Mark Coenen gaat op wandel met de week.
Mark Coenen – De Morgen
Als hij je een hand gaf bleef hij de jouwe lang strelen met zijn duim, terwijl hij de rook van zijn zware sigaret als een blaasbalg in- en uitademde en galmend een zoveelste wijsheid debiteerde.
Hij was een priester van het joviale type, heel aanwezig, en organiseerde op het college ook de beatmissen, waar de tegendraadse jeugd van toen met slepende tred naartoe moest. Het verplichte meezingen was het ergste.
Plots was hij verdwenen.
Veel later kwam ik hem weer tegen in een boerengat in Vlaanderen, waar hij de pastoor was die zijn parochiezaal ter beschikking stelde voor een liveprogramma van Studio Brussel. Toen ik hem herkende en hem met zijn naam aansprak, schrok hij en keek weg.
Als ik zijn naam googel, vind ik: “Begeleider van de internen. KSA-proost. Een omstreden persoon. Later pastoor in…”
Godvergeten, maar niet door mij, al was hij slechts een passant in mijn leven en heb ik nooit veel met hem te maken gehad.
Ik herinner mij hem weer omdat ik naar de reeks op Canvas keek. Ik denk dat velen na het zien van deze documentairereeks dat doen: teruggaan naar hun schooltijd, sporen zoekend achteraf, aarzelend vermoedens uitsprekend die dikwijls onbewezen blijven.
Een onvolledige herinnering, aangestoken door verbijsterende beelden, van een tijd die misschien onschuldig leek maar dat zeker niet altijd was.
Iedereen is onschuldig tot hij schuldig is en dat waren er velen.
Ik schrik van de grote emotie die het programma veroorzaakt, ook bij mij.
Vele verhalen waren al bekend, maar door ze in beeld te brengen met getuigenissen van gebroken mensen en levens maken ze iets wat sluimerend aanwezig was weer prominent.
“Ons vader moest het weten”, schrijf ik aan mijn broers wanneer ik hun meld dat ik mij, met een eenvoudige mail, heb laten ontdopen.
Hij die zo hard en onvoorwaardelijk geloofde en in dat geloof de troost vond voor het ongeluk in zijn leven. Dat een kind van hem de kerk, die voor hem essentieel was, de rug toekeert, zou hij onverdraaglijk gevonden hebben.
En het heeft niet eens zin, want echt uitschrijven gaat blijkbaar niet.
Het dedain en de arrogantie van die mededeling sterken mij in de beslissing, de dikwijls jennende opmerkingen over het futiele en laattijdige gebaar, ook.
Niet alles wat geen nut heeft, heeft geen zin, schreef Stijn De Paepe ooit.
Wat niet wegneemt dat ik kaarsen ga blijven aansteken in elke kerk die ik passeer, als aandenken aan mijn geliefde doden.
Hun geloof blijf ik respecteren, de totalitaire organisatie die hen hun leven lang bedroog niet.
Lees ook
Vul hieronder de zoekopdracht Godvergeten in en vind meer berichten.
Bron: De Morgen