Verstokte lezers vallen weleens in slaap met een boek, maar voor Een klein leven van Hanya Yanagihara kwam minister Annelies Verlinden net vroeger uit bed.
‘Ik heb Een klein leven gelezen toen ik op vakantie was in Portugal en Spanje. Het is een mooi verhaal over de bijzondere vriendschap tussen vier twintigers die bij het ouder worden te maken krijgen met het traumatische verleden van één van hen. Dat verleden werpt een bijzonder licht op de vriendschap, op hoe die jongens zich tot elkaar verhouden en op hun dromen en ambities.’
‘Ik vond het echt verslavend. Ik ken mensen die het boek hebben weggelegd en teruggenomen, maar dat kon ik niet. Bij mij was er vooral het verlangen om verder te lezen. Ik zocht daar dan echt extra momenten voor, bijvoorbeeld door een beetje vroeger op te staan en al een koffie te drinken bij het boek, vóór het ontbijt.
‘Ik zie me nog zo zitten in Madrid. Gewoon die nood om een halfuurtje te hebben om toch nog een paar extra pagina’s te lezen. Ik heb niet altijd de tijd om heel veel te lezen, maar als ik dan meegenomen word in een goed verhaal, dan laat ik me helemaal meeslepen en wil ik er ook echt mee doorgaan. Zeker bij een dik boek als Een klein leven weet je dat je nog veel te verslinden hebt en dan moet je er bewust voor kiezen. Opgeknipt in stukjes is de beleving minder intens.’
‘Tijdens het lezen van Yanagihara’s roman stuiter je voortdurend tussen hoop en wanhoop. Sommigen vinden het blijkbaar té aangrijpend, maar die beleving had ik niet. Ik las ook dat sommige critici het allemaal nogal klassiek materiaal vonden, of dat het boek gerust tweehonderd pagina’s korter had mogen zijn.
‘Misschien wel, maar je moet het boek vooral lezen omdat het een prachtig en beklijvend verhaal is over vriendschap en over de moeilijkste, mooiste en meest diepmenselijke emoties. Daarom is het een boek dat zelfs met zevenhonderdvijftig pagina’s de moeite waard is om te lezen.’
‘Ik las ergens dat je bent wat je bent geworden. Wat mensen meemaken tekent hen. Wij geloven nogal gauw dat er een periode is van verwerking en dat die periode een einde heeft, dat mensen daarna gewoon verdergaan’
Annelies Verlinden
‘Ik respecteer uiteraard de mening van wie er niet van hield, maar ik vind het moeilijk te begrijpen dat mensen het boek echt haten. Wat er over vriendschap in geschreven wordt, is zo mooi, zo puur, zo zuiver en zo echt dat ik mij niet goed kan voorstellen hoe je daar tegen kunt zijn. De wanhoop, de angst en de vuilheid van een deel van de roman worden wat mij betreft gecompenseerd door de schoonheid van de vriendschap, de oprechtheid en de zoektocht naar liefde, geluk en hoop.’
‘Ik heb geen aanstoot genomen aan de rauwheid van het verhaal, omdat je weet dat misbruik ook echt bestaat. Vorige week was er nog het verhaal over dat Amerikaanse meisje dat twee jaar bij haar grootvader opgesloten zat, in Oostenrijk had je Natascha Kampusch. In Nederland had je het verstopte gezin in Ruinerwold. En in ons land staat de zaak Dutroux natuurlijk in ons geheugen gegrift.
‘Ik heb me bij het lezen dus niet voortdurend afgevraagd of sommige scènes wel realistisch of geloofwaardig genoeg waren. Daar gaat het finaal mijns inziens ook niet om. Ik denk niet dat ik films met zulke scènes zou opzoeken, maar in dit geval ben je al meegenomen door het verhaal wanneer mondjesmaat de flashbacks komen.’
‘Op dat moment haalt de vraag van wat er nog moet komen het van de afkeer of afschuw die je hebt ten opzichte van scènes waarin de angst en de paniek van een kleine jongen voelbaar worden. Die scènes hebben ook een doel.
‘Ik las ergens dat je bent wat je bent geworden en dat komt ook aan bod in dit boek. Wat mensen meemaken in hun jeugd tekent hen. Wij geloven nogal gauw dat er een periode is van verwerking en dat die periode een einde heeft, dat mensen daarna gewoon verdergaan met hun leven. We houden er misschien te weinig rekening mee dat veel mensen een rugzak blijven torsen die zwaar kan zijn. Daarover lezen maakt je milder voor anderen. Je weet immers niet wat zij mogelijk meedragen.’
‘Voor mij is Een klein leven, ondanks die duisternis, bovenal een boek over vriendschap. Zo zijn er natuurlijk wel meer. De vriendschap van Connie Palmen bijvoorbeeld. Prachtig, maar de manier waarop Yanagihara vriendschap beschrijft ben ik zelden in andere boeken of teksten zo tegengekomen.
‘De passage die regisseur Ivo Van Hove ooit in Winteruur bij Wim Helsen voorlas, vat perfect de onvoorwaardelijkheid en ongedwongenheid van oprechte vriendschap. Kunnen thuiskomen bij vrienden, dat vind ik een heel mooie gedachte.
‘Ik heb nu natuurlijk een iets ander leven dan vroeger, maar de wetenschap dat je een aantal mensen hebt die er altijd zullen zijn, die je gekke keuzes én je voor de hand liggende keuzes aanvaarden, is erg aangrijpend, en daar heeft Hanya Yanagihara een wondermooi boek uit gepuurd.’
Annelies Verlinden (43) is minister van Binnenlandse Zaken
Lees ook
Vul hieronder de zoekopdracht Het boek van in en vind meer berichten in deze categorie.
Bron: De Standaard