Verslag van een groots avontuur
Sponsortocht
Leuven - Mont-Ventoux
( 1438 km )
27 juni - 12 juli 2012
Edegem
Dinsdag 26 juni 2012
Hoi Allemaal,
Morgen vertrekken we voor een groots avontuur.
Een heel jaar lang hebben mijn dochter Inez en ik eraan gewerkt en nu voel ik een aangename spanning bij het begin van een grote, uitdagende, onbekende sponsortocht.
Hieronder zie je het rittenschema dat ons in 14 dagen van Leuven naar de Mont-Ventoux zal brengen.
We vertrekken in de KULeuven en maken de eerste dag nog een ommetje naar de Universiteit van Maastricht. Daarna fietsen we naar het Zuiden, naar de Kale Berg.
27 juni – Leuven – Maastricht – 112 km
28 juni – Maastricht – Chevron – 102 km
29 juni – Chevron – Bourscheid – 101 km
30 juni – Bourscheid – Cattenom – 110 km
01 juli – Cattenom – Chateau Salins – 85 km
02 juli – Chateau Salins – Mirecourt – 115 km
03 juli – Mirecourt – Port-sur-Saône – 115 km
04 juli – Port sur Saône – Fluans – 121 km
05 juli – Fluans – Cernon – 101 km
06 juli – Cernon – Loyettes – 101 km
07 juli – Loyettes – St. Donat – 112 km
08 juli – St. Donat – Rustdag
09 juli – St. Donat – La Bégude – 102 km
10 juli – La Bégude – Avignon – 110 km
11 juli – Avignon – Rustdag
12 juli – Sault – Mont-Ventoux – 26 km
Totaal 1438 km
Inez en ik hebben vele duizenden kilometer getraind en we hopen dat we klaar zijn voor onze tocht. Hopelijk valt het weer een beetje mee, want er zijn leukere dingen dan fietsen in de regen.
Maar dat zal ons een zorg zijn.
Ik besef heel goed dat we een uniek avontuur tegemoet gaan of liever rijden.
1438 km is dan ook niet niks en 14 dagen na mekaar 100 km fietsen ook niet.
Maar dat is de uitdaging.
Ons doel is duidelijk en motiverend:
Psychose onder de aandacht brengen en fondsen werven om meer onderzoek mogelijk te maken.
Ik ben heel fier dat ik naast Inez aan de start zal kunnen verschijnen van deze unieke sponsortocht die er alleen kon komen door de enthousiaste inzet van ons campagne team: Inez, Wendy, Karin en Heidi. Zij verdienen alle waardering voor hun vele werk achter de schermen.
Bob Germeys
Leuven
Woensdag 27 juni 2012
Beste sponsors, sympathisanten, vrienden, collega’s,
Het is zover. Meer dan een jaar hebben we toegeleefd naar dit moment en nu vertrekken we, het avontuur tegemoet. Er is enorm veel werk verzet, heel veel informatie verspreid, en heel veel mensen hebben zich belangeloos ingezet om ‘op de pedalen‘ tot een succes te maken! En een succes is het geworden, veel meer dan we hadden durven hopen.
Wat tijdens onze campagne duidelijk werd, is dat een ludieke actie zoals de onze kan helpen om psychiatrische klachten bespreekbaar te maken. Daarnaast zijn wij blij verrast door uw gulle steun en bijdrage. Het onderzoek kan zo weer een stapje vooruit.
Wij vertrekken nu op onze tocht en zullen uw vertrouwen waar maken! Iedere dag opnieuw, 1438 km lang. Maar onze aankomst boven op de Mont Ventoux is niet het einde van deze onderneming! Dit is nog maar het begin.
De Universiteit Maastricht en het UPC Kortenberg hebben de handen in elkaar geslagen met “Te Gek” om volgend jaar met een nieuwe actie fondsen te werven voor meer en beter onderzoek binnen de psychiatrie.
On y va.
Inez Germeys
Startceremonie Leuven
Na een stijlvolle ontvangst bij FaBeR (dankjewel Heidi), een uitstekend ontbijt verzorgd door Hof te Rhode en mooie toespraken van Prof. Marc De Hert, journaliste Annick Ruyts en Gouverneur De Witte gingen we op weg.
Rittenschema
Woensdag 27 juni Leuven – Maastricht
Donderdag 28 juni Maastricht – Chevron
Vrijdag 29 juni – Chevron – Bourscheid
Zaterdag 30 juni – Bourscheid – Cattenom
Zondag 01 juli – Cattenom – Chateau Salins
Maandag 02 juli – Chateau Salins – Mirecourt
Dinsdag 03 juli Mirecourt – Port-sur-Saône
Woensdag 04 juli – Port sur Saône – Fluans
Donderdag 05 juli – Fluans – Cernon
Vrijdag 06 juli – Cernon – Loyettes
Zaterdag 07 juli – Loyettes – St. Donat
Zondag 08 juli – St. Donat – Rustdag
Maandag 09 juli – St. Donat – La Bégude
Dinsdag 10 juli – La Bégude – Avignon
Woensdag 11 juli – Avignon – Rustdag
Donderdag 12 juli – Sault – Mont-Ventoux
Eerste rit - 27 juni
Leuven - Maastricht (112 km)
Er zijn gewone dagen en er zijn super dagen. Vandaag was een super dag.
Na een stijlvolle ontvangst bij FaBeR (dankjewel Heidi), een uitstekend ontbijt verzorgd door Hof te Rhode en mooie toespraken van Prof. Marc De Hert, journaliste Annick Ruyts en Gouverneur De Witte gingen we op weg.
Met een 60 tal enthousiaste fietsers reden we via de ring van Leuven richting onze eerste stop bij het Kasteel van Horst. De patienten van Elsene en Kortenberg hadden goed getraind en dat was te merken want iedereen fietste vlot mee! Na een appelsientje en een drankje gingen we verder richting Diest.
De wegbegeleiders (dankjewel Ruud, dankjewel Jeroen en de vele spontane helpers) kregen intussen hun handen vol om het peloton bij elkaar te houden, want langzaam begonnen de kilometers te wegen. Maar iedereen hield dapper vol en zelfs onze oudste deelnemer verbeet de pijn van de schaafwonden opgelopen bij een kleine valpartij en reed verder tot het begijnhof in Diest.
Daar werd ons een heerlijke lunch voorgeschoteld, wederom verzorgd door Hof te Rhode. Het was een feest voor alle deelnemers en wij hadden ons geen mooiere start van onze tocht kunnen voorstellen!! Hartelijk dank aan alle fietsers. Het was prachtig!
Na Diest zijn we dan met twee verder gefietst richting Hasselt en vervolgens naar Maastricht. De zon was intussen volop door de wolken gebroken dus de eerste zonnebrand is een feit. Maar de wind stond in de rug dus we vlogen vooruit.
Om 18.00 u zaten de eerste 112 km erop.
Bij thuiskomst bleek dat onze actie steeds meer aandacht krijgt. Heel de dag zijn er berichtjes binnen gekomen om ons te steunen (zelfs in Amerika, Australie, Nieuw Zeeland, Engeland, Duitsland, Italie… zijn collega-onderzoekers enthousiast over dit initiatief).
En vanavond werd ik geinterviewd voor het actualiteiten-programma ‘Vandaag’ op de Vlaamse Radio 1. Hiermee bereiken we al een eerste van onze doelen: psychische ziektes onder de aandacht brengen, bespreekbaar maken.
Morgen de start in Maastricht, we kijken er al naar uit.
Succes ook aan de patienten in Kortenberg die onze hele tocht op de home-trainer zullen meefietsen.
Inez
Startceremonie Maastricht
Dag 2 van onze tocht en de officiele start in Maastricht.
Onder een stralende zon werden we samen met de genodigden verwelkomd door een heel team van vrijwilligers in paarse t-shirts.
De binnenplaats van Vijverdal was prachtig versierd, het ontbijt was uitstekend en de ballonnen gaven nog extra sfeer. Wat een team!!
Na de hartverwarmende toespraken van Peter Peters, gouverneur Bovens, gouverneur Reijnders en Nathalie Cock, de voorzitster van Anoiksis, onder deskundige leiding van ceremonie meester Jim van Os, werd bekend gemaakt wie mee mocht met de ballonvaart.
Ook werden nog 2 hele mooie cheques uitgereikt aan ons project door de Lions Club Sittard/Geleen en het RIGG fonds. Heel hartelijk dank voor al die steun!
Tweede rit - 28 juni
Maastricht - Chevron (102 km)
En dan was het tijd voor een kippenvel-moment. Na het startschot van gouverneur Reijnders vertrokken we in een peloton van enthousiaste fietsers onder luid gejuich van de overige gasten voor een promo-rondje van 5 km. Onze eerste kennismaking met het team van Emiel Frambach. Indrukwekkend om zo door de straten te rijden omringd door professionele motards die al het verkeer tegenhouden. De kinderen van de school die we passeerden begonnen spontaan te applaudiseren.
Na 5 km kwamen we terug bij Vijverdal, de promo-fietsers stapten af en het peloton fietsliefhebbers kon aan de etappe beginnen.
Een bijzondere ervaring om in peloton te fietsen. Overal doorfietsen zonder een voet neer te zetten, je rustig laten meedrijven in het peloton, maar ook je eigen grenzen verleggen want het tempo bergop was stevig! In Aubel stond een team klaar met drinken en de nodige bananen en energie-bars. Dat was nodig want het was warm! Wat een fantastische manier om onze tocht te starten.
En toen namen we afscheid van het peloton dat terug richting Maastricht ging. Wij wachtten op onze eigen volgwagen, met mijn moeder aan het stuur en de drie dochters als co-piloot, en ook onze laatste rijder, mijn echtgenoot Erik, kwam aansluiten. Onder een hete middagzon reden we verder richting Ardennen. En de tocht werd niet makkelijker. De ene klim na de andere volgden elkaar op en de zon bleef branden. Enigszins uitgeput kwamen we aan in Jalay maar een lekkere croque, frisse drank en wat ijsblokjes op ons hoofd om af te koelen, gaven ons de moed om weer door te gaan.
Er stond ons nog een stevige beklimming te wachten, de Col du Rosier!
Met vernieuwde moed gingen we op weg. Gelukkig kwamen er nu ook af en toe wat wolken voor de zon, dat bracht verkoeling om onze eerste echte berg te beklimmen. En dat hielp, want we zijn alle drie gezwind boven geraakt. Daarna volgde nog een heerlijk lange afdaling richting het dal van de Ambleve. De laatste 10 kilometer gingen bijna alleen naar beneden en dat deed goed aan onze vermoeide benen.
Na 102 km kwamen we aan in onze eerste B&B waar mama en de kids ons al opwachtten. Een frisse douche, een heerlijke maaltijd, en vooral herinneringen aan een prachtige dag, maken van ons heel gelukkige mensen.
Deze actie is nu al meer dan 100 procent geslaagd en de ideeen voor volgend jaar zijn al aan het rijpen!
Inez
Derde rit - 29 juni
Chevron - Bourscheid (101 km)
Na een goede nachtrust, stond onze tweede Ardennen rit op het programma. De temperatuur was prima en de zon piepte een beetje door de wolken, dus een prima begin van de dag. De eerste 20 kilometer reden we langzaam de vallei van de Ambleve uit, op een lang hellend vlak zonder te steile stukken. De benen voelden goed, de zware rit van gisteren was goed verteerd. Langzaam aan kwamen de steilere stukken, af en toe korte maar stevige kuitenbijters en regelmatige langere bergjes van 5 a 6 procent.
We reden door een prachtig landschap met regelmatig mooie vergezichten, stilaan onder een steeds meer bewolkte hemel. Na 40 km fietsen en onder de eerste regendruppels, wachtte ons een leuke verrassing. Op een kleine parkeerplaats midden in een klein dorpje stond onze volgwagen te wachten met een heerlijke lunch. Picknick-tafeltje uitgeklapt, heerlijke broodjes, vers fruit, koel drinken. Beter konden we ons niet wensen.
Met de mooie dennenbomen als natuurlijke paraplu konden we ook schuilen voor de eerste regen op deze tocht, het begon zowaar zelfs te onweren. Toen de regen enigszins verminderde, gingen we weer op pad. Maar de donkere lucht voorspelde niet veel goeds. Als de regen te hevig werd, gingen we schuilen onder de bomen. Maar de temperatuur bleef gelukkig goed en de miezer-regen bracht af en toe zelfs een welkome verkoeling.
Eenmaal de grens met Luxemburg gepasseerd, werd het landschap nog wijdser. We reden over hele mooie aangelegde fietspaden, maar blijkbaar had het de voorbije dagen erg gestormd, want onverwachts moesten we alle remmen dichtgooien omdat twee omgewaaide bomen ons pad versperden. Met de fiets op de rug zijn we over de bomen geklauterd.
En dan weer verder richting Dirbach (net naast Bourscheid). De laatste 15 km kregen we nog enkele forsse klims te verwerken met daarna natuurlijk de lange afdalingen, toch een beetje lastig op nat wegdek. Na een heel lange afdaling kwamen we tot de vaststelling dat we net voor aankomst van het rechte pad waren afgeweken. Maar gelukkig vonden we snel weer de goede weg, en dat extra klimmetje zorgt alleen maar voor meer fond voor het grote werk straks. En zo zijn we uiteindelijk toch bij onze 100 km voor deze dag uitgekomen.
Bij aankomst scheen eindelijk het zonnetje terug, dus tijd voor een heerlijk drankje op het terras. Deze dag heeft vertrouwen gegeven. We hebben de Ardennen overwonnen, we waren goed gerecupereerd en langzaam aan komt er routine in het team. We zijn klaar voor morgen!
Inez
Vierde rit - 30 juni
Bourscheid - Cattenom (110 km)
Na een heerlijk rustige nacht staan we paraat voor alweer onze vierde etappe. In het hotel verblijven nog 2 fietsers die dezelfde route volgen. Zij hebben echter alles bij op de fiets (inclusief tent en kookmateriaal). Respect, want wij moeten al hard werken om onze lichte fietsjes naar boven te trappen.
Om 10 uur is alles ingeladen en kunnen we op de fiets stappen. We beginnen al onmiddellijk met een flinke klim en dat doet pijn als de benen nog niet warm zijn. Gelukkig staat er vandaag een stralende zon dus dat geeft moed. Onder ons stroomt de rivier en de campings aan de oever stralen vakantie-sfeer uit, zo in de ochtendzon. Na onze eerste klim en een prachtig lange afdaling rijden we verder door het dal van de Sure. Een heerlijke morgen weeral.
In Ettelbruck moeten we behoorlijk zoeken, maar uiteindelijk vinden we de piste cyclable Alzette, een prachtig aangelegd fietspad dat door het dal van de rivier Alzette loopt. Bij het kasteel van Pettingen zien we de volgwagen. Oma en de meisjes hebben weer voor een heerlijke lunch gezorgd. De lucht is ondertussen bewolkt geworden en tijdens het lunchen vallen enkele druppels maar gelukkig niet veel.
Daarna vervolgen we onze weg op de piste cyclable richting Luxemburg. De vlakke route doet goed aan onze benen. Het eerste stukje door Luxemburg stad loopt uitstekend, maar dan geraken we weer het spoor bijster. We spreken een man aan om ons richting Hesperange te helpen. Nadat hij ons verzekerd heeft dat het “tres loin” is, stuurt hij ons knal de verkeerde richting op, met de zwaarste klim van de dag tot gevolg. Eenmaal boven blijkt dat we volledig in de verkeerde richting zitten. De volgende voorbijganger weet gelukkig wel waar hij het over heeft en hij dirigeert ons tot op de piste cyclable Hesperange. De donkere lucht die boven ons hoofd hangt, trekt langzaam voorbij zonder 1 druppel regen te laten vallen.
We fietsen verder en langzaam trekt de hemel terug open. Nog even zoeken om de grens te vinden en dan zijn we in het liefelijke Frankrijk.
Langzamerhand wordt het landschap terug meer golvend met regelmatig korte maar pittige klimmetjes. In Cattenom rijden we naar Koenigsmacker waar oma en de meisjes ook net gearriveerd zijn. Zij hebben vandaag hun eerste echte vakantie-dag beleefd. Zij zijn op uitstap geweest naar Luxemburg stad en daar had iedereen van genoten.
Ons hotel is wat verouderd maar verder prima. We krijgen de lokale keuken geserveerd en stellen vast dat Noord-Frankrijk inderdaad een vergeten stukje Frankrijk is, want op deze zaterdagavond in het eerste weekend van juli zijn hier bijzonder weinig toeristen te bespeuren. Morgen wachten ons weeral serieus wat heuveltjes. Op tijd het bed in is de boodschap.
Inez
Vijfde rit - 1 juli
Cattenom - Chateau Salins (85 km)
Etappe 5 alweer van onze tocht, het vliegt echt voorbij. We komen wat traag op gang vandaag. We slapen een beetje uit en eten een eenvoudig ontbijt in het hotel. Buiten belooft de lucht niet veel goeds, veel donkere wolken met af en toe een straaltje zon. Maar dat laten we niet aan ons hart komen.
De routebeschrijving belooft een pittige etappe, we zijn er klaar voor. Na 2 km rijden we al verkeerd, maar dat zal de eerste en laatste keer zijn vandaag. Onder een bewolkte lucht fietsen we door Noord-Frankrijk. We waren gewaarschuwd dat Frankrijk nergens vlak is en de eerste 150 km in Frankrijk bevestigen dat. We klimmen en dalen voortdurend. Korte, stevige klimmetjes die pijn doen aan onze verzuurde benen. Maar boven worden we telkens beloond met prachtige vergezichten over de glooiende korenvelden en klaprozen. Het is hier bijzonder mooi, uitgestrekt, en verlaten. Af en toe passeren we heel authentieke Franse dorpjes. Voorlopig krijgen we ook geen regen en de temperatuur is goed.
Oma en de meisjes hebben weer een prachtig plekje voor de lunch gevonden. We picknicken midden in het groen, het smaakt weer overheerlijk! Voor de eerste keer een echte Franse baguette en heerlijke appelflappen. Naar goede gewoonte (het lijkt wel het moesson seizoen) komen er heel donkere wolken opzetten tijdens de lunch. Er vallen enkele druppels en we vrezen voor de rest van de dag. Maar als we boven komen na onze volgende beklimming, breekt de zon door de wolken en langzaam begint het op te klaren. Er steekt wel een felle tegenwind op en dat maakt het stijgen en dalen nog extra zwaar.
Voor de eerste keer deze tocht krijgen we echt last van de benen. Ik moest denken aan de patiënten op Monica en Joris in Kortenberg die elke dag op de hometrainer met ons meerijden. Hebben jullie ook afgezien vandaag?
Op het einde moesten we een beetje afwijken van de route om aan ons hotel te komen. We reden langs de D70 B, opnieuw bergop. Op een bepaald moment was de weg zelfs niet meer geasfalteerd (vandaar natuurlijk die 7O B) maar we werden weer beloond met een schitterend uitzicht over de omgeving!
Nog 1 afdaling en we kwamen aan in Delme. Oma en de meisjes waren al gearriveerd. Zij hadden een poging gedaan om Metz te bezoeken maar door vele wegenwerken, weinig parkeerplaats en grote drukte, zijn ze niet verder geraakt dan door de stad te rijden. Zij hadden alles al geinstalleerd, dus we konden onze vermoeide benen laten rusten. Maar er was nog een laatste hinderpaal. Het restaurant van het hotel bleek gesloten en in de wijde omgeving bleek geen enkel restaurant open op zondagavond. Maar gelukkig was er een pizza take-away en de pizza aan de plastieken tafel in de avondzon smaakte. En nu op tijd bed in, want morgen volgen nog meer bergen en dalen!
Inez
Zesde rit - 2 juli
Chateau Salins - Mirecourt (115 km)
Het licht door de gordijnen wekt ons rond half 8. Een nacht rust heeft goed gedaan, al heb ik een halve nachtmerrie gehad over heel pijnlijke benen. Gelukkig blijkt het in realiteit nogal mee te vallen. We maken ons heel rustig klaar, eten een lekker ontbijt en om 10 uur is het intussen geroutineerde team klaar om te vertrekken.
Voor de eerste keer zien we ’s ochtends geen zon en de temperatuur is ook een pak frisser dan de vorige dagen. We vertrekken voor een lange etappe. Na enkele minuten begint het al te druppelen. Ik heb deze keer mijn voorzorgen genomen en trek mijn schoenbeschermers aan, want niets zo vervelend als die natte schoenen. Het landschap blijft golven en we krijgen al vrij snel een heel steile klim voorgeschoteld. Maar het gaat verrassend goed! Komt het door de afwezigheid van de wind die ons gisteren zo veel parten speelde, door de koelere temperatuur of worden we echt dag na dag een beetje sterker? Het gaat in ieder geval heel vlot vandaag.
De route is opnieuw heel mooi. Glooiend tussen de korenvelden, de maisvelden en het eerste zonnebloemveld en vooral heel veel ruime vergezichten. Bonte en bruine koeien zijn de enige levende wezens die we tegenkomen en af en toe een roofvogel. Fietsen is echt een vorm van meditatie, langzaam verwaaien alle gedachten en er is alleen nog het hier en nu.
Het blijft heel de ochtend regenen, gelukkig een malse regen die ons niet volledig doorweekt. Maar de koelere temperatuur maakt het toch wel koud. We ontmoeten onze volgwagen in Luneville, een stadje van vervallen glorie in de Loraine streek. We willen ons even ergens opwarmen maar de lokale tavernes serveren geen eten op maandag. Dan maar een baguette van de plaatselijke boulangerie uit het vuistje. Gelukkig is het intussen droog geworden. We trekken warmere kleding aan en vertrekken voor de tweede helft van de tocht.
De route blijft mooi golven, met nu vooral veel lange maar niet al te zware hellingen en lange afdalingen. Het is nog steeds dicht bewolkt maar blijft gelukkig droog. We houden er flink het tempo in en het gaat goed. De meisjes en oma bezoeken intussen Nancy. Het blijkt een heel mooie stad met een prachtig plein, maar helaas regent het er pijpenstelen, regen waar wij gelukkig aan ontsnappen. Na het passeren van de Moezel in het stadje Charmes wijken we af van de route richting Beaudraicourt waar ons hotelletje ligt.
We moeten een 10-tal kilometer over een gele weg (op de Michelin-kaart) rijden en dat valt tegen. Druk verkeer dat langs ons heen raast. Net op die plek rijdt opa dan nog lek. De binnen- en buitenband helemaal aan stukken. Gelukkig zijn we op alles voorzien en na 20 minuten is het hersteld. Na de laatste loodjes (nog een stukje over een rode weg, die nog drukker is), komen we aan in een mooi hotelletje in Beaudraicourt.
We worden heel vriendelijk ontvangen en de warme douche doet echt deugd. We hebben uiteindelijk 115 km gereden maar de vermoeidheid valt goed mee. We eten ter plekke een lekker menu en dan opnieuw op tijd het bed in want morgen staat er opnieuw een lange rit op het programma. De tijd vliegt echt voorbij, morgen zitten we al in de helft.
Inez
Zevende rit - 3 juli
Mirecourt - Port-sur-Saône
(115 km)
We worden wakker met slecht nieuws. De website is uit de lucht gehaald. Blijkbaar is hij zo populair geworden dat hij ook interessant is geworden voor hackers. Maar het is natuurlijk wel een domper op de feestvreugde. Opa heeft al uitgebreid contact gehad met de helpdesk van de provider, maar de vraag is of we dit opgelost krijgen. Bovendien staat er vandaag ook nog een lange rit voor de boeg, maar gelukkig is er een stralende zon!
Na het ontbijt besluit ik Ron te bellen, onze IT-man in Maastricht. Hij heeft eigenlijk vrij maar is onmiddellijk bereid om een oplossing te zoeken! Wat een team! Ik stuur alles naar Ron en we stappen op de fiets met de hoop dat het goed komt. Om 11 uur zijn we uiteindelijk weg. We vertrekken in de verkeerde richting. Na 20 minuten staan we terug aan het hotel en worden we op de goede weg gezet klaar voor rit 7.
We rijden steeds zuidelijker Frankrijk in en beginnen aan onze mooiste rit tot nu toe. We krijgen al dadelijk enkele stevige klimmetjes voor de benen, maar het gaat goed. De zon op de opgerolde strobalen en de witte wolken boven ons hoofd, het is genieten. Wat een voorrecht dat we dit kunnen doen. De weg leidt vervolgens golvend door prachtige bossen. Ik krijg een berichtje op mijn telefoon: de website is terug online! Ron is absoluut onze held van de dag! Een tijdje later krijg ik bericht dat alles terug werkt inclusief blog en fotogalerij. Duizend maal dank Ron. Echt geweldig gedaan!
Vol goede moed rijden we verder in de heerlijke middagzon. Rond half 2 ontmoeten we onze volgauto en picknicken we naar goede gewoonte; ditmaal aan de rand van het bos. Oma en de meisjes rijden dan verder naar het volgende hotel want daar zou een zwembad zijn.
Wij fietsen verder want er staat nog een lange tocht op het programma. Volgens het plan zou dit een redelijk vlakke etappe zijn, maar het blijft gewoon golven met lange klimmen en vervolgens lange afdalingen. Onderweg komen we twee huifkarren met paarden tegen. De paarden geraken niet meer verder bergop, maar wij trappen gezwind verder. Iedere dag gaat onze gemiddelde snelheid iets omhoog (vandaag al 21.4 en toch wel 1000 hoogtemeters). Het gebied waar we doorrijden is duidelijk minder verlaten dan de vorige dagen. Mooie, verzorgde dorpen en zowaar mensen op straat die ons allemaal vriendelijk begroeten.
We schieten goed op en tegen 5 uur zijn we bij Port sur Soane. Het hotel ligt echter in Vesoul, een 10-tal kilometer van de route. We besluiten niet meer op de rode wegen te rijden (veel te gevaarlijk) en maken een kleine omweg over kleine baantjes richting Vesoul. Het hotel vinden blijkt geen sinecure.
We worden heel vriendelijk ontvangen en de warme douche doet echt deugd. We hebben uiteindelijk 115 km gereden maar de vermoeidheid valt goed mee. We eten ter plekke een lekker menu en dan opnieuw op tijd het bed in want morgen staat er opnieuw een lange rit op het programma. De tijd vliegt echt voorbij, morgen zitten we al in de helft.
Bij aankomst blijkt er geen sprake van een zwembad. Maar het hotel is verder prima en de avondmaaltijd is zelfs uitstekend. Dat heeft oma toch wel fantastisch georganiseerd allemaal.
We hebben ondertussen meer dan 700 km gefietst en zijn daarmee al over de helft van onze tocht. Wat vliegt die voorbij. We voelen ons enorm gesteund door alle mensen die ons volgen!
Inez
Achtste rit - 4 juli
Port-sur-Saône - Fluans (121 km)
Etappe 8 vandaag, de langste die op het programma staat.
We ontbijten in het hotel en maken ons klaar voor de volgende rit, gelukkig opnieuw in de zon. We vertrekken vol goede moed op de D13 die ons terug op de route moet brengen. De eerste 6 km gaat gestaag bergop, we beginnen ervaren klimmers te worden. Eenmaal boven kijken we nog eens op de kaart om te ontdekken dat we de D13 in de verkeerde richting aan het volgen zijn. Het vertrek blijkt steeds het moeilijkste moment van de dag te zijn.
Omkeren dus en in 1 lange afdaling terug naar waar we vandaan kwamen. De D13 leidt ons langs de stad Vesoul en vervolgens richting zuiden. We zitten opnieuw op een gele weg en dat blijft onplezierig rijden. Er is niet al te veel verkeer maar ze rijden ontzettend snel.
We ontdekken een prachtig aangelegd fietspad en besluiten dat te volgen ook al voert het niet helemaal in onze richting. Maar het verschil in fietsplezier is dag en nacht.
Het fietspad voert ons naar een klein dorpje en vandaar zoeken we via kleine baantjes onze weg verder terug naar de route. In het begin is het nog redelijk bewolkt maar de zon komt steeds meer te voorschijn en het is warm. De dorpjes die we doorrijden worden ook steeds meer zuiders van sfeer. Oma en de kids hebben zich ook vergist met de D13 en hebben na een lange zoektocht (want wij hadden de kaart mee) uiteindelijk ook de goede richting gevonden. We ontmoeten elkaar in Frennes en eten aan een houten tafeltje in de schaduw van een boom over het kerkje van Frennes. Frans brood, kaas, tonijn, het blijft smaken.
Rond 2 uur zijn we weg voor de tweede helft. We hebben nog heel wat kilometers voor de boeg. Geleidelijk verandert het landschap. De velden met strobalen worden nu afgewisseld met bosrijke heuvels. De roofvogels blijven voor mij het meest indrukwekkend. We fietsen gestaag verder met opnieuw de nodige klimmetjes. De training lijkt te helpen want op het programma stond een klim van 1 km aan 8%, maar we hebben hem gefietst zonder dat het ons was opgevallen dat die steiler was dan de 5 en 6% die we de laatste dagen vooral voor de kiezen kregen.
De hitte maakt het iets zwaarder dan gisteren maar we vorderen goed. Onze chambre d’hôte ligt 2 km van de route. We zijn blij als we de richtingaanwijzer naar het dorp zien. Maar het valt tegen want ook die laatste 2 km is het nog stevig klimmen. En dan arriveren we na 121 km in een prachtig gerestaureerd oud huis. We worden heel vriendelijk ontvangen en de kamers zijn schitterend. Eten doen we in een dorpje verderop.
Voor de eerste keer eten we buiten op een terras aan het water. En daarna is er zelfs nog tijd voor een partijtje poker.
Opnieuw een heel geslaagde dag! Morgen staat er een echte col op het programma, benieuwd of de benen daar klaar voor zijn!
Inez
Negende rit - 5 juli
Fluans - Cernon (101 km)
Iedereen slaapt heerlijk in het prachtige, oude huis. Om half 9 komt er langzaam maar zeker beweging. We ontbijten in de grote keuken. Een uitstekend ontbijt met de beste croissants tot nu toe (goedgekeurd door expert Charlotte). We proberen op tijd te vertrekken maar mijn achterband staat plat, dus eerst nog een nieuwe binnenband steken. Maar dan kunnen we toch op weg.
De temperatuur is prima, er hangen veel wolken maar de zon komt toch nog regelmatig piepen. Het weer is wel een contrast met vorige week donderdag toen we in volle zon konden ontbijten op de binnenplaats van Vijverdal!
We vertrekken richting het Jura-gebergte. We zien de eerste zomerse terrasjes in de dorpjes verschijnen en we passeren de eerste wijngaarden. Dit is duidelijk al meer zuidelijk van sfeer. Terwijl we in de verte het Jura gebergte zien opduiken, wordt het weer meer dreigend. De donkere wolken drijven ons gelukkig voorbij en voorlopig krijgen we alleen maar wat zacht gedruppel.
Precies 1 week na de beklimming van de col de Rosiere, staat nu de Col de Persee op het programma, een klim van 6% gemiddeld maar wel 4.5 kom lang. Vol goede moed beginnen we eraan. Erik, onze berggeit, voorop; een beetje daarachter rijd ik en opa sluit de rangen. Het klimmen gaat verrassend goed. Het is niet te steil dus het is makkelijk om een goed ritme te vinden dat je lang kan volhouden. We komen alle drie gezwind boven, zonder echt diep te zijn gegaan. Of dit voorspellend is voor wat ons nog te wachten staat, dat zal echter nog moeten blijken.
Kort na beklimming, boven op het plateau, ontmoeten we de volgwagen. Aan een schitterend uitkijkpunt eten we de lunch, beschut onder de bomen want het is weer een beetje aan het druppelen. Daarna blijven we boven op het plateau rijden tussen het belgerinkel van de bergkoeien, met af en toe prachtige vergezichten.
De weg gaat een beetje op en af en uiteindelijk krijgen we een lange afdaling. Langzaam wordt het minder grijs en de zon komt langzaam terug te voorschijn. We krijgen dan nog onze volgende beklimming (2.5 km aan 5%) om uiteindelijk bij het hoogste punt van onze route uit te komen in Onoz (op de Mont Ventoux na uiteraard). Daarna volgt nog een lange afdaling met zicht op het prachtig blauw-groene stuwmeer onder ons en dan arriveren we in Cernon, een klein dorpje van amper 150 inwoners maar er is een mooi hotelletje met een gezellig terras erbij.
We eten buiten een plat du jour, maar bij het abrikozentaartje als dessert moeten we naar binnen vluchten voor het naderend onweer. Buiten begint het te gieten maar dat vinden wij niet erg, liever deze nacht dan morgen. En zo hebben we al meer dan 900 km afgewerkt, op de pedalen voor het psychose-onderzoek!
Inez
Tiende rit - 6 juli
Cernon - Loyettes (101 km)
Vrijdag 6 juli. Op het programma staat een rustdag …. maar vermits de meisjes stilaan ook toe zijn aan een beetje echte vakantie, besluiten we de rustdag nog 2 dagen uit te stellen tot we een hotelletje met zwembad hebben. Het wordt dus een rustdag op de fiets.
Na een sober ontbijt, maken we ons klaar onder een dreigende hemel. Donkere onweerswolken tekenen zich af tegen de bergen. De vriendelijke hoteleigenaar voorspelt ons een hele dag regen. We trekken onze regenjassen aan en beginnen vol goede moed aan de eerste afdaling van de dag richting de eerste stuwdam op de rivier de Aine.
Twee dingen worden al snel duidelijk: 1) dat de man van het hotel ongelijk had, de zon komt al heel gauw door de wolken en de wolken worden alsmaar witter (de regenjasjes kunnen snel weer uit) en 2) de benen zijn niet super vandaag, de bergen van gisteren zijn nog niet helemaal verteerd.
Gelukkig is het voor de eerste keer een redelijk vlak parcours (slechts 450 hoogtemeters zullen we maken). De hele ochtend rijden we door de George d’Aine. We rijden door het Jura gebergte en volgen de rivier door het dal. Onderweg zien we nog 2 stuwdammen. Het is er ongelooflijk rustig en liefelijk. Wat een mooie ochtend.
Tegen de middag ontmoeten we ons team bij het einde van het dal voor heerlijk stokbrood met Franse kaas. Na de lunch verlaten we het dal en wordt de weg iets minder aangenaam. Een aantal stukken langs drukkere wegen en drukke kruispunten. We zijn net terug op kruissnelheid als we telefoon krijgen van onze volgwagen, ze wachten ons op op een terrasje in het volgende dorp.
Want we zijn inderdaad in zuid-Frankrijk. Overal zie je nu gezellige terrassen en mannen die petanque spelen. Het fris drankje op het terras geeft ons de energiestoot voor de laatste 25 km. Deze gaan nu langs maisvelden met de waterinstallaties, zonnebloemvelden en drogende strobalen en dat alles bij een heerlijke temperatuur van zo’n 25 °.
Ik laat me rustig meedrijven in het wiel maar op dit laatste vlakke stuk van deze etappe halen we toch moeiteloos 28 km per uur. Onze conditie is er duidelijk op vooruit gegaan zonder we dit in de gaten hadden. We hebben dan ook al 1000 km in de benen.
In Loyettes vinden we ons hotelletje, heel sober en een beetje chaotisch. Als we in de douche staan, is het beneden paniek want blijkbaar is 1 van de afvoerbuizen lek en de keuken komt onder water te staan. Maar de bedden zijn ok en het terras voor de deur ook.
We gaan eten in het restaurant over de deur. Op vrijdag is het bbq-avond en we eten heerlijke dorade. De sfeer is bijzonder aangenaam. Heel het terras met uitzicht op de Rhone zit vol met lokale mensen en die Zuid-Franse sfeer bevalt ons wel.
Ongelooflijk dat je op een week tijd met de fiets vanuit Leuven/Maastricht in Zuid-Frankrijk geraakt. Al kost het wel inspanning merk ik aan mijn stilaan vermoeide benen. Morgen staat een zware tocht op het programma met weer behoorlijk wat klimwerk. Maar dan volgt dan toch de rustdag die we hopelijk in het zwembad kunnen doorbrengen.
Inez
Elfde rit - 7 juli
Loyettes - St. Donat (112 km)
In ons Fawlty Towers hotel worden om kwart voor 7 gewekt door uitgebreid klokkengelui. We soezen nog even verder en om 9 uur zijn we klaar voor het ontbijt. Buiten is het volle zon, geen wolkje te zien. Tegen half 11 zijn we weg voor een zware rit door de uitlopers van de Dauphine. We rijden over de brug van de Rhone en zijn nu officieel in Zuid-Frankrijk.
Het eerste stuk van de rit is het vrij lastig om op de juiste route te blijven. We moeten vaak stoppen om de weg te zoeken. Maar de Zuiderse sfeer is duidelijk merkbaar, zonnebloemvelden, zuiderse temperaturen en een strak blauwe hemel.
Het eerste stuk van de route is nog vlak maar langzaam aan naderen we de Dauphine. Het eerste klimwerk komt eraan. De benen zijn gelukkig een stuk beter dan gisteren en het klimmen gaat goed. De ene helling na de andere volgt elkaar op, de ene wat steiler, de andere wat langer. Maar of dit ons voldoende klaarstoomt voor de Mont Ventoux, ik weet het niet.
Ook onze volgwagen heeft moeten zoeken deze ochtend maar ze zijn op een marktje gebotst en staan ons dus op te wachten met heerlijk stokbrood en verse kaas. Het eten en drinken doet ons goed want het was een zware ochtend.
We klimmen nog heel even verder en dan komen we op een hoogvlakte waar we een tijdje op het vlakke kunnen rijden. Er is echter een sterke zuidenwind opgestoken dus het blijft werken. In twee derde van de rit krijgen we de volgende hellingen voorgeschoteld. Gelukkig zijn het dit keer hellingen van 5 en 6 procent, die kunnen we ondertussen wel aan. Met de zon op ons hoofd rijden door het Zuiderse Frankrijk, wat een plezier. De laatste 10 km is 1 lange afdaling naar St Donat sur l’Herbasse. Als toemaatje moeten we nog 900 meter heel steil klimmen naar onze Chambre d’Hotes, maar dan wacht ons een klein paradijsje.
Isabelle en Gilbert verwelkomen ons heel hartelijk. De meisjes zitten al in het zwembad met het uitzicht op de Alpen. Wij duiken ook nog even het bad in voor een verfrissende duik. En dan worden we aan tafel verwacht op het mooie terras. Isabelle is een uitstekende kokkin en vergast ons op heerlijke lokale gerechten. Het was een goede beslissing om tot hier te wachten voor de rustdag.
Hier kunnen we ons wel een dagje vermaken.
Inez
8 juli 2012
Rustdag
En dan is het zover, onze rustdag. Na 1100 km in het zadel gaan we onze benen en ons achterwerk een dagje rust gunnen. We slapen uit tot half 10 en krijgen dan een fantastisch ontbijt voorgeschoteld, met een scala aan zelfgemaakte jam en een heerlijke frangipane taart. Passend bij deze dag, komen we heel rustig op gang. Vannacht heeft het geregend en geonweerd, maar nu schijnt de zon al terug volop.
We wandelen naar het stadje, kwestie van onze volgwagen ook wat rust te gunnen, en stoten toevallig op een folklore-optocht. Wat een gezellige sfeer. We drinken nog iets op een terras en kopen eten bij de lokale bakker.
En dan is het tijd voor een lange namiddag spelen in het zwembad. Voor de meisjes een echt feest. Een boekje lezen, wat luieren, een duik in het frisse water, het is een echte relaxdag.
Of dat rusten een goede zaak is voor de benen, zal morgen moeten blijken. Maar we hebben in ieder geval allemaal met volle teugen genoten. Dadelijk worden we weer aan tafel verwacht voor een heerlijke maaltijd en dan op tijd bed in, want morgen staat ons meer dan 10 km klimmen te wachten.
Inez
Twaalfde rit - 9 juli
St. Donat - La Bégude - (102 km)
Onder een stralende zon worden we wakker in ons klein paradijsje. Het heerlijke ontbijt staat ons al op te wachten. Het is kalm aan de tafel, zoals onze gastvrouw opmerkt. Het kost ons duidelijk wat moeite om de rustdag te verteren. Het is de eerste keer dat we wat moeizamer de fiets op kruipen. Zou de rustdag ons goed hebben gedaan of de benen nog hebben verzwaard?
Al snel blijkt dat het prima gaat. De helder blauwe lucht en de noordenwind die zachtjes in onze rug blaast, geven ons vleugels. We rijden door een prachtig landschap met steeds de bergen op de achtergrond. De eerste twee uren laten we de bergkam letterlijk links liggen en over de vlakke wegjes schieten we goed op. Het is warm, maar het is heerlijk fietsen.
Langzaam wordt het parcours weer meer geaccidenteerd met regelmatig klimmetjes. De vele bomen langs de weg bieden gelukkig regelmatig wat schaduw tijdens de klimpartijen. Net voorbij één van de typische, kleine dorpjes die we onderweg passeren, vinden we onze volgauto met de lunch. Oma had de houten picknicktafel gezien die aan het begin van een wandelpad stond. We eten stokbrood met vis, drinken voldoende bij en slaan een nieuwe voorraad drank in voor de tweede helft van onze tocht vandaag.
En dan gaan we op weg voor de uitdaging van de dag, de col du Lauzun, 504 m hoog en een kleine 8 km klimmen. Het begint geleidelijk aan tussen de bomen en langzaam wordt het steiler. Het klimmen gaat best goed, alleen de hitte speelt ons een beetje parten.
Bij de pas de Lauzun rijden we door een kloof tussen de rotsen en dan loopt het nog steiler naar de Col de Lauzun. Gelukkig valt er nu meer schaduw op de weg en in de koelte gaat het klimmen een stuk vlotter. Het blijft een hele inspanning maar sneller dan verwacht bereiken we de top.
En dan volgt een heerlijk lange afdaling. In het eerste stadje in het dal zitten oma en de meisjes ons op een terrasje op te wachten voor een verdiende verfrissing. We fietsen verder door de mais- en zonnebloemvelden en we zien het eerste lavendelveld. En de rotsen blijven als indrukwekkende formaties op de achtergrond aanwezig. We rijden nu grotendeels door een dal langs een rivier met af en toe een tunneltje.
Op het eidnde volgen nog enkele korte klimmetjes, maar na 102 km en 1002 hoogtemeters arriveren we in Le Begude du Mazange, een mooi plaatsje in de bergen.
We installeren ons en bij het checken van de mail blijkt dat de Europese Commissie een beurs heeft toegekend voor een onderzoeksproject met de PsyMate.
Een prachtige overwinning voor het psychose-onderzoek. Dat geeft ons nog meer moed om donderdag aan de Mont Ventoux te beginnen.
We vieren het ongelovelijke goede nieuws met een glaasje cava en genieten van een opperbeste stemming met de kindjes in de hoofdrol.
Morgen beginnen we met onze laatste beklimming in de voorbereiding (nogmaals 8 km klimmen) en dan in 1 lange rechte lijn richting Avignon. De finale wenkt!
Inez
Dertiende rit - 10 juli
La Bégude - Avignon - (110 km)
We moeten vroeg op in ons eenvoudig maar prima hotelletje want we moeten voor 9 uur ontbijten. Het was warm vannacht dus we hebben niet zo goed geslapen. Gelukkig staat er vandaag geen al te lange rit op het programma… denken we.
De zon schijnt volop en we maken ons rustig klaar om te vertrekken. Ik krijg telefoon van de VRT radio. Er is een persbericht verschenen dat jongeren veel meer antipsychotica krijgen voorgeschreven dan enkele jaren geleden. De vraag is of ik daar op wil reageren. Dat doe ik graag omdat het een mooie gelegenheid biedt om onze actie en de PsyMate opnieuw onder de aandacht te brengen. Ik geef een kort interview en dan vertrekken we.
Er staat onmiddellijk een klim van enkele kilometers op het programma. Het is niet te steil dus het is heerlijk klimmen in de ochtendzon. De spieren nog even goed onder spanning zetten (een tip van Eddy Merckx in de voorbereiding van de beklimming van de Ventoux). Daarna volgt een lange afdaling, heerlijk naar beneden. Daar blijkt dat ik wat slordig ben geweest met de blaadjes van de routebeschrijving want pagina 83 ontbreekt. Gelukkig zijn onze volgers aan het shoppen in het volgende stadje dus we fietsen naar hen toe en kunnen dan weer op pad. We rijden nu echt door de Provence, door de lavendelvelden en de wijngaarden van de Côtes du Rhône. Wat een geuren! Het is prachtig om te rijden.
Onderweg krijg ik telefoon van Studio Brussel of ik om 5 uur nog eens op de radio wil komen. Staat genoteerd. In 1 van die prachtige Provençaalse stadjes stoppen we aan het petanqueveld. Er is een barretje dus we kunnen iets fris drinken en we installeren onze picknicktafel. De mensen zijn heel vriendelijk en we krijgen zelfs een drankje van het huis. Langzamerhand komen er meer en meer petanquers. Tijd voor ons om te vertrekken want we zitten duidelijk in de weg.
We fietsen verder door het prachtige landschap, langs de boomgaarden van nectarine- en abrikozenbomen. Het is bakheet en en we hebben volop wind op kop. Dat maakt dit best een lastige tocht. We rijden langs de Rhône richting Avignon. Ons plan is om tijdig onze bestemming te bereiken voor het radio-interview dus we moeten er ook nog eens stevig het tempo in zetten. Uiteindelijk stranden we rond 5 uur op enkele kilometers van onze B&B. We rijden de drukke weg af en stoppen bij de lokale camping waar het gelukkig iets rustiger is. En dan volgt het life-gesprek met Erika van Tielen op StuBru, waar ik nog eens kan vertellen over onze tocht en het belang van de PsyMate. Fijn dat we zo veel aandacht krijgen in de Belgische media.
Daarna rijden we de laatste kilometers van onze 112 km van de dag! We komen aan in een prachtige B&B waar de meisjes al lang in het zwembad zitten. Wij duiken er ook bij om heerlijk af te koelen (opa en oma blijven liever op het droge).
Daarna krijgen we een uitstekende maaltijd geserveerd en daarmee zijn we klaar voor de apotheose op de Mont Ventoux. We hebben besloten om hier in Villeneuve d’Avignon te blijven en morgen niet richting Bedoin te fietsen. We hebben onze kilometers al meer dan gemaakt dus het is verstandiger om de benen te laten rusten. En onze meisjes genieten zo van het zwembad, dat willen we hen niet onthouden.
Inez
11 juli
Rustdag
Genieten, rusten, de benen sparen voor morgen …
Morgen beginnen we aan de grootste uitdaging van deze hele tocht, de kale berg, de Mont Ventoux. Ik ben heel benieuwd hoe dat zal gaan!
Inez
Veertiende rit - 12 juli
Sault - Mont-Ventoux (26 km)
De grote dag
Start van de beklimming
De Kale Berg
Hoger en hoger
De top
Dank – Dank – Dank
Inez
