De afkeer van de kiezer voor Groen overtreft nog de mate waarin die wegkijkt van de klimaatcrisis. De opstappende voorzitters hebben daarbij niet geholpen.
Karel Verhoeven - De Standaard
Groen was eigenaar van een van de cruciale thema’s van de gemeenteraadsverkiezingen en verloor die toch glansloos.
Dat de groenen zich zelfs over mobiliteit in de hoek laten duwen, spreekt voor hun politieke impotentie.
In brede kringen wakkert de aversie voor Groen nog aan. Nochtans predikt de partij geen onverteerbare dogma’s.
Bij mobiliteit, bijvoorbeeld, maken meer veiligheid, ruimte voor fietsers en voetgangers, minder autoverkeer, schone lucht, meer groen en minder geraas zeer veel burgers gelukkiger.
Toch slaagt Groen er alleen in een zeldzaam bastion als Gent in, om daar kiezers mee te winnen.
Politieke tegenstrevers gebruiken dan nog precies Gent om de groenen in de hoek te schilderen van drammerig, dogmatisch, overdreven, wereldvreemd, humorloos, elitair, en slecht voor de welvaart.
De twee voorzitters vonden geen begin van antwoord op die framing.
Ze kregen geen politieke machine op poten die gloedvol een eenvoudige, heldere en wervende belofte uitdraagt.
Ze kondigen hun vertrek geen dag te vroeg aan.
Nadia Naji en Jeremie Vaneeckhout kunnen zich troosten dat ecologisten ook in Duitsland, Frankrijk of Nederland klappen krijgen.
Afkeer van partijen die de allerbelangrijkste bedreiging willen afwenden, hangt in westerse democratieën in de lucht.
Hun zorgen zelf zijn onbetwist.
Een groot Amerikaans klimaatrapport opende vorige week met de zin: “Het weefsel van het leven op aarde is in gevaar.”
Klimaatrampen zijn al wekelijkse kost. Maar klimaatpolitiek wordt per maand impopulairder.
Groenen staren verbijsterd naar die paradox en worden de toeschouwer van hun eigen overtolligheid.
Misschien zijn ze de zondebok, en sturen kiezers liever de boodschapper weg, zodat het feest nog even kan duren. Maar het ligt ook aan de boodschapper zelf.
Er zijn politieke leiders die campagnes ingaan met de belofte dat ze pijn zullen veroorzaken, maar dat er geen alternatief is, ter wille van onze toekomst. Het gaat dan over besparingen en de begroting en Bart De Wever wint er verkiezingen mee.
De voorzitters van Groen kwamen nooit in de buurt van de geloofwaardigheid die daarvoor nodig is, het leiderschap, de wil tot macht.
Ze zijn het product van hun partij die te veel een beweging bleef, stellen ze nu zelf vast.
Die doet te veel aan omkijken in eigen kring, komt te weinig op straat, mist doortastendheid, laat wonden stinken en liet ook de vorige voorzitter te lang zitten.
Intussen sluit Vooruit, hun concurrent op links die hun partner had moeten zijn, een megadeal met rechts om vijf jaar alle machtsniveaus te bezetten. Straks misschien zelfs in Gent.
Inderdaad, regeren bracht geen succes, maar hoe zal oppositie voeren dat wél doen, tussen Vooruit en PVDA?
Het meest montere, en vaak enige idee bij veel groenen is dat Petra De Sutter dat allemaal zal oplossen.
Is dat hoe politieke radeloosheid eruitziet?
© Alexander Meeus
Lees ook
Bron: De Standaard
