Elke zaterdag toont iemand ons zijn favoriete beeld: het werk dat altijd opnieuw beroert, troost of inspireert. Vandaag kiest Mich Walschaerts
‘Een jaar of drie geleden bezocht ik in het Van Gogh Museum in Amsterdam een expositie met werk van zowel David Hockney als Vincent van Gogh met als thema: twee kunstenaars, één liefde.’
‘De liefde die ze – met honderd jaar tussen hen in – in hun schilderijen delen, is die voor de natuur. Een vriendin van me gidste tijdens die expo en leidde ook mij rond.’
‘De ruimtes hingen vol heel grote werken van Hockney, die alle aandacht naar zich toe zogen. Tussen die gigantische schilderijen hing er af en toe een miniatuurtje van Van Gogh. Ik ben geen groot kunstliefhebber, en Van Gogh was voordien ook geen favoriet van me, maar die kleine schilderijen van hem bliezen me helemaal van mijn sokken.’
‘Ze schilderden dan beiden wel rond het thema natuur, het contrast tussen de grootsheid en de toeters en bellen van Hockney en de kleine eenvoudig ogende werkjes van Van Gogh kon niet groter zijn. Misschien is het ook dat wat me zo aantrok: al die schoonheid en kracht in dat kleine, omringd door het veel meer in het oog springende werk van Hockney.’
‘Ik vind het altijd ontroerend als kunstenaars erin slagen om hun eigen persoonlijkheid in een werk te steken. Een zelfportret is daar natuurlijk het summum van, zeker als je in dat werk niet verstopt dat je afziet.’
‘Kunst en muziek moeten een herkenbaarheid in de kijker of luisteraar naar boven halen. Absoluut autobiografisch hoeft het niet te zijn, maar ik ben er zeker van dat een publiek het voelt wanneer je heel dicht bij jezelf en je eigen leven bent gebleven.’
‘Dit zelfportret vind ik een van de krachtigste beelden die ik op die expositie zag.’
‘Van Gogh heeft veel zelfportretten gemaakt. Als je ze allemaal naast elkaar zou leggen, zie je telkens ongeveer hetzelfde, maar tegelijkertijd iedere keer ook iets volledig anders. Je ziet iemand evolueren. Dat ervaar ik als muzikant ook: je legt iets heel persoonlijks in je werk en dat verandert omdat je zelf – met ouder worden – ook verandert.’
‘Ik zie hier vooral een zieke man, iemand die het zichtbaar moeilijk heeft. Hij heeft het een jaar voor het oorincident geschilderd. Toch ziet zijn zichtbare oor op het werk rood, alsof het bloedt. Je zou haast denken dat hij alludeert op iets dat nog niet was voorgevallen.’
‘Ik hou van de schijnbare eenvoud van Van Gogh. In dat opzicht is hij voor mij inspirerend: ook ik wil het liefst met zo weinig mogelijk iets moois maken en met zo weinig mogelijk middelen een groots effect genereren.’
‘Niet dat ik iets heb tegen toeters en bellen, integendeel, dat kan heel mooi zijn, maar met ouder worden gaat mijn voorkeur meer en meer naar die eenvoud. Waar ik vroeger veeleer spelenderwijs muziek maakte, doe ik dat nu bewuster, en houd ik het kleiner.’
Mich Walschaerts vormt samen met zijn broer Raf Kommil Foo. Het duo toert vanaf 4 mei samen met Brussels Jazz Orchestra. Bij BLP Records komt op 7 mei ‘Ruimtevaarder’ uit op vinylsingle.
Lees ook
Bron: De Standaard