Dichters in beweging – Mijn naam is Sanda Dia

Lieve Desmet

Karel Sergen

Goedele Miseur

Mark Meekers

Hilde Desmet

René Smeets

Diane De Bruyn

Rob Theys

Bernard de Coen

Ann Van Dessel

eeuwig schacht en niet meer uit te gommen

ik adem verder in de knoop van de das
blijf de veeg op de witte doktersjas,
tegen het raam gevlogen strontvliegen
mijn draad dwarst hun toga

lees hier in mijn reuzeogen het pleidooi
voor de janker die geen putten graaft
de broekvent die nog van de goudvis houdt
voor de aankomende filosofe die ‘bierimpotent’ de cantus mijdt

open weer je schoot alma mater
ik herdoop je
wijs hen op de keuze vandaag
om morgen niet ijskoud af te studeren

Lieve Desmet

ik wou het genot proeven
drinken uit dezelfde bron
kameraadschap verdienen
een schacht die dient

moest daarvoor door schaduwpoorten
met andere dopelingen, tot de
ijzeren tralies knarsten, dichtsloegen
en er loden grendels voor schoven
onttovering

hoe kan ik nu nog terug
Reuzegom
het is hier bitter koud
duffel mij warm aub
naar jullie aardekant

Karel Sergen

Wall of Shame

lang voor je op de muur
werd je ertegen gezet
onterechtgesteld door de elite

van een veelbelovend vuurpeloton
vrienden schieten immers goed
op leerde het clubreglement

ingelijfd voor het leven
zou je altijd een van hen blijven
al zwijgt het doopregister als vermoord

afgemaakt als een big
door een ervaren rotte reuzezwijnen
die ook dit varkentje wel eens zouden wassen

voorgoed ontgroend
doe je de stad kleur bekennen
er valt niets meer door de vingers te zien

Goedele Miseur

Hoog Spel

1.

groter dan je ooit was: je gezicht muur-
hoog. twee handen die je leven tussen
haakjes zetten. in je ogen een schrijnend
verhaal: hoe ze omgord met hun clublint

hun studentenpet te buiten gingen, fijn
gemanierde burgerzoontjes over de rand
van het bierglas keken, het beest in zich
wakker schudden, Sanda diabolische

rituelen oplegden. naakt graaft hij de kuil
die zijn kalvarieberg wordt. zij vieren hun
puntige tong op hem bot, dopen hem met
braaksel en water uit volle varkensblaas.

het moment suprême van dit bacchanaal:
met vissaus geserveerd een goudvis
inslikken. met een overdosis aan de kant
geschoven. geen hand die over hem waakt.

2.

hoelang bleef het visje in de maag nog
spartelen? geen dierenleed dat hen raakt.
hoe lag hij daar als een schaap tussen
zijn geschoren krullen, met een shampoo

van ketchup en choco voor hij opgeraapt
werd als een lijdend voorwerp? de koude
plantte haar messen, sneed zijn adem af,
alle slagaders vielen stil. de morgenstond

had voor hem geen goud meer in de mond.
de reuzegommers krompen tot reuzedomme
gnomen, vluchtten de spiegel uit voor de
blikken waarin zij zichzelf niet herkenden.

denken zij ooit aan de vader, de niet te
betten droefheid van een moeder? het pijnlijk
gemis dat hun zoon uit hun leven gescheurd
is. de aarde wordt nu zijn moederschoot.

3.

passanten wisselen een glimlach, soms
tonen ze afkeer en blikschade. waarom
blijven je ogen zo zacht, worden ze geen
keien om naar hen te keilen? luister je met

geverfde oren naar wat er achter de aula-
wand wordt gedoceerd? je zal er geen lucht-
kastelen of bruggen mee bouwen. waarom
wilde je bij die geblaseerde kaste horen?

om kaskraker te worden, je in te dekken tegen
de schaamteloze vooroordelen, die je vilden?
een batterij pleiters zal de varkentjes wit
willen wassen. de spiegel verleent hen gratie.

Sanda, onbewogen wist de regen je gezicht,
kwijnt het verdriet dat in warme ogen leeft.
herinnering wordt dode letter, enkel de bomen
in het park fluisteren je naam lang nog na.

Mark Meekers

toontje lager

samenzijn van gelijkgestemde en gezellig monkelende vriendjes

[stamp]

rondo in C, opus 51 van comazuipen

[stamp]

uniformpjes

[stamp]

studenten-club-esbattementjes

[stamp]

concerto ‘Bijt-De-Kop-Van-Een-Aal-Af’ in F Klein

[stamp]

festijn van gemalen muis

[stamp]

sonate in D Groot van urineren op schachten

[stamp]

kere weer om reuske reuske, kere weer om …

[stamp]

cantus in toontje lager

[stamp]

symfonie ‘Omerta’ in A Groot

[stamp] [stamp] [stamp]

Hilde Desmet

Besluit van het bestuur van studentenvereniging Reuzegom

De meerdaagse doopplechtigheid
van december 2018
is – vooral in Vorselaar –
niet gedisciplineerd verlopen.
Schachtentemmer Janker
heeft verscheidene commilitones,
die niet voldoende rozen hadden verkocht
en hun seksopdrachten niet
op bevredigende wijze hadden volbracht,
muizengehakt te vreten gegeven,
ze vervolgens vol visolie gegoten
en daarna gedumpt in een put
gevuld met ijskoud water,
waarbij hen besproeien met urine
de enige manier was
om de kou te breken.
Nadien werden de nog niet ontgroende
schachten uren aan hun lot overgelaten.
Zodoende hebben schachtentemmer Janker
en zijn zeventien medewerkers
de te dopen medestudenten
ernstige lichamelijke en
andere schade toegebracht.

Het bestuur van
studentenvereniging Reuzegom
beoefent kritiek en zelfkritiek.
Het bestuur verontschuldigt zich hierbij
voor het aberrante gedrag
van schachtentemmer Janker
en zijn zeventien drinkebroers.
Het bestuur verklaart hierbij plechtig
dat de leden van Reuzegom
géén onverbeterlijke vandalen
noch ontspoorde individuen zijn,
maar brave welgestelde
burgers in spe
die hopen spoedig de bij hun
opleiding passende plaats
in te nemen bij de elite van de
geciviliseerde samenleving
waarvan zij deel uitmaken.

Niettemin neemt het bestuur
uitdrukkelijk afstand
van de ongeregeldheden
die zich in de winter van 2018
hebben voorgedaan
en verklaart hierbij plechtig
ervoor te zorgen dat
de in 2018 gedoopte studenten
te gelegener tijd
op waardige wijze
zullen worden ont-doopt.

René Smeets

Dia

Normaal dat een naam niet kon blijven
maar verknipt en verklankt
tot janker of strontvlieg of skrek
Normaal dat een mens
in een gareel van spot en geteugeld
met hoon een put zou gaan graven

Normaal dat zo’n mens peilloos verwintert
vermuisd in zijn kuil door mores en gezeik
van broeders voor het leven
Zo verloopt het normaal
uit naam van traditie en afzien
straffer dan ervoor
Tot de dag dat vissaus te zout
bidons te groot water te koud

Sanda te eerlijk
met de regels van hun spel
Oeps

Er was eens een man
muurvast huizenhoog
droeg zijn naam de dag

Diane L. De Bruyn

Ben je van lood?
Ben je ijzer?
Zou je mij uitkiezen, met anderen
om me heen gaan staan? Duw je me van hier
naar daar. Ben je ijzerhard en duw je opnieuw
en opnieuw: MUIS!
MUIS!

Je hebt haast, je moet verder.
Een gewoon mens onder de gewone mensen.
Maar daar, op dat moment, ik naakt en jij
de kater, de keizer, de ijverige knecht?
Wordt je blik die van het duister?

Of zie je mij?
Heb je lange, zachtaardige vingers?
Kleed je mij?

Rob Theys

Twenty Forever

voortaan geschiedt elke lezing in de wetenschap: de rug
tegen jouw muur. je tuurt door de wallen en de gewassen
van de stad naar de vlamingen. staat. zonder eind. adieu.

engel ben je nu, martelaar in eigen land godvergeven
van smaakloze alcoholisten in spe. levensechter
dan je ooit zou boeken – of niet: almachtig.

waar ’s nachts voor wat olie marters
kabels beknabbelen en katers folteren
zalft jouw aura overdag met hemelwater
bengels die langs gulden grillen kreunen
onder te zware boekentassen.

een toekomstige kijkt naar jou op.
en kijkt weer voor zich uit. en kijkt dan
toch even weer op.

Bernard de Coen

de hemel die alle dingen tot zich hijst, roept mij

voor Sanda Dia, de uitverkorene en de geliefde,
die een nacht verwijderd was van zijn eigen dag.

hoe kan ik vertrekken met een rustig hart?
ik kan deze stad en haar mensen niet zonder
kerven in mijn ziel verlaten. lang waren de uren
vol pijn en lang was de nacht vol eenzaamheid.

een bitter juk werp ik af op deze dag, en het zout
dat ik met eigen handen van mijn huid schraap.
geen oordeel laat ik achter, wel een bevend hart
dat hamert van kou en dorst. ik kan niet blijven.

de hemel die alle dingen tot zich hijst, roept mij
en ik moet opstijgen. want blijven, terwijl de uren
branden op mijn tong, is uitgestort worden
in een vreemde vorm, verzouten en verharden.

hoe graag zou ik alles wat mij lief is meenemen,
maar hoe kan ik? de ziel kan het oor, dat zich
aan het hart te luisteren legde, niet meedragen.
ook de mond die woorden van liefde sprak,

moet achterblijven. alleen, zonder de beschutting
van het rietveld moet de kraanvogel uitvliegen.

Ann Van Dessel

vrij naar Kahlil Gibran
de titel is een citaat uit De Profeet van Kahlil Gibran