Frederik De Backer – De Morgen
13 januari 2025
Leestijd: 3 min
Nu Hollywood en met Hollywood ook de hele filmkunst in vlammen is opgegaan, is het moment gekomen dat een andere vorm van entertainment haar plaats aan de top van de cultuurpiramide inneemt.
Het is u dan ook vast niet ontgaan dat men zich, gelukkig vrijwel uitsluitend, op belangrijke momenten in een mensenleven, zoals een geboorte, een begrafenis en minstens zes oudejaarsavonden daartussenin,
tot de poëzie wendt.
Zo ook Amanda Gorman.
Van alle dichters is zij de mooiste en de Amerikaanste en dus om twéé redenen
de grootste.
Zij tilt de poëzie tot hoog boven de nieuwjaarsbrief uit op inauguraties van stamelende, lijdzaam op genocides toekijkende presidenten, tijdens Super Bowls, of, zoals afgelopen weekend, om haar landgenoten eindelijk, voor het allereerst, een gevoel van samenhorigheid, ja zelfs morele verhevenheid aan te praten.
Haar gedicht Smoldering Dawn,
een karamellenvers over de brand in Los Angeles dat in een niet meer al te verafgelegen toekomst, wanneer alles nog slechts Engels en eenlettergrepig zal zijn, mits in de juiste outfit vertolkt geheid zal bijdragen aan een Nobelprijs voor Literatuur, inspireerde mij tot een gedicht over een lokale ramp van gelijkaardige proporties.
Ik heb getracht hetzelfde metrum aan te houden, heb geoefend op de juiste gebaren, zelfs een gele mantel gekocht, dat alles in ijltempo bovendien, in de hoop nog op tijd te zijn voor de eedaflegging.
Helaas.
Het Gentse stadsbestuur
was al geïnstalleerd.
Toch vindt u hieronder alsnog mijn eigen,
dit zult u na lezing vast met mij eens zijn,
Nobelprijswaardige worp:
Smeulende den.
Al onze sparren zijn weg,
maar luister als ik zeg: we vreten voort.
Elke dag, elke nacht, tot weer de ochtend gloort.
Want de sparren zijn dan wel weg,
er is meer dan één naaldboomsoort.
Mediastorm betekent niet mediaramp,
hoogstens gezichtsverlies.
Maar het is precies deze les
over watercipres dan wel
jeneverbes, over eender welke conifeer,
ze kon niet meer.
Dan ons bij te brengen.
Dat mopjes bedacht door ambtenaren,
zorgen baren.
Gerooid land is waar
de honger woedt.
Waar we aanplanten wat
watertanden doet.
Vandaag hunkeren,
Morgen bunkeren.
We staken de lach.
Omarmen de stunt.
We vergeven de klerk,
De Clercq, aan het werk!
Vergeet lork, den en ceder:
Prijs u na de N-VA-klucht gelukkig,
u bent nog burgemeester.
Lees andere berichten in deze categorie
Bron: De Morgen