Gaza – Hoe ‘een complex conflict’ de progressieve taal van collaboratie werd

Naar aanleiding van de herdenking van de holocaust op 4 mei, schreef Solar Garcia een grimmige, vlijmscherpe aanklacht over de medeplichtigheid van de Nederlandse media bij de beeldvorming in de Israëlisch-Palestijnse kwestie. Ook België zou Israëlisch premier Benjamin Netanyahu niet arresteren bij een bezoek, ondanks een arrestatiebevel van het Internationaal Strafhof. Dat zei premier Bart De Wever (N-VA) onlangs in Terzake.

Salar García – BNNVARA

27 april 2025

Leestijd: 16 min

“Ik kijk uit naar de dag dat er een onderzoek komt naar de rol van de Westerse Corporate Media in deze Genocide.”

Francesca Albanese
VN-Speciaal Rapporteur voor de mensenrechten in de Palestijnse gebieden

Op 4 mei herdenkt men in Nederland de Holocaust en stellen we ons de vraag:

“Hoe konden gewone mensen, met geweten en verstand, onverschillig zijn terwijl Joden op transport werden gezet?”

We kennen het antwoord: propaganda.

“Herhaal een leugen vaak genoeg, en ze wordt waarheid”, zoals Joseph Goebbels zei.

Maar wie herhaalde die leugen? Niet de tanks, niet de Gestapo – het waren de kranten, de radio, de intellectuelen zonder ruggengraat.

De redacties die kozen voor “neutraliteit” boven objectiviteit, met koppen als “Verplaatsing der Joden ordelijk geregeld”.

En nu doet u het weer. Niet via de radio van het Derde Rijk, maar via de NRC, de Volkskrant en uw ‘progressieve’ praattafels.

U herhaalt de leugens van de macht, alleen dit keer klinken ze netjes. Toen kon u zich nog verschuilen achter “Wir haben es nicht gewusst”.

Bij een gelivestreamde genocide wordt dat lastig.

Uw medeplichtigheid is lang voor 7 oktober 2023 begonnen. U bent al een halve eeuw de megafoon van Hasbara – de Israëlische propagandataal, geperfectioneerd door de Amerikaanse PR-goeroe Frank Luntz.

U weet wel, dezelfde persoon die de Republikeinse partij adviseerde hoe je twijfel moet zaaien over klimaatverandering.

“Zaai twijfel,
verklaar het complex,
en plunder zonder weerstand verder.”

En wat deed u dat met verve.

Toen Ierland Israël een bezetter noemde, Nelson Mandela het een apartheidsstaat noemde, en mensenrechtenexperts spraken van een etnocratische apartheidsstaat – waar een willekeurige Jood uit Brooklyn volgens de wet meer rechten heeft dan een Israëliër die niet Jood is – had u kunnen luisteren.

Maar nee. U herhaalde decennialang “Israël is de enige democratie in het Midden-Oosten”. U weet wel, pagina 10 van het Hasbara manifest.

Zelfs Einstein die bij u altijd goed is voor een citaat om de “objectieve” analyses een intellectuele glans te geven, negeerde u wanneer het ging om de Likoed partij.

Einstein noemde al in 1948 diens voorloper in hun methodes en ideologie “identiek aan nazi- en fascistische partijen”.

Maar ja, dat past niet lekker bij het sprookje van “de enige democratie in het Midden-Oosten”.

En nu pleegt de voorman van die partij – Benjamin (Bibi) Netanyahu – genocide volgens mensenrechtenorganisaties als Amnesty International.

En ondertussen bezet Israël volgens internationaal recht al sinds 1967 een volk zonder staat en voert het een campagne van systematische terreur:

Politieke leiders worden geëxecuteerd
Kinderen ontvoerd
Vrouwen verkracht
Mannen zonder proces geëlektrocuteerd in martelkampen waarover mensenrechten organisaties al decennia schreeuwen tegen dovemansoren

En u? U zweeg.

Of erger: u sprak. U verspreidde de leugen dat het Israëlische leger – jawel, dát leger – “het meest morele leger ter wereld” is.

Dat is collaboratie. Niet met een hakenkruis op de borst, maar met een das om de nek.

U negeerde de Joodse intellectuelen die Israël een settler-colonial project noemden, gesticht door Europeanen die hun Poolse, Oekraïense en Hongaarse namen vervangen met een Hebreeuwse om inheems te klinken:

Mileikowsky wordt Netanyahu
David Grün wordt David Ben-Gurion
Szymon Perski wordt Shimon Peres
Ariel Scheimermann wordt Ariel Sharon

Uw kritiekloze journalistiek legitimeerde hun radicaal-religieuze waan: dat ze Gods uitverkorenen zijn met het Bijbelse recht om Palestijnen uit hun huizen te verdrijven en die huizen te verkopen aan Joden in Philadelphia als “oud-Arabische woningen” – alsof ze antiek zijn van een verdwenen volk.

En wat vond u het toch “complex”.

Aan de ene kant een hypermoderne militaire macht – bewapend met GBU-28 Bunker Busters, Apache-helikopters, F-35’s en de onvoorwaardelijke steun van de grootste supermacht die deze aarde ooit gekend heeft.

Een land dat sinds 1967 een volk zonder staat onderdrukt, nadat het in 1948 drie kwart miljoen Palestijnen etnisch heeft gezuiverd en volgens het internationaal recht verplicht is deze terug te laten keren, maar hen in plaats daarvan opsluit, verkracht en vermoordt in martelkampen zonder enig proces.

Het enige land ter wereld met een militaire rechtbank speciaal voor minderjarigen.

Aan de andere kant staat een onderworpen, belegerde, gevangen, inheemse bevolking die zich verzet met stenen en doe-het-zelf-bommen.

Maar u, de progressieve media, noemt het geen apartheid, bezetting of belegering, maar een “complex conflict”, alsof het gelijkwaardige partijen zijn.

Hoe heerlijk intellectueel klonk dat, nietwaar?

De “nuance” zoeken, terwijl kinderen jarenlang vastzitten omdat ze een steen gooiden naar de bulldozer die hun woning plat reed.

U speelde het objectief, kritisch, rationeel – terwijl u domweg de talking points van Hasbara napraatte.

U droeg jarenlang bij aan de krachtigste propaganda van deze tijd door een apartheid een “complex conflict” te noemen.

Al decennialang wordt er in Israël openlijk gedebatteerd over wat men daar “het Palestijnse probleem” noemt.

U weet wel: het “probleem” dat er Palestijnen zijn, en nog erger: dat zij eigendomspapieren hebben van huizen en het internationaal recht op terugkeer.

Geen ironie, geen schaamte – gewoon openlijk op televisie, op de universiteit, in de Knesset.

Tja, als terugkeer en het respecteren van het internationaal recht uitgesloten is, met welke oplossing zouden ze toch komen?

Was er werkelijk niemand op uw redactie die de gelijkenis zag met “het Joodse probleem” in Europa?

Weet u nog – dat andere “probleem” dat eindigde in gaskamers? Niemand?

Geen enkele redacteur die zag dat dit taalgebruik de directe echo is van datgene waarvan we op 4 mei, in ons jaarlijkse morele zelfvertoon, zweren: “Nooit meer”?

Netanyahu heeft openlijk betreurd dat Israël de opstand op het Tiananmenplein in 1989 niet aangreep om de Palestijnse bevolking te verdrijven, “terwijl de wereldwijde aandacht op China gericht was.”

Maar daar schreef u niet over. Hij mocht blijven wachten op een beter moment om zijn “oplossing” voor het “Palestijns probleem” alsnog te verwezenlijken.

Terwijl u de eenzame Chinese man die voor een tank staat op het Tiananmenplein hebt verheven tot het beeld van verzet tegen autoritaire onderdrukking, weet vrijwel niemand nog wie Rachel Corrie was.

Een Amerikaanse vrouw, 23 jaar oud, staand voor het huis van een Palestijns gezin in Rafah, dat Israëliërs met bulldozers wilden slopen.

En wat deed het “meest morele leger ter wereld”?

Ze reden over haar heen.
Met de bulldozer.
Ja, ze vermorzelden haar.

Gewoon, omdat de soldaten het huis wilden slopen en Corrie in de weg stond.

Niet anno 2025 – dit was 2003. En niemand die haar kent. Door u. Omdat haar moordenaar niet Peking heette, maar Tel Aviv.

Omdat ze niet stond voor een communistische tank, maar stierf onder een Zionistische bulldozer.

Uw abonnees hadden de genocide al jaren geleden kunnen zien aankomen als u uw werk zou hebben gedaan. Als u de waarheid zou hebben gediend, in plaats van de macht.

In de jaren 90 verschenen er al documentaires zoals Inside God’s Bunker over hoe Israëlische basisscholieren klaargestoomd worden om Palestijnen te haten.

Beelden van Israëlische kinderen die tijdens bustrips zingen over het vermoorden van Arabieren.

U schreef er niet over – niet eens een recensie. Ach, het zijn slechts kinderen, toch?

Toen wel.
Nu zijn het IDF-soldaten.
U weet wel, dat morele leger van u dat kinderen, ambulance personeel en journalisten executeert.

Toen Gazanen in 2018 vreedzaam gingen demonstreren tijdens de Great March of Return om op een vreedzame manier het einde van de blokkade te vragen, met vlaggen, spandoeken en eigendomspapieren van hun huizen, schoot het Israëlische leger met scherp.

Duizenden werden verminkt, honderden werden gedood. Zelfs in de meest brutale dictaturen zou dit een groot schandaal zijn.

Maar Israël? U omarmde haar propaganda:

Zelfverdediging
Menselijke schilden
Hamas achter elke boom

Geen voorpaginanieuws over de onthullingen van Israëlische soldaten dat zij bevelen kregen om de demonstranten te verminken voor het leven.

Geen talkshows over de sadistische lijstjes die IDF-soldaten bijhielden van wie hoeveel knieën heeft kapotgeschoten. Nee. Jullie waren het persbureau van de bezetter.

U heeft een halve eeuw uw lezer voorgehouden dat Israël een bastion is van beschaving, omringd door barbaarse moslims.

En dus begon voor u dit “conflict” pas op 7 oktober. Toen het Israël pijn deed.

U noemde het een “ongeprovoceerde aanval”, alsof zestien jaar blokkade, 75 jaar bezetting, etnische zuivering en permanente militaire terreur nooit hebben plaatsgevonden.

Geen context
Geen geheugen
Enkel framing

Dat de New York Times intern haar journalisten instrueerde om termen als “bezet gebied” en “etnische zuivering” te mijden en de aanleiding tot 7 oktober te censureren, zou ieder van uw lezers die nog gelooft in het Westen als baken van persvrijheid, de rillingen bezorgen. Maar u zweeg over deze onthulling van The Intercept.

U stond wel vooraan toen Israël beweerde dat 40 baby’s waren onthoofd – zonder één beeld, naam of bewijs.

Maar wat paste dat lekker in het narratief dat u decennialang uw lezer mee geconditioneerd hebt.

Toen bleek dat het verhaal verzonnen was door racistische kolonisten: stilte.

Geen rectificaties.
Geen excuses.
Geen kritische vragen aan Biden, die live op tv met tranen in zijn ogen loog over beelden van onthoofde kinderen, waarmee hij collectief consent voor de genocidale reactie creëerde.

U deed het opnieuw.

“Massale verkrachtingen op 7 oktober” kopte de voorpagina van de New York Times – een verhaal dat door progressieve kranten in het Westen werd overgenomen zonder enig onafhankelijk bewijs.

“Barbaars”, weet u nog?

Onafhankelijke media als DropSite, GrayZone, Electronic Intifada en Mondoweiss ontkrachten het direct, want zij namen wel contact op met ooggetuigen en familieleden.

U weet wel, hoor en wederhoor.

Maar u koos voor het presenteren van de leugen als een natuurwet – onaantastbaar, onbespreekbaar, zo vanzelfsprekend als zwaartekracht.

Israël stelde een speciaal onderzoeksteam samen met één doel: bewijs vinden voor massale verkrachtingen op 7 oktober.

Maandenlang zochten ze onder iedere steen. En zelfs Moran Gaz, destijds hoofd Veiligheidszaken, moest uiteindelijk toegeven:

Geen forensisch bewijs
Geen ooggetuigen
Geen officiële meldingen
Geen videobeelden
Niets

En u deed wat u altijd doet wanneer de waarheid schuurt met uw narratief: u zweeg.

Geen rectificatie,
geen mea culpa.
Het doel was allang bereikt:
de publieke opinie was gemanipuleerd.

Wie niet meeging in de leugen, kon zonder gevolgen worden weggezet als antisemiet en pro-Hamas.

Het is aan u te danken dat er geen enkele politieke consequenties volgden toen het parlement de uitnodiging aan VN-speciaal rapporteur Francesca Albanese introk – omdat ze antisemitisch zou zijn voor het benoemen van deze feiten.

Het is door uw toedoen dat een motie in de Tweede Kamer voor een Europees wapen embargo tegen Israël slechts 11 van de 150 stemmen kreeg, en progressieve partijen als D66, Volt en PvdA-GL hier zonder enige repercussies mee wegkwamen.

U verdedigde geen waarheid, maar een narratief.

Door u is ons moreel kompas zo diep weggezakt dat we nu mensenrechtenexperts weren uit ons parlement, terwijl we de president van het land dat wordt beschuldigd van genocide, uitnodigen voor een Holocaustherdenking.

U laat geen kans voorbijgaan om Rusland en China op de vingers te tikken wanneer het over persvrijheid gaat, maar toen de mede-eigenaar van de Electronic Intifada – het medium dat u nooit benoemt omdat het wél de waarheid boven macht dient – in Zwitserland zonder enige aanklacht werd ontvoerd door de politie, bleef het stil.

U keek de andere kant op toen Asa Winstanley en Richard Medhurst – twee Britse onderzoeksjournalisten die zich schuldig maakten aan het blootleggen van Israëlische oorlogsmisdaden en het opzettelijk doden van hun eigen burgers op 7 oktober via de Hannibal Directive – werden gearresteerd onder terreurwetgeving.

U hebt zo vreselijk gefaald in uw primaire taak – de waarheid dienen – dat journalisten die dat wél proberen nu als terroristen worden bestempeld.

U zweeg toen een van de twee Israëlische overlevenden van het beruchte Bloedbad in Be’eri – waarin 101 Israëlische burgers omkwamen “door een barbaarse aanval van Hamas” – verklaarde dat ze humaan werden behandeld door Hamas, maar dat het Israëlische leger met zwaar geschut “iedereen heeft geëlimineerd, inclusief de gijzelaars”.

U zweeg zelfs toen de implementatie van de Hannibal Directive werd bevestigd door niemand minder dan de minister van Defensie, Yoav Gallant.

En u zweeg toen de Amerikaanse journalist Sam Husseini gewelddadig uit het Witte Huis werd gedragen, nadat hij hierover vragen stelde aan Antony Blinken.

En na al deze leugens was de tijd rijp voor Netanyahu om te speechen.

Hij hield zich niet in. Hij verklapte precies wat hij zou doen. Hij noemde de Palestijnen “Amalek”.

Had u ook maar één keer journalistiek bedreven – had u uitgelegd dat Amalek in de Hebreeuwse Bijbel dat volk is waarvoor de Israëlieten het goddelijk bevel kregen om het volledig uit te roeien – mannen, vrouwen, kinderen, zelfs vee – dan hadden uw lezers kunnen zien aankomen dat kinderen, ziekenhuispersoneel en journalisten geëxecuteerd gaan worden.

Maar dat deed u niet.

U kon de oorlogsmisdaden laten passeren als “bijvangst” van een getraumatiseerd volk. U sprak zelfs van “zelfverdediging”.

Maar u weet dat volgens de Geneefse Conventies het recht op gewapend verzet ligt bij de onderdrukten, niet bij de bezetter.

De bezetter heeft enkel de verplichting om de onderdrukking op te heffen. Een verplichting die Israël al sinds 1967 schendt – lang voordat Hamas was opgericht.

U reduceerde Palestijnse doden tot statistiek. De duizenden gegijzelde Palestijnse burgers waren “gevangenen zonder proces”, terwijl u gevangen IDF-soldaten “gijzelaars” noemde.

U sprak van “strijders” wanneer kinderen onder het puin vandaan werden gehaald. Noemde bombardementen op ziekenhuizen “vergelding”.

U negeerde de Britse arts in Gaza die verklaarde dat het Israëlische leger eerst vluchtelingenkampen bombardeert, wacht tot medisch personeel arriveert, en dan met een tweede drone-aanval toeslaat.

U zweeg over de open brief van Amerikaanse artsen aan Biden over het gericht doodschieten van kinderen in hun hoofden en harten – wat “iedere dag” plaatsvond.

En het was ook geen hoofdpaginanieuws toen IDF-soldaten pasgeboren baby’s lieten wegrotten in couveuses toen ze al het medisch personeel van het kinderziekenhuis met handboeien afvoerden.

Maar toen 15 ambulancemedewerkers in hun hoofd en hart werden geschoten en begraven diep onder de grond, en de videobeelden viraal gingen, kon u er niet omheen.

Symbolisch met de vinger wijzen, terwijl u het laatste woord weer gaf aan Israëlische Hasbara: “Maar volgens Israël.”

U blies de leugens over de “massale verkrachtingen” op 7 oktober op tot morele kern van uw verslaggeving.

Maar toen er gelekte beelden opdoken van Palestijnen die in Israëlische detentiecentra werden verkracht, zweeg u.

Toen ministers en rabbijnen in Israël meededen aan pro-verkrachting demonstraties keek u weg. Geen voorpagina. Geen talkshows over Israëlische regeringsleden die vinden dat ze Palestijnen mogen verkrachten.

Toen onthuld werd dat Israël het AI-systeem Lavender inzet om op basis van WhatsApp metagegevens een geautomatiseerde hitlist van tienduizenden Gazanen samen te stellen, en drones waren geprogrammeerd om de bommen ‘pas’ te werpen wanneer ze thuis bij hun kinderen zijn, schreef u over precisie aanvallen.

Zelfs de naam van de software “Where’s Daddy?”, informeert meer over de sadistische logica van het IDF-beleid dan uw verslaggeving.

U bleef BBC citeren, zelfs nadat bekend werd dat het hoofd van de Midden-Oostenredactie Raffi Breg eerder werkte voor een CIA-propaganda-eenheid, banden heeft met de Israëlische inlichtingendienst, foto’s van Nethanyahu in zijn kantoor heeft hangen, en door BBC-correspondenten wordt beschuldigd van het systematisch afzwakken van kritiek op Israël.

U bleef CNN citeren, terwijl hun primetime presentator, Wolf Blitzer, voor AIPAC werkte.

U bleef de NYT citeren, zelfs nadat hun “verkrachtingsverhaal”- hét verhaal dat de publieke instemming gaf voor genocide – een fabel bleek.

Desondanks waren er nog steeds goed geïnformeerde burgers die uw leugens doorzagen en actievoerden.

Maar toen bekend werd dat zionistische organisaties antigenocide-demonstraties infiltreren om gezichten te registreren en zwarte lijsten aan te leggen – lijsten die worden gebruikt voor intimidatie, ontslag en zelfs deportatie – onderzocht u niet de daders van deze Gestapo, maar maakten jullie de slachtoffers verdacht omdat zij zich met een masker proberen te beschermen.

Nu worden mensen als Mahmoud Khalil opgepakt op Columbia University – het bolwerk van het vrije Westen – omdat ze demonstreren tegen genocide.

Herinnert u zich de laatste keer dat daar vreedzame demonstranten werden gearresteerd?

Juist, in 1933: socialisten die protesteerden tegen de nazi’s.

Waren de concentratiekampen niet eerst bedoeld voor hen – die linkse activisten die de nazi’s níet omarmden?

U weet beter. U kent de kracht van taal. U weet wat framing doet. U weet dat herhaling werkt, dat verzwegen context de grootste leugen is.

Het werkte zo goed dat de Duitse progressieve kiezers uit angst voor de neonazi’s recht in de armen renden van de “progressieve” Friedrich Merz.

Dat is dezelfde man die Israël onvoorwaardelijk wil bewapenen, anti-genocidedemonstranten wil opsluiten en openlijk zijn middelvinger opsteekt naar het Internationaal Strafhof – dat hof dat werd opgericht als antwoord op “nooit meer”.

En u? Wat was u in uw nopjes toen hij won.

De waarschuwing van Francesca Albanese voor een internationaal tribunaal naar de rol van de Westerse media is niet slechts een uiting van frustratie.

Zij weet dat het niet alleen de politici en bevelhebbers waren van de Rwandeze genocide die achter tralies belanden. Het waren ook de journalisten.

Uw verslaggeving staat zo haaks op de livestream-genocide dat geen voorlichter het nog glad kan strijken. Dus draait u nu bij.

De nieuwe truc?

De genocide reduceren tot “Netanyahu’s beleid”, alsof het de fout is van één man.

U maakt het tijdelijk, persoonlijk, uitzonderlijk en veegt de overweldigende Israëlische steun voor de genocide weg.

Zo begint het framingproces opnieuw: een nieuw gezicht in Jeruzalem, en plotseling is het hele systeem van onderdrukking verdwenen.

Maar uw masker is gevallen. Mensen keren zich massaal af van uw gelikte desinformatie en zoeken hun toevlucht tot echte journalistiek:

Ze lezen boeken van Joodse en Palestijnse intellectuelen als Pappé, Finkelstein, Chomsky, Said en Khalidi om het “complexe conflict” echt te begrijpen.

Wat Goebbels toen vreesde voor Nazi-Duitsland, is volgens Joodse intellectuelen nu het existentiële gevaar voor Israël: een geïnformeerd publiek.

Want wie wíl begrijpen, ziet dat veel dingen in het leven complex zijn, maar niet de Israëlisch-Palestijnse kwestie.

En wanneer het publiek zich werkelijk informeert, kan 4 mei eindelijk meer zijn dan een leeg ritueel, waarin we zelfvoldaan de belofte van “nooit meer” uitspreken, terwijl antigenocide demonstranten als stoorzender worden behandeld.

Dan zal de belofte die we op 4 mei uitspreken, misschien, heel misschien, eindelijk ook gelden voor de Palestijnen.

vrt nws

gaza

Wir haben es nicht gewußt

de doden hebben tenminste rust