afscheid kunnen nemen van mijn moeder, mijn vader.
Ik stond uren in de file op de E40
tussen de dagjestoeristen.”
Het is leuk leven aan onze Vlaamse kust,
ik weet het, en we zijn blij dat jullie er zijn.
Herfst en winter waren vroeger een dode boel aan de kust, maar jullie brengen nu ook in die periode leven aan de kust.
Maar leven betekent ook doodgaan
en de voorbereiding daarop.
En dus vandaar ook mijn vraag.
Maar ik wil nu ook niet de grote pretbederver zijn. Straks is het kerst. En dan vieren we nieuw. Ik kom dus in januari nog wel eens langs met mijn vraag.
“Hoe denken jullie hier eigenlijk met zijn allen dood te gaan?”
Fijne feesten alvast.
Joeri Casteleyn
Pers- en communicatieadviseur.
Lees ook
Klik op de hyperlink
en ontdek meer berichten in
Bron: De Standaard