Animator is verduiveld een zwaar beroep, besluit Jo Van Damme na de passage van Dimitri Verhulst in De afspraak.
Jo Van Damme – De Standaard
Net als gewone mensen kreeg Phara de Aguirre wel eens genoeg van altijd maar dat sombere gepalaver over oorlogen en begrotingstekorten her en der. Net als de meeste mensen had ze het ook gehad met het mistroostige weer. Ze hunkerde naar vakantie, zon, zand, sangria en een zwoele zeebries in d’r haar.
In De afspraak was daar af en toe wel iets van te merken. Maar we namen het haar niet kwalijk dat ze niet helemaal op haar scherpst leek toen een mevrouwtje uit Zutendaal kwam zeuren over de gevaren van een handvol asielzoekers in haar dorp, waarna Rudi Vranckx ook nog eens een olijfboom opzette over het Israëlische oorlogskabinet. Boeie!
Dat veranderde helemaal toen schrijver Dimitri Verhulst aan het woord kwam. Plotsklaps was Phara weer klaarwakker. Handenwrijvend om wat komen moest, liet ze de schrijver doen waarvoor hij was uitgenodigd.
Zijn verhaal speelde in andere tijden: 1996. Dimitri was toen nog een frisse animator in een all-inclusive resort op Mallorca. Daar werd je blijkbaar betaald naargelang van het aantal vrouwen – al dan niet alleenstaand, maar altijd hitsig – je seksueel bediende.
Je kreeg zelfs extra zakgeld als je naar bed ging met meisjes jonger dan 16 jaar. Want “als de kinderen content zijn, dan komen de ouders volgend jaar terug”. Strak businessplan.
Vergis u niet. De job van animator was zwaar: ’s ochtends aquagymnastiek, ’s middags badminton, daarna voorgaan in de polonaise en later eerst een al te lang drooggelegde moeder en vervolgens haar minderjarige dochter alle hoeken van la habitación laten zien.
Tussen al die zorgtaken door ook nog eens geweldig veel drinken. De mensen zien daar alleen het schoonste van.
In één klap veranderde een tot dan toe nogal suffe aflevering van De afspraak in een hap televisie waar sommige kranten de dagen nadien net zo hard van smikkelden als feministen er opvliegers van kregen.
Van Verhulst is bekend dat hij altijd wat machopraat klaar heeft, nooit verlegen is voor een kloeke uitspraak.
Nu hem door Phara een gratis reclameblok ter beschikking werd gesteld, greep hij dan ook zijn kans.
Kwansuis achteloos – als het ware tussen neus en schaamlippen – vertelde hij zijn anekdote over bonussen voor animatoren die het deden met minderjarige hotelgasten. Enige nostalgie was bespeurbaar. Niet helemáál waar? Dan toch goed bedacht.
Het kon wellicht ook geen kwaad voor de verkoopcijfers van zijn nieuwe literaire worp: Bechamel mucho. Waar die titel op sloeg, wilde de schrijver niet verklappen. Daarvoor moesten we zijn boek eerst maar eens kopen.
Zonder twijfel betrof het, zo niet een literair meesterwerk dat in geen enkele bibliotheek mocht ontbreken, dan toch een passend cadeautje voor de zestiende verjaardag van een of ander vroegrijp buurmeisje.
Parbleu, het was dat het al redelijk laat was, of we waren spoorslags naar de betere boekhandel gesneld.
“Bonussen om met 16-jarigen naar bed te gaan? Je hebt zoiets toch niet zelf gedaan?”
Phara aarzelde of ze geschandaliseerd dan wel geamuseerd moest klinken. Haar vraag was dan ook niet zonder risico.
Voor hetzelfde geld antwoordde Verhulst, nu toch op dreef: “Of ik ook zelf geneukt heb met die geile sletjes? Wat denk je? Lekker toch?”
Gelukkig wist de schrijver de oplage van zijn boek nog net op tijd te redden.
“Nee, neen. Ik was een zeer slechte animator, ik heb niet veel verdiend. Het is ook lang geleden.”
Een zucht van opluchting woei door de VRT-studio. Maar de sociale media draaiden inmiddels al op volle toeren. Die waren vaak minder coulant: van “walgelijke uitspraken”, tot “dichterlijke vrijheid” en “kwalijke marketingstunt”.
Verhulst schrok zelf van de door hem uitgelokte consternatie. De dag nadien bond hij al in. Iets te nadrukkelijk, zelfs.
“Het is iets dat ik veroordeel en ook toen al veroordeelde. Het heeft zelfs tot mijn ontslag als animator geleid. Ik was ook zo dom om er een vaste relatie te beginnen, dat was helemáál not done.”
Zo trots op je, Dimi.
We begonnen wel opeens te twijfelen of we niet wat medelijden met die arme schrijver moesten hebben.
Per slot van rekening was hij als dwangarbeider in het massatoerisme ook een beetje een slachtoffer, een voor het leven getekende getuige van wat nu onoorbare praktijken heten, maar in die tijd – die achteraf gezien toch een beetje een bijzondere tijd was – moesten kunnen.
Voor Dimitri een bijkomend dilemma: hij wilde niet als een oude viespeuk uit de vorige eeuw overkomen, maar ook niet als apostel van de nieuwe preutsheid.
De avond op de Reyerslaan eindigde nog gezellig. Phara en Dimitri vergeleken elkaars decolleté (het zijne was dieper).
Ze blikten vertederd terug op de tijd dat heel Vlaanderen zich verlustigde bij de Jambers-reeks Hete kussen uit Salou en er in vrijwel iedere Vlaamse huiskamer een Snoecks-jaarboek met foto’s van David Hamilton op de koffietafel lag.
Ten slotte wilde Phara nog van Dimitri vernemen wat de naam was van de tent op Mallorca waar hij ooit zulke fijne avonturen had beleefd.
Niet te geloven hoe ze naar de zon snakte.
Jo Van Damme is tekstschrijver en werpt elke week een satirische blik op de actualiteit.
Lees andere berichten in deze categorie
Bron: De Standaard