Zolang de internationale gemeenschap niet bereid is de Israëlische regering te wijzen op haar verpletterende verantwoordelijkheid, zal dit conflict verder uitdijen, schrijft Alain Platel.
Alain Platel – De Standaard
13 oktober 2023
Woest word ik wanneer ik de gruwelijke berichten hoor en de onverdraaglijke horrorbeelden uit Israël en Gaza zie.
Woest omdat ik weet hoe massa’s individuen en organisaties, ook in Israël zelf, de voorbije decennia vruchteloos hebben geprobeerd te waarschuwen voor waar we nu (opnieuw) mee worden geconfronteerd: een eindeloze escalatie en explosie van geweld met talloze doden, gewonden en ontheemden als gevolg.
En daarbovenop: de massale vernietiging van infrastructuur, woningen en bezittingen. Deze keer wellicht nog extremer dan alle vorige keren.
De internationale veroordeling van het geweld van vandaag, in gang gezet door Hamas, is terecht en absoluut noodzakelijk, maar staat in schril contrast met het stilzwijgen van de voorbije jaren waarin dagelijks Palestijnen werden gedood, gevangengenomen en collectief werden onderdrukt door een steeds radicaler en rechtser Israëlisch regime.
Dat regime blijft de illegale nederzettingen propageren en leidt een door Human Rights Watch en Amnesty International beschreven apartheidsregime. Een regime waarvan een minister een gehele bevolkingsgroep schaamteloos ‘beesten’ noemt.
De archieven van de Israëlische vredesorganistaie B’Tselem lopen over van het bewijsmateriaal voor de gewelddadige onderdrukking van de Palestijnen.
Sommige leden van de Knesset of Joodse intellectuelen en journalisten als Gideon Levy, noemen de eigen Israëlische regering fascistisch.
Een internationale geweldloze burgerbeweging als BDS (Boycott, Divestment and Sanctions) die de (culturele) boycot van de Israëlische regering verdedigt als geweldloos actiemiddel om haar onder druk te zetten, wordt in alsmaar meer landen als antisemitisch gelabeld. Personen of activiteiten gelinkt aan die organisatie worden boudweg gecensureerd of gecanceld. Daar kan ik persoonlijk over meepraten.
Ik bezocht de Bezette Gebieden voor het eerst toen de tweede intifada in 2001 uitbrak. We zouden er samenwerken met Palestijnse artiesten en ik was geschokt toen ik zag hoe duidelijk de situatie was. De dagelijkse vernederingen aan de checkpoints deden mij beseffen dat ikzelf zoiets wellicht nooit zou tolereren.
Geweld op onschuldige burgers mag nooit worden vergoelijkt. Tegelijk zijn de bewoners van de Bezette Gebieden zich erg bewust van het feit dat ze ook deze oorlog tegen Goliath niet kunnen winnen. Het is duidelijk dat hun woede en wanhoop zo groot zijn dat ze er blijkbaar álles voor overhebben om zich radicaal te verzetten tegen 75 jaar illegale bezetting en onderdrukking.
De verwoestende reactie van Israël om Hamas ‘definitief van de kaart te vegen’ zal alvast de kiemen planten voor een nieuwe generatie van Hamasstrijders. Want dat is het steeds terugkerende scenario.
Zolang de internationale gemeenschap niet bereid is daadwerkelijk mee te helpen om deze vicieuze cirkel te doorbreken en de Israëlische regering te wijzen op haar verpletterende verantwoordelijkheid, zal dit conflict verder uitdijen.
Zo is ‘we staan erbij en we kijken ernaar’ actueler dan ooit tevoren.
© Hatem Moussa/ap
Lees ook
Overzicht
Lees alle berichten in deze categorie
Bron: De Standaard