De Democraten hebben eindelijk door dat ze Donald Trump met gelijke wapens moeten bestrijden, schrijft Pim Raes.
Pim Raes – De Standaard
“Gewoon raar”, zo noemde Kamala Harris vorige dinsdag Donald Trump en zijn vicepresidentskandidaat JD Vance op een wervelende campagnerally in Atlanta.
Daar kun je als een in oranje verf gedrenkte realityster met kleine handjes, een dun eightieskapsel, en een beschoten oor weinig tegen inbrengen.
Al zeker niet als je denkt dat je jezelf van dat epitheton kan ontdoen door houterig te dansen op ‘YMCA’ van Village People, vluchtelingen te vergelijken met Hannibal Lecter of, zopas nog, de Afrikaanse roots van Harris in twijfel te trekken.
Voor Vance geldt dan weer dat een kruistocht tegen “kinderloze kattenvrouwen” ook niet gewoon gewoon is – hij wil dat single vrouwen meer belastingen betalen en ouders een extra stem krijgen per kind. Een random roddel gelanceerd op X krijgt Vance ook maar moeilijk afgeschud.
De bewuste tweet stelde dat Vance als puber een zitbank op erotische wijze bejegende en dat ging natuurlijk viraal.
Het zette persbureau Associated Press dan ook aan tot een factcheck: bewijzen zijn er niet en voorlopig outte geen enkele sofa zich als slachtoffer, maar iedereen heeft het er wel over.
Het zijn bijna Trumpiaanse truken en de Republikeinen weten niet hoe ermee om te gaan.
Ze verkeerden drie weken geleden nog in feeststemming, maar intussen zitten ze nu zelf opgescheept met een oude, incoherente presidentskandidaat en vinden ze voorlopig ook geen verweer tegen die beschuldigingen van “rarigheid”.
Dat is ook moeilijk, want zeggen dat je niet raar bent, dat is helemaal raar.
Op aangeven van Tim Walz, de gouverneur van Minnesota en een mogelijke kandidaat-vicepresident, omarmde de hele Democratische partij die pesterige, puberale aanvalstactiek.
Vivek Ramaswamy, de extreemrechtse en mafste Republikein, had voor één keer gelijk toen hij die strategie onwaardig noemde voor “de partij voor inclusie en diversiteit”.
Werken doet het wel, en waar Joe Biden alsmaar probeerde om de temperatuur te laten dalen, jagen de Democraten ze nu met Harris de hoogte in.
Ze bestrijden de Republikeinen eindelijk eens met dezelfde kinderachtige wapens als de eeuwige puber Donald Trump.
Die heeft het tegenwoordig zelf moeilijk om nieuwe, catchy beledigingen te bedenken en twijfelt klaarblijkelijk nog tussen “Lyin’ Kamala”, en “Laffin’ Kamala”. ”
Ooit probeerde hij twijfel te zaaien over Barack Obamas afkomst en woensdag ging hij pijnlijk dezelfde tour op over Harris: hij klinkt steeds meer als een comedian zonder materiaal voor zijn volgende show.
Momala
Een van de redenen waarom Biden zo lang bleef zitten, is mijns inziens – ik sta voorlopig alleen met die mening maar ooit geeft de biografie me gelijk – dat hij zijn onfatsoenlijke zoon Hunter uit de gevangenis wilde houden.
De Republikeinen tergden hem daar eindeloos mee, maar spelen het nu omgekeerd: Trump en co. betichten Harris er net van kinderloos te zijn, het zou haar ongeschikt maken als president.
Ze heeft nochtans twee pluskinderen die haar zo mooi ‘Momala’ noemen, maar die tellen blijkbaar niet mee.
Nu goed, we moeten Harris niet mammificeren, genoeg (kinderloze) mannen die nooit een kind ter wereld brachten zijn haar voorgegaan en het zou in principe in haar voordeel moeten spelen: wie kinderloos is, heeft toch meer tijd om zich met het land bezig te houden?
Het is ook snel vergeten dat onder Trump vijfduizend kinderen aan de grens gescheiden werden van hun ouders en dat tweeduizend van die gezinnen nog altijd niet herenigd zijn.
Maar de Republikeinse aanval op Harris moet uiteraard vooral appelleren aan de incels, de kinderloze, single mannen die in grote mate Trumps achterban uitmaken.
Dan is er ook nog de divorce gap: meer gescheiden mannen dan gescheiden vrouwen steunen Trump.
Al die eenzame, gefrustreerde kerels hebben het niet voor blije vrouwen en ze haten Harris omdat ze soms onbedaarlijk lacht – als de onbezorgde (want kinderloze?), bratty, (single) lady waar Charlie XCX en Béyonce het over hebben op de soundtrack van haar campagne.
Wittebroodsweken
Haar vreugdevolle, jeugdige vibes geven Harris voorlopig de wind in de zeilen en van de onbekwaamheid of zweverigheid die haar zo vaak werd aangewreven, is geen spoor.
Ze verdedigt het beleid van Biden met verve en gaat moeilijke thema’s als inflatie en immigratie niet uit de weg.
Ze confronteert Trump – “If you have something to say, say it to my face” – zei ze omdat Trump een debat voorlopig afhoudt.
Harris en co. ontmaskeren de Republikeinse Partij eindelijk als de rare sekte die ze geworden is.
Benieuwd of ze er ook in zal slagen het herwonnen momentum door te trekken, want de wittebroodsweken zullen niet eeuwig duren.
Als Trump binnenkort de shock van haar nominatie verwerkt heeft, zullen zijn aanvallen scherper worden.
In sommige thema’s, abortus voorop, staat ze sterk, maar ze zal om te beginnen een manier moeten vinden om de afgrijselijke infanticide in Israël te stoppen.
Gaza kan bovendien een interne splijtzwam worden, zeker als ze de sterke, Joodse gouverneur van Pennsylvania Josh Shapiro als kandidaat-vicepresident aanduidt.
Shapiro hanteert weliswaar een genuanceerd discours over Gaza, maar hij wordt door een groep progressieve jongeren nu al weggezet als “Genocide Josh”.
Harris moet die progressieve jeugd tot elke prijs aan haar kant zien te houden.
Daarnaast – nu we wereldwijd de warmste dagen ooit beleven en Californië alweer in brand staat – hoop ik dat ze met een nóg steviger klimaatbeleid zal uitpakken dan Biden, om de toekomst van al onze (plus)kinderen te verzekeren.
Dat wordt zeker in de strijdstaten van de Amerikaanse rust belt, in het noordoosten van de VS, een moeilijke evenwichtsoefening, maar voorlopig wijst niets erop dat ze daar niet toe in staat is.
Ik hoop ten slotte dat ze geen nieuwe establishment figuur als Hillary Clinton wordt en dat ze haar adagium ook echt kan waarmaken:
“We are not going back!”
Het tegendeel zou behalve raar, ook gewoon gevaarlijk zijn.
Pim Raes Freelancejournalist
Woont en werkt in New York.
Lees ook
Klik hier of op de hyperlink hieronder en vind meer berichten over
Bron: De Standaard