De gruwelijke oorlog tussen Israël en Hamas drijft ook internationaal de spanningen op. Pro-Israëlische en pro-Palestijnse stemmen staan diametraal tegenover elkaar. Volgens Johan Depoortere ligt de koloniale geschiedenis van het zionisme aan de oorzaak van het conflict, Bret Stephens wijst net op de verantwoordelijkheid van de antizionisten.
Bret Stephens – De Morgen
Bret Stephens hekelt houding van pro-Palestijnse groeperingen
Zaterdagochtend vermoordde Hamas in het zuiden van Israël honderden mensen op een muziekfestival en ontvoerde er nog eens honderden om als menselijk schild te dienen in Gaza.
Op zondagmiddag vierde een spreker op een bijeenkomst van pro-Palestijnse en linkse groeperingen in Midtown Manhattan die gruweldaad.
“Zoals je misschien hebt gezien was er een soort rave waar ze zich amuseerden, totdat het verzet met elektrische deltavliegers kwam aangevlogen en ten minste enkele tientallen hipsters meenam”, zei een spreker.
“Maar ik weet zeker dat ze het heel goed stellen, ondanks wat The New York Post zegt.” Hij werd toegejuicht.
Ik ging zelf naar de rally kijken. Ik vroeg me af: zou er zelfs maar een oppervlakkige veroordeling te horen zijn van de methoden die Hamas heeft gebruikt?
Een kleine blijk van medeleven met de angst van Israëli’s? Een banale oproep tot vrede en geweldloosheid?
Niet dat ik gemerkt heb. Wat ik zag was leedvermaak. Hamas had op één dag de grootste slachting onder Joden aangericht sinds de Holocaust en de menigte was euforisch.
Gelijkaardige taferelen speelden zich af over de hele wereld. In Londen verzamelden zich naar schatting 5.000 demonstranten bij de Israëlische ambassade en schoten vuurwerk af in de richting van het gebouw.
Op een bijeenkomst bij het Sydney Opera House in Australië maakten ‘Free Palestine’-gezangen plaats voor ‘Fuck de Joden’.
Op Harvard gaven een dertigtal campusgroepen een gezamenlijke verklaring waarin ze “het Israëlische regime volledig verantwoordelijk houden voor al het geweld”.
Een verklaring van Yalies4Palestine benadrukte dat “een gevangenisregime opheffen geweld vereist, geen wanhopig beroep op de kolonisator”.
De demonstranten en de schrijvers van de manifesten verdienen punten voor eerlijkheid.
‘Pro-Palestina’ is voor velen van hen pro-Hamas. ‘Anti-bezetting’ is verzet tegen het bestaansrecht van Israël, in welke vorm dan ook.
Israëli’s zijn schuldig omdat ze Israëli’s zijn, dus hun dood en vernedering is iets om mee te lachen. Als ‘Zionisme gelijk staat aan genocide’, zoals de borden op de demonstratie stelden, dan is geen middel te gruwelijk om er een eind aan te maken.
Niet iedereen aan extreemlinkse zijde was zo ver heen. De New York City-afdeling van de Democratic Socialists of America had de bijeenkomst op sociale media gepromoot, maar Alexandria Ocasio-Cortez, het meest prominente lid van de groep, keurde de bijeenkomst af.
Ze stuurde tevens een verklaring uit waarin ze “de aanval van Hamas in de sterkst mogelijke bewoordingen” veroordeelde. Dat werd echter gevolgd door een eis tot “een onmiddellijk staakt-het-vuren en de-escalatie”.
Iemand zou haar moeten vertellen dat nu oproepen tot een staakt-het-vuren betekent dat je de moordenaars beschermt tegen de gevolgen van hun daden en de slachtoffers het recht op effectieve zelfverdediging ontzegt.
ANTISEMITISME
Iets soortgelijks moet gezegd worden over een veel breder deel van links dat met oprechte afschuw kijkt naar wat er zaterdag is gebeurd, maar zelden stilstaat bij de vraag of het zelf een rol heeft gespeeld in het creëren van het morele en intellectuele klimaat voor wat zich heeft ontvouwd.
Dit zijn mensen voor wie antizionisme een respectabel politiek standpunt is, geen vorm van antisemitisme.
Ik heb het over de rapporteurs van de VN en de mensenrechtenorganisaties die de leugen verkondigen dat Israël opzettelijk een “openluchtgevangenis” heeft gecreëerd in Gaza, zonder er rekening mee te houden dat Gaza een grens deelt met Egypte, of dat Israël het gebied bijna 20 jaar geleden heeft verlaten, waarvoor het als dank eindeloze aanvallen heeft gekregen.
Ik heb het over de rectoren die opkomen voor de vrijheid van meningsuiting als het gaat om antisemitisme, maar die censuur verdedigen als het gaat om andere vormen van controversiële meningsuiting.
Ik heb het over de politieke leiders die herhaaldelijk solidariteit met Israël beloven om vervolgens snel terughoudendheid te eisen wanneer Israël de oorlogsinfrastructuur van Hamas probeert te vernietigen.
Ik heb het over verhalen die bedoeld lijken om de schandalige indruk te wekken dat Israëlische soldaten opzettelijk Palestijnse kinderen doden.
Ik heb het over de mensen wier woede op de Israëlische regering nooit lijkt af te nemen, maar die nauwelijks stilstaan bij het feit dat Hamas een religieuze dictatuur is, of dat Mahmoud Abbas, president van de Palestijnse Autoriteit, een overtuigde antisemiet is.
Afzonderlijk bedreigt niets van het bovenstaande direct ook maar een enkel Israëlisch leven.
In zijn geheel verklaart het evenwel in hoge mate hoe Israël, de Joodse natie, met regelmaat wordt behandeld als ‘de Jood der naties’.
Voor het linkse anti-Israël-kamp dat met afschuw vervuld is door wat er zaterdag heeft plaatsgevonden, is dit het moment om eens goed in de spiegel te kijken.
© The New York Times
Bret Stephens is een conservatief columnist bij The New York Times. Hij won een Pulitzer Prize bij The Wall Street Journal en was eerder hoofdredacteur van The Jerusalem Post.
Beeld NYT – Photo News
Lees ook
Bron: De Morgen