Wat biedt de VRT dat u elders niet vindt, behalve nieuws en duiding? Juist: niets. Er is veel goede en slechte televisie, maar de openbare omroep wordt overbodig, en laat ook kansen liggen. Een provocerend jaaroverzicht.
Joël De Ceulaer – De Morgen
11 januari 2025
Leestijd: 21 min
Nu had ik van Xander De Rycke toch iets anders verwacht. Ik had zijn show Houdt het voor bekeken, een soort satirisch jaaroverzicht van de Vlaamse televisie, nog nooit gezien, maar vorige zaterdag stemde ik toch eens af op Canvas. Ik kan niet uitsluiten dat hij vroeger beter was, maar nu was hij zeker niet goed.
Ik zat te kijken en dacht: deze show over wat er mis is met de Vlaamse televisie, is wat er mis is met de Vlaamse televisie. Dit is hopeloos voorspelbaar, glad, braaf − deze komiek kiest de snelle weg naar de makkelijke mop.
Wat ik had verwacht: een revolverheld die helemaal alleen, met de armen wijd, een saloon vol booswichten betreedt en pas naar buiten stapt als hij iedereen heeft neergelegd.
Wat ik zag: een voorzichtige man met een revolver die de saloon betreedt waar iedereen allang dood is, maar die alle lijken toch nog een − totaal overbodige − kogel toedient.
Kan iemand uitleggen waarom Wim Lybaert in De Columbus voortdurend mensen uit het eigen huis mee op reis neemt?
In zijn tirade over het voorbije jaar op de Vlaamse buis had De Rycke het gemunt op de trouw van Regi & Kristel, over Astrid & Natalia wier armeluizenshow al na één aflevering werd afgevoerd, over de Zwanworstjes van Erik Van Looy, over FBoy Island (zoekt u maar op) en Celebrity MasterChef, inclusief de rijstijl van Nick Bril.
Toen hij Wij zijn van Nienof! begon te zingen op de melodie van FC De Kampioenen, begon ik uit mijn oren te bloeden. En dan volgde er nog een halfuur politiek correcte verontwaardiging over de zaak-Bart De Pauw.
Zucht. Zijn prooien waren te marginaal, te zwak, te voor de hand liggend. Elke krant had die onzin van Regi tot Natalia al afgesloten en ingeblikt. De meerwaardezoeker − Canvas, ja toch! − bleef op zijn honger zitten.
Hopelijk vat De Rycke moed voor volgend jaar, en doet hij zijn promotie van Lotto Arena naar Sportpaleis de nodige eer aan (al staat André Rieu óók in het Sportpaleis), maar deze Houdt het voor bekeken was niet scherp.
Misschien heeft De Rycke intussen te veel vrienden in BV-kringen, en remt hem dat af − dat kan, maar dat zou niet mogen. Kijk eens vijf seconden naar Ricky Gervais op de Golden Globes en je weet: zó moet het. Het mes erin. No mercy.
Laten we daarom, mede ter inspiratie van De Rycke, een alternatief overzicht maken. In relatieve ernst, welteverstaan. Dat is hier geen stand-upcomedy. Maar de vraag mag gesteld: hoe is het met de Vlaamse televisie? Wat is sterk, wat zwak? Waar zitten de gaten in het aanbod?
En vooral: waarom vult de VRT die niet in?
De witte sok
Voor de goede orde: dat de VRT-nieuwsdienst geen jaaroverzicht had dit jaar, wegens een “gebrek aan mensen en middelen”, vond ik géén gat in het aanbod.
Jaaroverzichten zitten propvol informatie, maar met informatie alleen schiet je niets op. Elk jaar breken oorlogen uit, storten vliegtuigen neer, sterven beroemdheden, breken atleten wereldrecords, doen politici gekke uitspraken en is er een enorm aanbod aan grappige of aangrijpende beelden.
Als je die beelden en feiten gewoon door elkaar monteert, met een dramatisch muziekje erbij, leert de kijker daar niets uit: je ziet het nog eens voorbijkomen, ja.
- Maar hoe is de wereld veranderd?
- Ten gronde?
- Is de armoede afgenomen?
- Wat met de kindersterfte?
- Vaccinaties?
- Onze levensverwachting?
- Quid ongelijkheid, binnen en tussen landen?
Er zijn veel feiten en cijfers die de organisatie Our World in Data verzamelt, maar waar niets mee gebeurt.
Het was mijn vriend en filosoof Thomas Rotthier die dat op X opmerkte: je kunt zoveel méér met een jaaroverzicht dan wat media nu doen − ik kom daar straks op terug.
Hier volstaat het te zeggen dat VTM wél een jaaroverzicht had. En dat geen enkele Vlaming met knagende buikpijn kampt omdat hij dat van de VRT moest missen.
Te weinig mensen en middelen, dus. Vreemd, want de VRT heeft mensen en middelen zat om de redactie van Vrede op aarde het hele jaar door naar álles te laten kijken, op jacht naar lollige fragmenten, versprekingen of Bekende Dames die op het scherm ooit dezelfde jurk droegen.
Vorig weekend toevallig de laatste aflevering gezien? Minutenlang moest onder leiding van Sven de Leijer per se, tot gekwordens toe, worden gelachen omdat Ella Leyers, die te gast was in de show, ooit dezelfde outfits droeg als Catherine Van Eylen en andere leading lady’s.
Met de zoektocht naar die beelden had een redacteur wééékenlang zijn tijd verknoeid. En was het grappig? Er werd gelachen, ja. Maar het was niet grappig.
Alvast een tip voor de volgende show van De Rycke: rijg die De Leijer eens aan uw sabel. Dat programma is een regelrechte farce. Of wacht, ik herformuleer: het is een farce dat de VRT zo’n programma maakt. Laat de andere zenders dat maar doen.
Waarom? Omdat de gasten op die sofa nooit een voldragen gedachte uitspreken; ze zitten daar louter als aanleiding voor een salvo aan flauwiteiten. Het gaat niet om de gasten, maar om die filmpjes.
En om de gastheer, die helaas − ik heb er vaker de aandacht op gevestigd, maar ik sta te roepen in de woestijn − geen Nederlands spreekt. Diejen De Leijer spreekt gelijk alsda de meeste Vlamingen da doen, in een tussen taaltje waarda ge van achterover slaagt. Als hij wil weten waar iemand was, dan vraagt hij: Waar waarde gij?
Men kan daar vrolijk over doen, maar dat is een heuse schending van de beheersovereenkomst: volgens de afspraak met de overheid moeten VRT-gezichten Nederlands spreken. De Leijer kán dat wellicht niet eens.
En dan is er in Vrede op aarde nog die ellendige jury onder leiding van zotskap Jan Peumans, die ergens in een Ardense hut de hoogte punten van het jaar kiest.
Ik zat te kijken toen de jury beraadslaagde over de Comeback van het Jaar. Dat werd de witte sok, die Comeback van het Jaar. Jawel. De witte sok. Op de VRT, verkozen door een jury van journalisten en andere entertainers. Met uw belastinggeld.
Bekende traan
Lachen is gezond, daar niet van. Komische humor op tv is een must. Maar er is maar één programma voor het brede publiek dat al meer dan twintig jaar op hoog niveau blijft presteren. Er waren zwakkere jaren, soms werd het gegiechel wat gênant, maar De slimste mens ter wereld blijft een monument.
Het is vakmanschap, altijd verrassend, gedurfd in de keuze van gasten, met de focus op diversiteit in elke betekenis van het woord. Maar dat leukste laatavondprogramma voor de massa zit niet op de VRT. U ziet dat op Play4.
Dat gold ook voor het beste programma van het jaar. Een realitysoap zonder scenario die zovelen heeft ontroerd, geamuseerd en anders naar het fenomeen rusthuis deed kijken: Bompa Bockie.
Een bewijs dat je voor lichte, maar relevante televisie de VRT dus niet meer nodig hebt. Want dáár wringt het schoentje, valt mij op. En ik kan niet de enige zijn die dat ziet: behalve voor de nieuwsdienst is de VRT de facto overbodig geworden.
Ga maar na, programma’s die:
- Over de tongen gingen: Het conclaaf
- Zeer geestig waren: Nonkels
- Het hele gezin gezellig voor de buis bijeenbrachten: The Masked Singer
- Voor gespreksstof zorgden aan de koffiemachine op het werk: De Mol, De verraders
kunt u stuk voor stuk zónder de VRT zien.
En de nieuwste hype, die al totaal doorgeslagen is, was er zonder de VRT ook geweest: een stoet BV’s die een berg beklimmen, een oceaan oversteken of een woestijn doorkruisen.
De openbare omroep komt met De rugzak pas op het einde van het rijtje. Die na-aperij is begrijpelijk, vanwege het succes, maar iets nieuws bedenken is toch beter.
Over de oceaan en Expeditie Groenland vallen trouwens niet meer te evenaren qua wervende kracht. Het was nog nooit vertoond en goed gemaakt.
Er was eens een slimme bladenmaker die zei dat iedereen graag twee dingen ziet: Bekende Mensen die heel Gewone Dingen doen, en Onbekende Mensen die heel Ongewone Dingen doen.
Daarom lezen we graag over BV’s die verliefd worden, trouwen, een baby’tje krijgen, scheiden, hun ouders verliezen, en al die andere dingen des levens.
Daarom keken mensen vroeger graag naar De Pfaffs en vandaag naar De Verhulstjes: we hebben het gevoel dat we hen kennen en genieten van de nestwarmte, het gekibbel, de mopjes en de hond die in bed schijt.
Het leven zoals het is.
Beeld Play Media
Oude Porsches
Van de Onbekende Vlaming hoeven we dat allemaal niet te zien, dan kunnen we evengoed in de spiegel kijken.
De gewone man (m/v/x) − laten we hem Jean Vleugels noemen − komt pas in de krant of op de televisie als hij achterwaarts, op één been, of drie keer na elkaar de Mount Everest beklimt.
Of omdat hij met iemand wil trouwen die hij of zij nog nooit heeft gezien of ontmoet.
Of omdat hij zich zo hard durft te laten afbeulen dat hij tot de special forces zou toegelaten worden.
Blind getrouwd zit op VTM, Kamp Waes zat op Een − had dat ook precies andersom kunnen zijn? Dat had ook precies andersom kunnen zijn.
Idem dito voor Blokken, Switch, Ik vraag het aan, en ga maar door.
Quizzen doet iedereen, en BV’s in tranen doen uitbarsten, waarvoor Niels Destadsbader in dat liedjesprogramma genoeg verdient om elke maand een oude Porsche te kopen, is ook in de mode.
Er wordt zo veel gehuild op al onze schermen dat ons zusterblad Humo onlangs een ‘huilexpert’ aan het woord liet.
Wist u dat je niet alleen kunt huilen van verdriet, maar ook van vreugde, opluchting, hulpeloosheid? De traan heeft vele bronnen.
Uitputting ook, weten we dankzij de nieuwe tv-trend: Bekende Mensen die Ongewone Dingen doen. Een woestijn of oceaan oversteken, dan wel een berg beklimmen, en om de haverklap huilend in elkaars armen vallen en op elkaars schouderbladen timmeren.
Uiteraard is televisie er om ons te ontspannen. Verstand op nul, een mens heeft dat af en toe nodig. Een lach, een traan en een portie stroperig sentiment.
Mensen willen geraakt worden. Dat hebben alle media ontdekt, dankzij consultants in oude Porsches. Het betreft hier een zogenaamde publieksbehoefte van de eerste orde. En dat is prima.
Maar toch, als ik even mag, hier een vraagje voor de VRT: telt het verstand ook nog mee?
Koot en Kayzer
Natuurlijk maakt men aan de Reyerslaan − en bij de leveranciers − degelijke programma’s. Het zou er nog aan mankeren.
Restaurant misverstand viel terecht in de prijzen. Canvas houdt de herinnering aan Hitler springlevend. Qua historische documentaires hebben wij niet te klagen.
Kinderen van de collaboratie en Kinderen van het verzet hebben historische waarde en een hoge shelf value, zoals kenners dat noemen: men kan ze jaren op het schap leggen en nog eens uitzenden. En nog eens. En nog eens. Zodat ook de achterkleinkinderen Hitler blijven kennen, zonder dat zulks een nieuwe investering vergt.
Er is dus veel om blij over te zijn, en Canvas biedt vaak wel degelijk meerwaarde. En toch zit er volgens mij al decennia een gat in de programmatie.
Om dat uit te leggen, richt ik mij tot generatie genoten die in de jaren 80 en 90 naar de VPRO keken, de Nederlandse omroep die twee legendarische monumenten heeft voortgebracht − tv-makers die men over 50 jaar nog altijd zal bejubelen om wat ze voor het medium hebben betekend.
Er was het duo Koot & Bie, die met hun Simplisties Verbond satire brachten zoals die nog nooit was vertoond.
En er was de eenzaat Wim Kayzer, de man met het ooglapje die verschillende series heeft gemaakt waarin grote denkers, schrijvers, wetenschappers en filosofen hun kijk op mens en wereld met ons deelden.
Voor wie de man niet kent: zijn oeuvre staat op YouTube. Zoek om te beginnen al eens op: Een schitterend ongeluk en Van de schoonheid en de troost.
De ideale wereld is het satirisch programma dat Vlaanderen eerder nooit kende. Maar het begon bij Vier, niet bij de VRT
Terug naar 2025. Koot en Bie hebben wel degelijk navolging gekregen, zowel in Nederland als in Vlaanderen.
Bij ons droegen Alles kan beter en In de gloria sporen van die erfenis.
En vandaag De ideale wereld.
Ella Leyers en Tine Embrechts als zatte wijven, Lander Cobbaert als de woordvoerder, de twee drillrappers: allemaal humor op topniveau.
De ideale wereld is het satirisch programma dat Vlaanderen vroeger nooit heeft gekend. Herman Van Molle dacht vorige eeuw dat hij met TV-Touché satire maakte, maar laten we ernstig blijven: het is Woestijnvis die daarmee bij ons echt is begonnen.
Maar, niet onbelangrijk in het kader van dit betoog: ze begonnen met De ideale wereld bij Vier, niet bij de VRT.
In 2012 dachten de tv-makers bij Woestijnvis dat ze het helemaal in hun eentje konden en kochten ze hun eigen zender. Dat getuigde van lef, maar de ontnuchtering sloeg snel toe.
Canvas heeft De ideale wereld overgenomen toen het bij Vier dreigde te verdwijnen: te veel geld voor te weinig kijkers.
Vandaag kost het nog te veel − de helft van het Canvasbudget, weten bronnen − maar het scoort en het is straf.
Alleen vraag ik mij af: zou De ideale wereld ook zonder die start bij Vier hebben bestaan? Ik twijfel.
Busje mag weg
Zo zijn we aanbeland bij wijlen Wim Kayzer, die al bij leven een legende was. Waarom heeft nog niemand in Vlaanderen zelfs maar een poging gedaan om dat soort programma’s te maken?
Nee, Alleen Elvis blijft bestaan hoort níét in die traditie: Thomas Vanderveken is een verdienstelijk interviewer, maar zijn gasten wegen te licht. Als Stephen Fry langskomt, wordt daar lang van tevoren over getoeterd alsof er iets spectaculairs gebeurt.
Maar rond de eeuwwisseling kende Canvas een programma dat elke week gasten van die allure had: in Spraakmakers werden onder meer John Cleese, Oliver Sacks, Walter Cronkite, de dalai lama en Mario Vargas Llosa geïnterviewd. Kostte niets, scoorde altijd op zondag.
Disclaimer: uw dienaar was het eerste jaar redacteur van dat programma en heeft er later enkele interviews voor gedaan.
Open kaart: ik heb ook twintig jaar lang bij elke netmanager van Canvas met kayzeriaanse ideeën aangeklopt. Maar behalve Grote vragen (2004) en De ketter en de kerkvorst (2014) heeft dat niets opgeleverd. Geen interesse.
Daarom hebben mijn toenmalige kompaan en regisseur Dieter Dedecker De ketter en de kerkvorst niet eens gepitcht bij Canvas. Ze zouden het toch hebben weggewuifd. We hebben dat programma op eigen risico opgenomen, en zijn het dán pas gaan tonen. Waarna Canvas het kocht.
BV’s doen huilen, waarvoor Niels Destadsbader in Ik vraag het aan genoeg verdient om elke maand een Porsche te kopen, is in de mode
Einde disclaimer.
Dit is geen klaagzang. Ik wil, in alle transparantie, een punt maken: de openbare omroep moet zich sterker onderscheiden. Zeker ook wat betreft de keuze van gasten.
Neem nu De Columbus. Kan iemand mij uitleggen waarom Wim Lybaert voortdurend mensen uit eigen huis mee op reis neemt? De ene week is het Fien Germijns, de andere Riadh Bahri. Moeten alle schermgezichten contractueel die bus in of zo? Kan iemand mij vertellen wat daarvan de meerwaarde is?
Fien Germijns is haast onafgebroken op tv. En Riadh Bahri, die ik voor alle duidelijkheid een uitstekend nieuwsanker vind, heeft in Over de oceaan en Het huis alles verteld wat we over zijn jeugd willen weten.
Dat mag in De Columbus nog eens, maar moet het op onze kosten? Als die bus echt zo populair is, rijd ze dan naar VTM of Play4.
De drie trappen
Vooruit, nog een knuppel in het hoenderhok. In besloten kring durf ik er soms een grapje over te maken, maar laat ik het hier maar eens hardop schrijven.
De meeste mensen die in de meeste media voortdurend worden geïnterviewd, zijn daar eigenlijk volkomen ongeschikt voor. Het betreft immers vooral presentatoren, zangers en acteurs.
Er is niets mis met die mensen, integendeel: zij bezorgen ons vreugde en vertier. Er zijn zangers en acteurs voor wie ik de diepste bewondering en dankbaarheid voel − bij presentatoren ligt dat lastiger.
Maar goed, wat hopen we van die Bekende Vlamingen op te steken?
We willen toch vooral getuigenissen over leven en liefde, de Gewone Dingen die Bekende Mensen meemaken: verdriet, vreugde, rouw. Herkenbaar, ja. Maar leerzaam?
Steekt u iets op over de wereld en hoe die eraan toe is? Of is het: ene oor in, andere oor uit?
Mocht u nu denken dat ik zit te wachten op een boekenprogramma waarin schrijvers ons over hun werk komen vertellen, dan moet ik u teleurstellen.
Sinds het legendarische Wie schrijft, die blijft uit de vorige eeuw, waarvoor journalist Martin Coenen wereldsterren als Charles Bukowski ging interviewen, is dat genre dood in Vlaanderen.
Nederland had in de jaren 90 behalve Koot, Bie en Kayzer ook Adriaan van Dis, die de Salman Rushdies dezer aarde aan zijn tv-tafel ontving, voor een goed gesprek, zonder tierlantijntjes.
Canvas heeft zoiets nooit gedurfd, zoals men er ook nooit Zomergasten heeft willen maken.
Als er al een boekenprogramma werd gemaakt, zat het zo vol invalshoekjes en opleuking dat niemand er iets aan had.
Wie elke dag Dostojevski leest, kijkt niet naar een opgeleukte boekenshow. Wie nooit Dostojevski leest, doet dat zeker niet.
Wat ik bedoel met meerwaarde, is dus niet: een programma met schrijvers. God verhoede. Schrijvers hebben het imago dat ze bijzondere inzichten hebben.
Dat klopt uiteraard niet, integendeel: velen hebben een matig geïnformeerde, relatief arme kijk op hoe de wereld werkt.
Veralgemenen is gemeen, dus dat wil ik niet, maar met de meeste Nederlandstalige schrijvers gaan we mens en wereld niet doorgronden. Met Saskia de Coster en Christophe Vekeman het klimaatprobleem te lijf? Toch maar niet.
Dat is het eeuwige verhaal van de twee culturen: de literaire en de wetenschappelijke, de hard-wetenschappelijke.
Wie diep inzicht wil verwerven, moet aankloppen bij bioloog, geoloog, fysicus, filosoof, wiskundige, desnoods psycholoog. Bij mensen die mysteries ontginnen.
Kayzer wist dat, al interviewde hij ook schrijvers, maar dan alleen de wereldtop, en op relatief onnavolgbare wijze.
Het kayzeriaanse gat in de markt voor Canvas brengt ons terug bij dat jaaroverzicht van de nieuwsdienst.
Zo’n overzicht is een opeenvolging van informatie zonder veel meerwaarde. Met informatie alleen schiet je immers niets op. Bij wijlen Neil Postman, de Amerikaanse mediaprof die bekend werd met zijn boek We amuseren ons kapot, leende ik het idee van de communicatieve drietrapsraket.
Informatie is de eerste trap: die moet kloppen, daarom zijn factcheckers van wezenlijk belang.
De tweede trap is kennis, die ontstaat pas wanneer informatie context krijgt en als er verbanden worden gelegd − bij duiding, zeg maar. Er is een dorp gebombardeerd: informatie. Dat bombardement past in deze of gene strategie: duiding.
Trap drie is inzicht. Wijsheid. Diep begrip van oorlog en vrede.
Welk programma op de Vlaamse buis biedt ons dat vandaag: inzicht, wijsheid, kennis in het kwadraat?
Denk rustig na. Ik wacht wel even.
Kuitenbijten, graag!
Daarom was de suggestie van mijn vriend Thomas Rotthier raak: een jaaroverzicht moet meer zijn dan een met muziek opgeluisterde opeenvolging van feiten. Als het goed is, leert het ons iets. En in het beste geval begrijpen we iets essentieels over de staat van de wereld.
Daarvoor dient de grootste nieuwsdienst van Vlaanderen, die alle andere zenders, kranten en bladen in de schaduw zou moeten zetten. Maar daar schiet de nieuwsdienst tekort.
Een jaaroverzicht is een opeenvolging van informatie zonder meerwaarde. Met informatie alleen schiet je immers niets op
Ik geef één voorbeeld, een belangrijk voorbeeld.
In De afspraak wordt, dat spreekt vanzelf, vaak over het klimaat gesproken. Toch komt − op een enkele passage van Maarten Boudry na, misschien − de ecomodernistische invalshoek nooit aan bod.
Manuel Sintubin, Gerard Govers, Jan Deschoolmeester: ze hebben er daar nog nooit over gedebatteerd. Het zijn altijd de usual suspects, de alarmisten die ons een depressie aanpraten − van Jill Peeters tot Valerie Trouet.
Behalve frisse stemmen hebben we ook recht op frisse formats.
Dat De tafel van Gert op Play4 − mede dankzij de briljante tafelspringers, uiteraard − zowel Terzake als De afspraak volledig wegblaast qua kijkcijfers en marktaandeel, is een teken aan de wand.
Het tijdslot is uitgewoond, Canvas en de nieuwsdienst moeten naar de tekentafel.
Hier al één suggestie: imiteer de BBC en begin met HARDtalk, een interviewprogramma waarin de vragen door een kuitenbijter worden gesteld. De VRT hééft kuitenbijters.
Toen Bart Schols nog voor de radio werkte, liet hij zijn prooi nooit los. Toen Pieterjan De Smedt Terzake nog niet presenteerde, maar politici in het wild achtervolgde: idem dito. Het talent is er, nu nog de ideeën en de uitvoering ervan.
Suggestie twee: Het Journaal om 19 uur moet helemaal anders. Wat de nieuwsdienst nu maakt, kan VTM ook. Rijper zelfs, en rustiger.
Vergelijk de nerveuzige mimiek van Goedele Wachters maar eens met de stijlvolle cool van Stef Wauters. En inhoudelijk is er vaak geen verschil.
Conclusie: de markt doet dit al, laat de openbare omroep iets ánders doen.
VTM is rustiger, rijper. Vergelijk de nerveuze mimiek van Goedele Wachters maar met de stijlvolle cool van Stef Wauters
Nu we toch bezig zijn: graag ook wat meer scherpte in de politieke verslaggeving. En geen gezellige selfies van journalisten met politici vlak voor ze de studio in gaan.
De democratie is een ernstige zaak, gemoedelijkheid tussen pers en politiek is totaal niet aan de orde. De kern van de openbare omroep is een degelijke, kritische nieuwsdienst.
Tot dusver was succesvol amusement nodig om mensen naar dat nieuws te lokken: zo is Blokken de trekker voor Het Journaal.
Maar wat als Het Journaal straks op eigen benen staat, omdat de lineaire kijkers − die Blokken en Het Journaal in één adem consumeren − uitgestorven zijn?
Collega Mark Coenen, u bekend als columnist bij deze krant maar ooit houder van Hoge Functies bij de VRT, stipte die toekomst onlangs al aan in een interview. Hij ziet de bui hangen. Zou dat ook gelden voor grote baas Frederik Delaplace?
Daar mag voor gevreesd worden. Delaplace heeft de VRT op directieniveau mismeesterd en op programmaniveau uitverkocht aan ministers, die bestellingen mogen plaatsen.
Bij het schrijven van de nieuwe beheersovereenkomst zal hij niet tegenpruttelen en evenmin visionair zijn: zolang men hem laat zitten, is hij schatplichtig en dus gehoorzaam.
Dat moet ons allemaal zorgen baren, en doen nadenken. Waarom zou de Vlaamse overheid nog 260 miljoen euro per jaar in onze naam uitgeven, als de nieuwsdienst niet excellent is, en we het beste amusement gratis bij commerciële zenders krijgen?
Ik krijg dat niet meer uitgelegd. Maar spreek mij vooral tegen. Ik zal niet in tranen uitbarsten, beloofd.
Beeld VRT
Lees ook
Klik op de hyperlinks
en lees meer berichten
Bron: De Morgen