“Buiten stormt het” Zo begon dokter Marc Van Ranst gisteren zijn openingstoespraak bij de boekvoorstelling van het levensverhaal van Dirk Van Duppen. Met zijn bedaarde stem zette Marc Van Ranst de toon voor een adembenemende namiddag in een bomvolle Roma.

En hij sloeg nagels met koppen. Over kanker. Over belangeloze inzet. Over plotse mediabelangstelling. Over marxistische idealen. En inspiratie die verderleeft.

“Eigenlijk had niemand hier willen zitten, Dirk. Hier in De Roma zitten was niet onze eerste keuze. En toch wou iedereen er vandaag bij zijn, omdat we het allemaal belangrijk vinden.”

“We zijn hier dus niet enkel voor je mooie boek. We zijn hier om je ganse leven te vieren. Een leven vol belangeloze inzet en oprecht engagement voor Geneeskunde voor het Volk, voor de gezondheid van de mensen. Je moet wel het een en het ander indrukwekkends hebben gedaan, want anders zaten we hier vandaag niet met zoveel volk.”

“Je bent al je ganse leven een strijder. Je strijdt nooit voor jezelf. Maar je strijdt nu wel tegen pancreaskanker. Als 163 dagen. Als arts heb je niet de luxe van de onwetendheid. Je kent de ziekte. Als arts weet je ogenblikkelijk dat deze strijd niet te winnen valt. En dus schreef je een boek. En wat voor een boek.”

“In je boek citeer je Dom Helder Camara, de rode bisschop tijdens het Braziliaanse militaire regime. Die zei: “Als ik de armen te eten geef, noemen ze me heilig. Als ik vraag waarom de armen geen voedsel hebben, noemen ze mij een communist.” Een communist. Daar wil ik ook nog iets over kwijt.”

“Op een normale dag is “communist” een scheldwoord dat zeer liberaal door rechtse politici gebruikt wordt om iedereen die ook maar neigt naar links de mond te snoeren. Maar voor jou maakt men nu even een uitzondering. Jij krijgt een afscheidstournee. Je wordt nu uitgenodigd in alle radio en TV-programma’s. We zagen je in De Afspraak, een groot interview in de Knack, in De Morgen, het Nieuwsblad, de Gazet van Antwerpen, in de Humo.”

“Plots, nu je ziek bent, Dirk, erkennen de media en politici dat je leeft voor/en trouw bent aan/ je idealen. Plots noemen ze je een authentiek mens, en zegt men dat je hoop en inspiratie geeft. Plots ontdekt men dat een communist iemand is die zich inzet voor de medemens en voor de brede maatschappij, en niet denkt aan persoonlijke verrijking. En men vindt dat fantastisch.”

“Men vindt jou fantastisch. Maar men kan niet jou vandaag ineens fantastisch vinden omwille van je idealen, je Marxistische idealen, en diezelfde Marxistische idealen morgen weer verguizen als waren ze duivels, naïef en verwerpelijk. “

“Tenslotte wil ik je bedanken. Jij bent een supersamenwerker, en je levenslange engagement inspireert vele anderen. Op de website van de VRT las ik :”Met PVDA-boegbeeld Van Duppen sterft straks een stukje van de ziel van de partij”. Ik geloof dat niet. Integendeel. Jouw leven inspireert jonge mensen binnen en buiten je partij om zich te engageren. De zaadjes zijn geplant. En al die mensen gaan supersamenwerken, en de ziel van de partij versterken. Dirk, het komt allemaal goed, en uiteindelijk beter.

“Ik heb weinig helden. Maar Dirk Van Duppen is er één van.”