Jeroen Olyslaegers – Facebook
Godvergeten, deel vier.
Ik heb gekeken.
En daarna bracht bisschop Bonny de epiloog bij de Afspraak.
Ongevraagd?
Nee, gevraagd.
Want zei hij niet een tijd terug dat de reeks eenzijdig was?
Waarna hij dus een uur lang bij een niettemin scherpe Bart Schols zijn zeg kon doen.
Gevraagd allicht en gekregen.
Een uur lang.
Ik had daar bijvoorbeeld graag een advocaat bij gezien, iemand die hem kon vertellen hoe dubieus het was hoe de kamer van inbeschuldigingstelling het huiszoekingsbevel van Operatie Kelk heeft beoordeeld.
Dat bevel deugde niet, volgens die kamer.
En het was afgelopen.
Daarom zit de Operatie Kelk in een juridisch vagevuur.
De advocaten die ik sprak vinden het raar wat daar gebeurd is. Er waren er bij die zeiden dat het gewoon verdacht was.
Bonny beweert zich niet te hebben bezig gehouden met het juridisch aspect.
Dat kan, maar dat komt wél goed uit.
Zo wast hij immers zijn handen in onschuld.
Handig.
Advocaten Van Steenbrugge en Mussche lieten het in de vierde aflevering van Godvergeten weten: de zaak zit nog altijd in de beginfase, na dertien jaar.
En toen, nog erger, moesten de dossiers over misbruik worden terug gegeven aan de kerk.
En een tijd later waren er een paar dossiers verdwenen bij het parket zélf.
Lag aan de kuisvrouw…
Hoort ge dat?
Stromend water van onschuld.
De bisschop wast zijn handen.
Juridische dingen? Heeft hij zich niet mee bezig gehouden.
Waar zouden die dossiers nu eigenlijk zijn?
Ge weet wel, die dingen die écht juridisch een verschil hadden kunnen uitmaken, volgens de advocaten van de slachtoffers.
Geen idee. Stromend water.
Wassen in onschuld.
De handen ogen nu heel proper.
We kunnen niks bewijzen.
We kunnen alleen maar vermoeden.
De kerk heeft nog steeds een grote impact op deze samenleving wanneer ze in de rats zit.
Dan schendt ze het rechtsprincipe, dan misleidt ze de boel, dan wast ze haar handen in onschuld.
Ik kan me niet uitspreken over wat Bonny en de kerk doet jegens de slachtoffers. Dat kunnen alleen de slachtoffers zelf doen.
Een van hen (die niet in het programma zit en liever niet spreekt) liet me weten dat hij walgt over wat ik schrijf naar aanleiding van Godvergeten, omdat het oude wonden open rijt.
Dat is heftig, ik kan alleen maar schrijven dat ik mij daarvoor schaam en dat dit niet mijn bedoeling is.
Maar buiten het feit dat slachtoffers erkenning moeten krijgen en dat er naar hen geluisterd moet worden, is er net zo goed het feit dat deze zaak nog maar eens bloot legt dat de kerk zich vergrijpt aan haar eigen macht, dat ze zich dingen permitteert die normaal niemand zich kan permitteren,
dat ze zich
de facto, als het echt heftig wordt,
boven de wet acht, keer op keer.
En dat is eerlijk gezegd een democratisch probleem.
Dat gaat ons allemaal aan.
Dat verschijnt niet echt op de radar na een uur lang gesprek met de heer Bonny.
Maar daar ligt het kalf wél gebonden.
De reeks Godvergeten heeft – zo lijkt het – iedereen doen nadenken, boos en triest gemaakt, kwade spoken opgeroepen, andere mensen doen praten over het misbruik dat zij hebben ondergaan (ik zelf hoorde minstens drie verhalen in mijn persoonlijke omgeving, de schaal ervan moet enorm zijn).
Het gonst overal.
Wacht.
Nee. Niet overal.
Niet bij de politiek.
Niet bij de overheid.
Niet bij het ministerie van justitie.
Raar vind ik dat. U ook niet?
Bij het minste komt er commentaar, tracht er iemand te scoren met een tweet en een quote.
Nu? Niks.
Tenzij die dappere Valerie Van Peel die zich in Terzake uitsprak en de hypocrisie van de kerk doorprikte.
Maar zij heeft helaas misbruik meegemaakt.
Ze weet waar ze over spreekt. Ze ruikt de bullshit van het wierookvat van ver.
Dus hier zijn we dan, na alle afleveringen van Godvergeten.
Kijkers zijn triest en kwaad, voelen het onrecht en de machteloosheid terwijl de kerk geduldig blijft en zalvend spreekt, en afschuw uit en dossiers laat verdwijnen, uiteraard in alle onschuld.
En ter hoogte van de Wetstraat?
Regeert de stilte.
Valt op, dat contrast.
Alsof het twee gescheiden werelden zijn…
En dat zou niet mogen.
Ik zie daar ook wat gewassen handen in onschuld.
Dat komt door dat zwijgen.
Het maakt geen sléchte indruk.
Het maakt simpelweg géén indruk.
En dat is erger.
Niet goed voor de samenleving, zo verstoppertje spelen.
Misschien kunnen we daar wat aan doen.
Wat we kunnen doen in plaats van zelf weer te zwijgen is te wijzen op dat zwijgen van de politiek dat een prelude kan vormen van weer vergeten.
We zouden kunnen zeggen: zeg ook eens iets alstublieft, onderneem en onderzoek eens wat, belicht de rol van de kerk in deze samenleving en hoe zij het gelijkheidsprincipe schendt wat subsidies betreft en buig u over andere zaken die aantonen dat de kerk zichzelf nog steeds uitzonderlijk acht, ondanks de weinige gelovigen die haar nog resten.
Check die geldstroom eens. Check eens hoe de kerk aan gegevensbescherming doet of niet doet. Check misschien eens heel het plaatje.
Want die plaat blijft hangen. Al decennia.
En wij zijn mee verantwoordelijk.
Wij betalen die kerk en haar uitzonderingspositie.
We zouden aan de politiek kunnen zeggen:
Het is aan u.
Lees ook
Lees alle berichten in deze categorie
Wie vragen heeft of hulp zoekt bij seksueel grensoverschrijdend gedrag, misbruik of geweld kan terecht bij hulplijn 1712.
Bron: Jeroen Olyslaegers