Hendrik Vos – Genocide in Gaza, Europa kijkt toe

Er komt een moment waarop een tribunaal de feiten zal beoordelen, alle gruwelijkheden op een rij zal zetten en zich zal afvragen waarom geen beleidsmaker probeerde om de schande te stoppen, schrijft Hendrik Vos.

Hendrik Vos – De Standaard

25 maart 2025

Leestijd: 5 min

De Europese leiders zijn verdrietig. Dat bleek vorige week toen ze het in de marge van hun top nog rap even over Gaza hadden, een puntje tussen 34 andere:

“De Europese Raad betreurt dat het staakt-het-vuren niet heeft standgehouden”.

Ze zijn niet boos, verontwaardigd of geschokt. Wel teleurgesteld. In wie of wat, daar hebben we het raden naar.

Geen dreiging met sancties, zelfs niet met de gebruikelijke mitsen en maren.

Het Israëlische leger schiet de regio aan gort, Palestijnen worden afgeslacht en Europa veroordeelt niemand.

Het associatieakkoord met Israël opschorten? Geen sprake van. Er wordt geïmporteerd en geëxporteerd à volonté. Militaire technologieën worden gedeeld, academische projecten gesubsidieerd en wapens verscheept.

Dag na dag worden er kinderen mee afgemaakt, gisteren nog te zien op de voorpagina van deze krant.

De Gazastrook ziet eruit als Ground Zero de ochtend na 9/11, maar dan duizend keer groter en vol met mensen als muizen in de klauwen van een kat.

Elektriciteit is afgesneden
Ziekenhuizen zijn gesaboteerd
Water wordt niet meer gezuiverd

Er vallen bommen op tenten, scholen en hulpposten, omdat er misschien, wie weet, een Hamasstrijder zit. Alsof dat Israël veiliger maakt.

Kinderen zien hun huis in gruzelementen liggen, met broers en zussen er nog onder.

Ze horen hun ouders krijsen en huilen terwijl ze geblinddoekt worden weggevoerd.

Die gelittekende jongeren gaan straks heus niet allemaal studeren voor yoga-instructeur, theesommelier of bibliothecaris.

Ze zagen genoeg puin en afgerukte hoofden, armen en benen om de rest van hun leven wat dat betreft tegen een stootje te kunnen.

Voor elke gedode Hamasstrijder staan er tien nieuwe op. Dat weten we allemaal.

Toch gaat premier Benjamin Netanyahu door.

Sommigen zeggen dat hij dat doet om zijn regering bijeen te houden. Massamoord als nevenschade van verschroeiende politieke ambitie.

Gruwelijk cynisch, maar de feiten suggereren nog iets veel ergers: het blindweg uitroeien van de Palestijnen. Van pasgeborenen tot bejaarden, het zijn lammeren voor de slacht geworden.

Daar is een woord voor: genocide.

Tachtig jaar geleden noemde de wereld dat de verschrikkelijkste misdaad. Het is niet dat er sindsdien geen volkerenmoorden meer waren, maar nooit stonden we er van zo dichtbij op te kijken.

We zien de foto’s, we lezen de verhalen. Het wordt ons recht in het gezicht geslingerd.

En straks dansen we samen op het Eurovisiesongfestival alsof er niets aan de hand is.

De Amerikaanse president doet er nog een schep bovenop met zijn voorstel om de Palestijnen elders onder te brengen.

Hetzelfde idee deed in de jaren 30 de ronde toen het over Joden ging: we parkeren ze God weet waar, dan zijn we ervan af. Uiteraard lukte dat nooit.

Trump supportert intussen volop voor de uitmoording en in een uitgezuiverd Gaza ziet hij alvast een gouden standbeeld van zichzelf verrijzen. De grenzen van waanzin, dwaasheid en narcisme zijn al lang los overschreden.

**Trump Gaza** met een gouden standbeeld van **Trump**. © rr

Het beschamendste blijft het stilzwijgen van Europa. De leiders keren de rug. Ze zijn verdrietig. Allez vooruit.

Het is allicht het gevolg van een potpourri aan overwegingen, waarbij economische belangen, schuldgevoel tegenover Joden, racisme, een illusie van machteloosheid en een tekort aan dapperheid in min of meerdere mate een rol spelen.

Het is de apathische consensus geworden: niet over Gaza beginnen, de wereld is al ingewikkeld genoeg. Ook onze regering vermijdt het thema als de pest.

Als een journalist wat vraagt, gaat de paraplu open. Er wordt gewauweld als een pastoor op leeftijd zonder tanden. We moeten naar de context kijken. Er is geen consensus in de regering. Europa moet het doen. De Verenigde Naties moeten in actie komen.

Maar zélf iets doen?

De uit- of doorvoer van wapenonderdelen stoppen?
Academische samenwerking opschorten?
Producten boycotten?
In Europa op tafel kloppen?
De dingen zeggen zoals ze zijn?

Toch maar liever niet.

Met de MR in de regering is het voor onze regering vermoedelijk zelfs al lastig om officieel bedroefd te zijn over de gang van zaken.

Vorige week suggereerde partijleider George-Louis Bouchez voor een verbijsterd studentenpubliek dat er nog te veel Palestijnen over zijn om van een genocide te kunnen spreken. Wie een spatje kritiek op Israël heeft, is voor hem een rabiate antisemiet.

Wie de regering confronteert met al die onverschilligheid, is een lastigaard.

Zoals Koen Wauters, Laura Tesoro, Pommelien Thijs en anderen die zich vorige week uitspraken voor Palestina. Het was even nieuws, en toen sneeuwde het weer onder.

Gelukkig, dachten de beleidsmakers. Dat artiesten zich maar bezighouden met het Sportpaleis vullen en zingen over Anne, Louise en Domino of zo.

Wauters en zijn collega’s kijken alvast niet weg en hopelijk hebben ze het er ook over met hun fans als ze op het podium staan.

Gaza werd een vernietigingskamp en politici op alle niveaus zijn blijkbaar te laf, te blind, te doof of te kreupel om iets te ondernemen.

Iedere journalist zou het hen elke dag opnieuw moeten vragen: wat doet u opdat het zou ophouden?

Er komt een moment waarop een tribunaal de feiten zal beoordelen, alle gruwelijkheden op een rij zal zetten en zich zal afvragen waarom geen beleidsmaker probeerde om de schande te stoppen.

Niemand zal kunnen zeggen dat hij niets gezien heeft. Het stond op de voorpagina gisteren.