Dankzij de Vlaamse Filmpjes werd Erik Vlaminck een levenslange lezer. Al mag zijn boekenrek nooit meer dan duizend titels tellen.
Erik Vlaminck – De Standaard
18 januari 2025
Leestijd: 5 min
“Humor is ellende die binnenstebuiten wordt gekeerd”
Erik Vlaminck
Het favoriete boek uit mijn kindertijd
Tussen mijn tiende en mijn twaalfde heb ik zeer veel Vlaamse Filmpjes gelezen – het was een soort verslaving. Wekelijks viel er zo’n boekje in de bus. En op zolder was er nog een doos met een honderdtal uit de kindertijd van mijn vader.
Vooral de verhalen van John Flanders heb ik verslonden.
Pas veel later kwam ik te weten dat John Flanders, net als Jean Ray een pseudoniem van Raymond De Kremer, een veroordeelde oplichter en een fantast was.
Als kind moet ik al hebben aangevoeld dat literatuur, hoe dan ook, een vorm van oplichterij is.
Bio Erik Vlaminck
- Geboren in 1954
- Wikipedia
- Romancier en theaterauteur
- Bekend voor zijn column Brieven van Dikke Freddy
- Zijn meest recente roman is Iconen
- Dit najaar verschijnt een nieuw boek.
Het boek dat mij als tiener veranderde
Ik was zestien toen ik in 1970 De knetterende schedels en Recht op antwoord van Roger Van de Velde las.
Van de Velde verbleef toentertijd in gevangenissen en psychiatrische centra.
In Recht op antwoord beschrijft hij het onrecht dat hem werd aangedaan door hem jarenlang te interneren zonder therapeutische hulp.
Zijn serene aanklacht leerde mij dat er ook andere wegen bestaan dan baldadig verzet.
In De knetterende schedels beschrijft hij met veel mededogen medepatiënten uit de psychiatrie.
Dat was voor de rebellerende tiener die ik was een nieuwe manier van kijken.
Het boek dat waarmaakt wat ik als lezer van een verhaal verwacht
De burgemeester van Veurne van Georges Simenon, maar ik zou evengoed een van zijn andere romans kunnen noemen.
De romans van Simenon zijn van een bedrieglijke eenvoud.
Ze schetsen loepzuiver de personages en hun karakters, bevatten spanning en een climax, ze tekenen een omgeving en een tijdgeest, en ze bevatten doordenkers en wijsheid.
Simenon is, 35 jaar na zijn dood, nog altijd een veelgelezen auteur, tegelijk blijft hij schromelijk onderschat.
Het moeilijkste boek dat ik ooit las
De toelichting bij mijn belastingaangifte.
Het boek dat me doet lachen
Ik beschouw Een lichtgevoelige jongen van Walter van den Broeck als een hilarisch stripverhaal zonder prentjes.
De lompe bravoure van dwaze jongensstreken en de hypocriete façades van de volwassen personages bezorgen me binnenpretjes.
Tot alle gelach verstomt en een pijnlijk dramatische plot nog maar eens aantoont dat humor per definitie ellende is die binnenstebuiten wordt gekeerd.
De boeken die ik nodig heb om thuis te kunnen komen
Thuiskomen doe ik bij mijn boekenrek dat al meer dan dertig jaar lang exact duizend romans bevat.
Wanneer ik een boek lees dat ik goed vind, moet een ander boek wijken. Het is een werkwijze die ik iedereen kan aanraden. Ze voorkomt gedoe met onoverzichtelijke boekenbergen.
Omdat de twijfel om een boek te kiezen dat verwijderd moet worden steeds groter wordt, ben ik verplicht om boeken te herlezen en dat is een bron van geluk.
Bovendien krijgt dat rek de allures van een spiegel, een spiegel van de ziel.
Het boek dat ik momenteel lees
Nederlandstalige romans die door een zwarte auteur werden geschreven blijven uitzonderingen. Dubbelspel van Frank Martinus Arion is zo’n uitzondering.
De roman is een aanklacht tegen kolonialisme, maar tegelijk spaart het de kritiek op de zwarte gemeenschap niet.
Het bewijst dat het erkennen van onze kleine kantjes ons tot mensen maakt.
Het verhaal dat me een bijzondere leessensatie gaf
Omdat hij dingen schreef die niet strookten met het gedachtegoed van de Turkse president Erdogan werd Ahmet Altan in 2018 – leve de vrije meningsuiting! – tot een levenslange gevangenisstraf veroordeeld.
In zijn cel schreef hij het magistrale Ik zal de wereld nooit meer zien. Het boek werd in zeventien talen vertaald. In het Turks is het echter nooit verschenen …
Het confronteert de lezer met een beklijvend relaas over het gevangenisleven. Opvallend is dat het boek nergens haat of nijd bevat, het is integendeel een baken van hoop. Na een arrest van het Turkse Hof van Cassatie werd Altan in 2021 vrijgelaten.
Het boek dat ik later in mijn leven ontdekte
Het heeft lang geduurd voor ik Joseph Roth begon te lezen, maar vanaf het eerste boek – Job – dat ik van hem las, was ik volledig verkocht.
Hoewel veel van zijn werk nu bijna honderd jaar oud is, blijft het doordrenkt van een visionaire kijk op het amechtige gewemel van de mensheid.
Een subtiel humoristisch rafelrandje maakt het af. Goede wijn behoeft geen krans.
Het boek dat me anders naar de wereld deed kijken
Aan onze keukentafel stel ik – oude witte man – me wel eens vragen bij de aandacht die genderidentiteitskwesties opeisen.
Veel van mijn vragen werden beantwoord bij het lezen van Het jongensuur (1969) van Andreas Burnier.
Een Joods meisje vlucht tijdens de Tweede Wereldoorlog van onderduikadres naar onderduikadres, tegelijk wil ze jongen zijn.
Zoals Burnier het beschrijft, is het allemaal zo logisch, vanzelfsprekend en urgent.
Sommige keukentafelgesprekken worden daardoor beschaamd gestaakt.
Erik Vlaminck – Brieven van Dikke Freddy is een column van schrijver Erik Vlaminck.
Thuisbasis van de column is het webplatform Sociaal.net
Lees ook
Klik op de hyperlink
en lees meer berichten over
Bron: De Standaard