Internationaal voetbalscheidsrechter op topniveau, ex-directeur van de Topsportschool, voorzitter van Jespo én al jaren inwoner van Ekeren: dat is Frans Van den Wyngaert. Het was volgens Ekeren dan ook hoog tijd om zijn trots naar voren te schuiven met een carrièreprijs.
Margot De Clercq – GVA
“Als je al zolang gestopt bent, verwacht je geen prijzen meer”
Frans Van den Wyngaert
Met een smoesje werd voormalig voetbalscheidsrechter Frans Van den Wyngaert (73) naar de Drij Akkers in Ekeren gelokt.
Hij zou vrijdagavond een prijs uitreiken aan een Ekerse sportieveling tijdens de viering van de sportlaureaten. Maar eigenlijk was het tijd om Frans zelf in de bloemetjes te zetten.
“Deze trofee gaat naar iemand die zich al heel zijn leven inzet voor sport. En altijd bewezen heeft dat niet alleen die voetballers carrièreprijzen verdienen, maar ook de scheidsrechters de poten van onder hun lijf lopen”, beschreef Annemie Plompen (N-VA), districtsschepen van Sport.
“Godverdikke, nu hebben jullie me goed liggen!” Frans viel compleet uit de lucht en was zichtbaar geëmotioneerd. Hij liep bijna terug de coulissen in, maar aanvaardde uiteindelijk toch zijn beeldje.
“Als je al zolang gestopt bent, verwacht je geen prijzen meer, ik heb al zestien jaar niet meer gefloten. Godverdikke, zeg!”
Topsportschool
Naast zijn carrière als scheidsrechter stampte Frans ook de Topsportschool in Wilrijk mee uit de grond.
“Ik weet nog goed wanneer de eerste plannen op tafel lagen, dat was nog onder burgemeester Patrick Janssens (sp.a).
“Ik verzekerde ze dat ik me er ten volle in ging smijten als het realiteit zou worden.
“Na alle kansen die ze mij vanuit de stad hadden gegeven om internationaal te gaan fluiten, was dit het minste wat ik kon terugdoen.”
Frans stond bekend om zijn kordate, maar correcte aanpak.
“Wij hebben voor zoveel getalenteerde jongeren kansen gecreëerd die ze anders niet hadden gehad. We hebben alles ingezet op de jeugd, op de toekomst!”
Toen de school in 2016 op punt stond, trok Frans met een gerust hart de deur achter zich dicht.
“Ik ben geëmotioneerd als ik nu door de school loop, het is prachtig om in volle glorie te zien wat wij verwezenlijkt hebben.”
Ook nu nog moedigt Frans de jeugd aan om een sport te ontdekken die hen ligt. Als voorzitter van Jespo zet hij al jaren zijn schouders onder de vereniging die op laagdrempelige manier buitenschoolse sportactiviteiten organiseert.
Fluiten
Frans moet geen twee seconden nadenken als hij de hoogtepunten van zijn carrière moet opsommen. Niet alleen in eigen land, maar ook buiten de landgrenzen floot Frans spectaculaire wedstrijden.
“Pas de dag ervoor kreeg ik te horen dat ik de UEFA- finale moest fluiten, Juventus tegen Parma in 1995.”
Ook de zenuwslopende titelstrijd tussen Brugge en Anderlecht in 1986 is niet alleen voor supporters één van de opvallendste wedstrijden.
“Er zijn nog altijd beelden van die beweging van Vandereycken die zijn hand in zijn borstzakje stak, doelend op omkoperij. Dat is nu schitterend om te zien, zo’n iconische match.”
Maar voor Frans springt nummer drie er met kop en schouders bovenuit.
“Het is waarschijnlijk cliché om te zeggen, maar die eerste keer vergeet je gewoon niet.
“Het was een match op het sportveld in Kontich achter het zwembad. Ik wist geen blijf met mezelf, ik wist niet waar ik moest lopen en aan de zijkant riepen ze: zeg arbiter, je mag het veld ook oversteken, he!”
Frans lacht.
“Wat was ik toch allemaal aan het doen?”
Keukenprins
“Ik vind het echt heel jammer dat Loretje (zijn vrouw Lorette, red. ) er niet bij is, ze had dit ook fantastisch gevonden.”
Enkele jaren geleden ontdekten ze een spierziekte bij zijn vrouw.
“Ik ben nu een echte keukenprins geworden. Ik kocht een plancha en zeker drie keer per week probeer ik lekker Japans te kokkerellen voor Loretje. Met die potten en pannen sleuren is voor haar veel te vermoeiend geworden.”
“Loretje heeft ervoor gezorgd dat ik zo goed heb kunnen fluiten. Nu zet ik alles op alles om te zorgen dat Loretje nog kan genieten van haar leven ondanks haar kwaaltjes en haar ouderdom.”
© Patrick De Roo
Bron: GVA