Rolf Falter is historicus en auteur van onder andere De geboorte van Europa en van 1302 – Het jaar van de mythe. Hij ziet dat niemand Joe Biden durft vertellen dat het tijd is voor iemand anders.
Rolf Falter – De Morgen
Gekromd, verdroogd zijt gij en versleten…
Ik hoor u ’s avonds aan de muren vragen
of gij de vensters wel hebt toegesloten.
Gij kunt de mist niet uit uw hersens jagen.
Uw lied is uit, gij kreunt de laatste noten.
Daar in de verte wordt een put gegraven.
Ik hoor zo goed het ploffen van de kluiten.
En achter ’t huis zie ik een schimme draven.
Hij staat waarachtig reeds op u te fluiten.
Honderd jaar geleden had Elsschot het over zijn moeder. Vandaag past zijn verhaal bij het Witte Huis. Het daagt daar een oude mens dat alles voorbijgaat.
De familie en de entourage pogen Magere Hein nog te bezweren. Ze willen papa niet zeggen dat het tijd is om de sleutels van de auto af te geven. Ze organiseren een poppenkast naar de buitenwereld. Vader zelf voelt in zijn binnenste dat de krachten wegvloeien. Maar waarom opgeven als iedereen het omgekeerde predikt?
Er is in Washington een oermenselijk drama aan de gang. Een drama waarvoor we allen staan als we ooit de finale van ons leven halen.
Alleen gaat het hier om de machtigste man op aarde. En dus spreken we in politieke termen, rauw en onversneden: staat er nog iemand op om Joe Biden te demonteren, nu hij aanstalten maakt om te dementeren?
Het enige vergelijkingspunt is Franklin Roosevelt. Die keek in Yalta bij Stalin en Churchill begin februari 1945 voor iedere aanwezige de dood al in de ogen. Twee maand later was hij weg, amper 63.
De partijbonzen hadden het voorzien. Ze hadden bij de presidentsverkiezingen van november 1944 de nobele onbekende Harry Truman tot vicepresident gebombardeerd.
Selfmade man, nijvere senator uit Missouri, en vooral een beetje rechtser dan wat de partij wilde. Toen ging dat nog zo, via de achterkamertjes.
Vandaag stuift het ongeleid projectiel van de Republikeinen meer dan ooit richting Witte Huis. Eind 2028, als president, zal die 82 zijn.
Hoe verloopt de aftakeling na vier jaar hyperstress bij iemand die zo al labiel is?
Gaan we, zoals tussen 2016 en 2020, nog eens het geluk hebben van rakelings te ontsnappen aan desastreuze fratsen?
Hoe komt het overigens dat er in het land van de onbegrensde mogelijkheden nog geen schroeiend ambitieuze, jonge, lichtjes rechtse vrouw is opgestaan om de post op te eisen?
Eentje die simpel schreeuwt: “Weg opa’s, jullie handen zijn te beverig voor het nucleaire knopje!”
Het antwoord luidt: geld, bakken geld.
De verkiezing van een Amerikaanse president is een organisch gegroeid systeem, ronduit chaotisch.
Je moet meteen, anderhalf jaar voor de verkiezingen, hoog staan in de peilingen. Dan moet je blijven scoren in het gruwelijke circuit van infantiele tv-boksmatchen tussen would-bekandidaten.
Finaal moet je onmiddellijk de grand slam binnenhalen in de eerste primaries en Super Tuesdays.
Dat vergt telkens immense publicitaire inspanningen. Sponsors op dat niveau willen return on investment, ook bij politici. Dus kiezen ze veilige waarden, lui ook waarvan ze vermoeden dat die nog een beetje greep hebben op de politieke machine. Tenzij er een uitzonderlijk talent opstaat, zoals Barack Obama in 2008.
Een kandidaat die nu, zo laat, nog moet beginnen, moet over die immense drempel heen.
Direct vertrouwen winnen, geld mobiliseren, een heel grote ploeg bijeen krijgen, onmiddellijk geloofwaardig zijn op het hoogste niveau. Met het grote risico dat je halfweg blijft steken, dus zowel Biden als jezelf vernielt, en de schuld krijgt voor Trump.
Veel rationeler is het dan te wachten tot 2028.
Er blijven nog zes weken tot aan de Democratische Conventie. In Chicago of all places, waar het in 1968 zo totaal misliep, het jaar van de moorden op Martin Luther King en Bobby Kennedy.
Sinds decennia zijn die zomerse partij conventies nog louter saaie shows voor de oudjes die aan de kijkbuis gekluisterd blijven.
De stem van de 5.000 afgevaardigden en zeker die van de 800 zogenaamde super delegates bij de Democraten zijn in principe gebetonneerd.
De overwinning van Biden-Harris staat al vast, als je de website van de Conventie opent. Enkel als de twijfel helemaal paniek wordt, zal het mogelijk zijn al die mensen hun stem te doen schuiven. Geen saaie show dan, wel intense pathetiek.
Bijna de helft van alle Democratische kiezers twijfelt aan Bidens geschiktheid, leerde een peiling van CBS vorige maandag.
In de partij zijn velen heimelijk aan het duimen of bidden voor dat ene moment: een val van de vliegtuigtrap voor rollende camera’s, het vertrek halfweg de meeting in een loeiende ambulance, of, inderdaad, de last call van God Almighty.
Je eigen geweten over dergelijke perverse gedachten sus je met de stelling dat het ook voor de oude, arme Joe het beste is.
Macht bedwelmt, werkt nu misschien zelfs palliatief.
Joe Biden, een verdienstelijk mens, ziet de zon ondergaan. Desondanks wil de langzaam afbladderende man uit Delaware de wereld nog redden voor de rosse flapuit uit New York.
Roeland in Ronceval tegenover de Sarazenen. De laatste hoornstoot. De held sterft. De Moren winnen. God zelve laat de christenen achter, voor enkele eeuwen.
Bron: De Morgen