Paul Baeten is schrijver van romans en tv-reeksen – vorig jaar nog Twee zomers op Eén. Elke week bijt hij zich hier vast in maatschappij en popcultuur.
Paul Baeten – Knack
Bart De Wever is zonder twijfel de slechtste burgemeester die Antwerpen ooit heeft gekend.
Als er iemand niet geschikt is voor een functie waarvoor hij – met al zijn macht – solliciteerde om van zijn ware roeping en verantwoordelijkheden te kunnen vluchten wanneer het hem uitkomt, dan is het hij wel.
Hij had volgens de logica en de wil van de Vlaamse kiezer Vlaanderen moeten leiden, nu leidt hij een kleine agglomeratie onder de haven van Antwerpen en zelfs dat lukt niet.
Dat zijn stad een decor is van eeuwig stilstaand verkeer en een openlijk gevoerde drugsoorlog terwijl hij in tv-studio’s en boekjes fictieve vijanden zoekt, was al de trieste norm geworden.
Nu daar actief mensen in worden gebruikt die niks met politiek te maken hebben, zoals in het complete debacle rond Dalilla Hermans maar evengoed in de algemene houding van het stadsbestuur en de partij ten opzichte van kunst en cultuur, is er een nieuw dieptepunt bereikt. Het is nu aan mensen die, los van linkse of rechtse idealen, een lijn trekken.
De ‘war on woke’, mijn onheilige god. Hoe zielig kan je als volwassen persoon worden. En links roept: woke bestaat niet! Nou. Rustig aan met jullie veel te grote fietsen. Het bestaat natuurlijk wel. Het is een – weliswaar heel onhandig en veel te rekbaar – containerbegrip voor alle sociale en culturele drijvers van veranderingen die volgens veel mensen te lang op zich lieten wachten.
In de media, een macht die nog meer failliet is dan de politieke, valt het woordje vooral samen met enkele extreme en negatieve kanten ervan: soms verstikkende vormen van pc-cultuur of een zuiver Amerikaanse problematiek van misbruik rond bijvoorbeeld genderkeuze – mannelijke criminelen laten zich in vrouwengevangenissen opsluiten omdat ze zich plots vrouw voelen, dat soort zaken.
Bart De Wever ging blijkbaar op zoek naar het enige waar hij nog moeilijker van kon winnen dan van de drugkartels, en dat was verandering.
Dingen waar de gemiddelde Vlaming geen zak mee te maken heeft. Wat doen wij hier in Vlaanderen? Met de fiets rondbollen en ons gras ‘afrijden’. Dus rustig aan, Kristof en Katleen, de linkse pedo-elites staan heus nog niet voor de deur van jullie halfopen bebouwing.
Maar Bart De Wever ging blijkbaar op zoek naar het enige waar hij nog moeilijker van kon winnen dan van de drugkartels, en dat was verandering.
Ik heb te doen met de kiezers van N-VA, die volgens mij vaak een Vlaamsgezinde, conservatieve blik op de zaken hebben.
Zij willen niet voor Vlaams Belang stemmen maar zijn de liberalen en de tsjeven beu: ze willen dat er iets verandert.
Ik snap dat. De Wever snapt dat ook. Daarom de slogan ‘de kracht van verandering’.
Blijkt dat net die verandering absoluut niet gesteund wordt door deze partij. De N-VA wil verandering maar wel enkel exact de verandering die zij zelf voor ogen heeft en die is heel eng.
Hun slogan wordt beter: N-VA, de angst voor verandering.
De tijd dat het Vlaams Belang de nieuwe N-VA wilde worden, is al lang opgevolgd door de tijd waarin de N-VA het Vlaams Belang wil worden.
‘War on woke’. Please.
Deze man verdient geen partij of een stad, hij verdient een kelder en een podcast. Afvoeren en op naar de toekomst.
Paul Baeten is columnist bij Knack Focus
Lees ook
Vul hieronder de zoekopdracht De Wever in en vind meer berichten.
Bron: Knack