Mark Coenen gaat op wandel met de week.
Mark Coenen – De Morgen
Bergen van vlees: dat wij dat zijn vond ik een poëtische vondst die je niet zou verwachten van een baas van de mutualiteiten, maar ik was blijkbaar ongeveer de enige.
Ook ‘het leven teruggeven’ vond ik een creatief neologisme voor levensmoeheid in de overtreffende trap.
Men rolde echter in walging, afgrijzen en afkeuring over elkaar heen, terwijl iedereen die over een spiegel en wat bescheidenheid beschikt grond van waarheid in die uitspraak over dat vlees zal vinden.
Behalve de blinden en de bijzienden dan.
Wij zijn, als we eerlijk zijn, uiteindelijk slechts een zak spieren en klieren en knoken, samengehouden door vel dat steeds losser komt te zitten.
Alleen zijn we aan het einde van ons leven door de band geen berg meer, maar hooguit een heuveltje: spieren smelten weg en de zwaartekracht doet de rest.
De berg van vlees heeft een muis gebaard, wij krimpen ons collectief het graf in.
‘Het lijkt me aan geen twijfel onderhevig dat veel oude mensen er een grote rust in zouden vinden als zij over een middel konden beschikken om op aanvaardbare wijze uit het leven te stappen op het moment dat hen dat − gezien wat hen daarvan nog te verwachten staat − passend voorkomt’: dat schreef Huib Drion, oud-hoogleraar in burgerlijk recht aan de Rijksuniversiteit Leiden, in 1991 al.
Hij pleitte voor een levensverkortende pil die algauw de pil van Drion werd genoemd en die, zij het onder voorwaarden, vrij verkrijgbaar zou moeten zijn.
Zo moest men minstens 75 jaar of ouder zijn en ging het eigenlijk over twee pillen, die met enkele dagen tussentijds ingenomen moesten worden, om te voorkomen dat zo’n zelfdoding een impulsieve daad zou zijn.
Drieëndertig jaar later is daar nog altijd geen sprake van, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan: wie de weg weet, kan in Nederland bijvoorbeeld blijkbaar relatief makkelijk aan het Middel X raken, volgens de vakpers ‘een dodelijk poeder dat normaliter als conserveringsmiddel wordt gebruikt’.
Een product dat dient om iets te bewaren gebruiken om het leven te beëindigen: o ironie.
Maar recent Nederlands onderzoek wijst uit dat 43 procent van de ondervraagde bejaarden zich kan voorstellen dat poeder in huis te hebben.
Ik kan mij daar voorlopig nog niets bij voorstellen, maar ik snap de redenering wel: in plaats van een levensverzekering is het een soort van levenseindeverzekering.
Net zoals ik iets tegen hoofdpijn in huis heb nog voor ik hoofdpijn heb.
Om daarna natuurlijk weer vrolijk mee te doen aan de polonaise in het rusthuis. Want je leeft maar een keer.
Bron: De Morgen