Ondanks haar sterke bundel stond Maaike de Wolf niet bovenaan het lijstje met kanshebbers voor de Herman de Coninckprijs. Ze wint hem toch.
Paul Demets – De Standaard
21 maart 2025
Leestijd: 3 min
Het was niet moeilijk om te raden dat de Herman de Coninckprijs dit jaar naar een Nederlandse dichter zou gaan: alle zes genomineerden kwamen van boven de Moerdijk.
Wel is het verrassend dat Maaike de Wolf de prijs wint voor De dansvloer is van iedereen. Niet omdat die bundel niet zeer sterk zou zijn, wel omdat het haar debuut is.
In het gokkantoor van de poëzieliefhebbers stonden drie grote kanshebbers genoteerd.
Hester Knibbe, die al belangrijke prijzen als de VSB-poëzieprijs mocht ontvangen, schreef met Binnen in de aarde is een berg een klassiek aandoende bundel waarin ze helder en tegelijk associatief beschrijft hoe de mens zich een weg baant door het leven.
Knibbe gebruikte de I Tjing, een oud Chinees ‘boek der wijsheden’ als stramien. De natuur staat centraal.
Esther Jansma
Ook Lidy van Marissing heeft naast enkele romans een belangrijk poëtisch oeuvre op haar naam staan.
De verwerping van het stilzitten laat zien waarom zij vorig jaar als ‘neo-avantgardist’ de Sybren Poletprijs ontving: de vitaliteit van haar taal is onweerstaanbaar.
Van Marissing bespreekt in die bundel ook de kleine kanten van de taal. Dankzij haar denken we na over wat taal kan betekenen en hoe we er de werkelijkheid onophoudelijk mee proberen vast te leggen, hoewel dat onmogelijk is.
En dan is er nog Esther Jansma, die enkele maanden geleden met een knaller van een bundel het leven vierde, voor ze overleed aan kanker.
Met We moeten ‘misschien’ blijven denken leverde ze het hoogtepunt van haar oeuvre af. Hoewel ze de gedichten op haar ziekbed schreef, zijn ze niet somber, maar krachtig.
“Ook verlies is een vorm van bestaan”, lezen we.
Het zijn gedichten die hoop geven, in stromende, melodische taal.
Soms voelen we haar boosheid over wat er verkeerd gaat in de wereld en wat er fout liep in haar persoonlijke verleden.
Maar de gedichten zijn ook grappig.
Jansma had bekroond kunnen worden, want in het reglement staat niet dat de Herman de Coninckprijs naar een levende dichter moet gaan.
Maar het werd dus Maaike de Wolf.
Met haar sterke gedichten legt ze de vinger aan de pols van onze maatschappij.
De dansvloer is van iedereen is een bundel over zoeken naar verbinding in een wereld waar niet iedereen er altijd bijhoort, in tegenstelling tot wat de titel niet zonder ironie beweert.
De jury schrijft in haar rapport dat de ironie een postmoderne ervaring geeft, die door een romantisch verlangen gecounterd wordt.
De wij-vorm primeert niet voor niets op de ik-vorm.
In De dansvloer is van iedereen zoekt Maaike de Wolf het wankele evenwicht dat we allemaal nodig hebben.
Lees ook
Bron: De Standaard