Woke ruïneert de ruggengraat van onze kinders en maakt hen blind!
Tom Lanoye – Humo
Waar waren we gebleven? In een aula aan de Leuvense unief. Daar gaf Bart De Wever een lezing met als titel ‘Hoe woke onze cultuur vernietigt’. Op zich lijkt dat een fait divers. Een zoveelste schermutseling in zijn never-ending culture war.
Maar de lezing vormde ook de veelbetekenende start van zijn electorale campagne. Die wordt lang en slopend. Voor iedereen.
Binnen anderhalf jaar – ja, dan pas – staat ons een historische batterij aan gegroepeerde verkiezingen te wachten.
Europees, federaal, regionaal, provinciaal, gemeentelijk én districtsniveau…
Een stembusgang als het salvo van een stalinorgel. Maar als De Wevers partij daarbij federaal en Vlaams opnieuw een voltreffer moet incasseren, zal het wegmoffelen daarvan veel moeilijker uitvallen dan vorige keer.
Zelden verloor een partij in het naoorlogse België zoveel zetels en aanhang als de N-VA in 2019. Ook al hebben haar leden en haar vele fans in de pers dat toen handig weten weg te retoucheren uit ons collectieve en vooral het eigen geheugen.
Niet zo bij mijn parttime burgemeester.
Naast enorm veel andere dingen is hij ook een verdienstelijke historicus. Als geen ander beseft hij dat zijn slecht vermomde éénmanspartij bij een volgende nederlaag zelf riskeert uiteen te spatten. In tegenstelling tot België, waarvan Vlaams-nationalisten al tweehonderd jaar de definitieve explosie voorspellen. Tevergeefs.
Daar is nochtans een simpele verklaring voor. Driekwart van de Vlaamse bevolking voelt zich complexloos Belg en heeft het verdwijnen van België niet nodig om zich nu al voluit Vlaming te voelen.
Alle onderzoeken wijzen dat al decennialang uit. En een verplichte identiteitscanon zal daar weinig aan veranderen. Ook al gooit de Vlaamse staat daar binnenkort een half miljoen euro tegenaan.
Om die massale onderstroom toch te keren, blijft voor flamingantische partijen maar één dubbelmanoeuvre over. Maskeren en manipuleren.
Eerst hopen ze via heel andere onderwerpen tezamen een parlementaire meerderheid te halen, hoe klein ook. Daarna willen ze samen pardoes de Republiek Vlaanderen uitroepen. Zonder consultatie van hun onbetrouwbare volk via een referendum. Te veel democratie durven ze de eigen stam niet te gunnen.
Die dubbele kunstgreep is, in alle openheid en eveneens al decennialang, het gedroomde masterplan. Lukt het dit keer eindelijk wel? In 2024?
Vlaams Belang rekent voor zijn zieltjesoogst op alle mogelijke vormen van xenofobie. Van Walenhaat tot schedelmeterij, en van rituele moslimbashing tot transgenderverkettering met de allures van een heksenjacht.
De N-VA hoopt nu echter een veel betere, want ongrijpbaardere vijand te hebben gevonden.
(Ach, wat zou het nationalisme zijn zonder zondebokken, ondergangsretoriek en zelfbeklag?)
Alarm!
- ‘Kijk uit voor woke!’
- ‘Woke vertrapt onze identiteit!’
- ‘Woke smijt onze cultuur in de gehaktmolen!’
- ‘Woke vervuilt onze bodem nog meer dan onze varkens doen!’
- ‘Woke ruïneert de ruggengraat van onze kinders en maakt hen blind!’
Zo klinken de debatfiches waarmee we de komende twintig maanden om de oren zullen worden geslagen. Vergeet dus alle vorige ordewoorden en stoplappen. Die hebben afgedaan.
Confederalisme? Eigenlijk kon enkel Geert Bourgeois uitleggen wat dat betekende, en dan nog alleen aan zichzelf.
De Copernicaanse Omwenteling? Dat klonk te veel als een paardenmolen in Bellewaerde. Systemische verandering? Daarbij denken de mensen aan een loodgieter in plaats van aan een staatshervorming.
Nee, dán liever ‘woke’! Dat is korter, nieuwer en onduidelijk genoeg om ieders persoonlijke verbeelding en angsten aan te spreken. En het bekt zo lekker! Naar het schijnt zoekt men nog naar een overkoepelende titel voor de unief-lezingen.
Iets als ‘De Wakkere Woke-Wake-Weken van De Wever’.
Mag ik ook zelf een suggestie in de groep gooien?
‘Woke on Wheels: Never Again a Man in High Heels!’
Een beetje ironie kan geen kwaad als je voor een studentenclub staat.
WAR ON DRUGS
Dat brengt ons terug naar die Leuvense aula. Het is geen toeval dat de Grote Woke-Veldtocht daar begon. Volgens de aankondiging van de lezing staan immers ook ‘onze studentikoze tradities’ onder druk.
Helemaal verwonderlijk lijkt me dat niet, indachtig de doodslag op student Sanda Dia.
Die ging gepaard met inderdaad achterhaalde vernederingen, verbaal en fysiek, en met het gebruik van urine op manieren die men regisseur Jan Fabre jarenlang heeft verweten.
En dan zwijg ik nog van de groepsverplichting tot comazuipen, tot het verzwelgen van kleine dieren, dood of levend, en het slobberen van genoeg sardineolie om te veranderen in een Bijbelse zoutzuil.
Eveneens naar aloude patriarchale tradities was er geen enkel vrouwspersoon in de buurt en bestond het deelnemersveld uit enkel manskerels.
Om niet te zeggen: bijna uitsluitend uit zonen van de fine fleur. De Antwerpse om precies te zijn. Daar wordt dit soort gebruiken al eeuwen van vader op zoon doorgegeven, op voorwaarde dat ze het ritueel overleven natuurlijk. En dat ze, bij heibel en ongeacht de kosten, rustig kunnen voortstuderen in het buitenland.
Het zou echter onrechtvaardig zijn om alleen dit soort ontgroeningsrites op de korrel te nemen. Bij andere ceremonies waren juist erg veel meiden aanwezig. Ze werden bijna allemaal betast, gevingerd, bepoteld, zat gevoerd, plat gevloerd en sporadisch verkracht. Tenzij zelfs dat niet meer lukte vanwege de genuttigde cocktail van drank en diverse drugs.
Ook dit alles blijkt, al zeer lange tijd bovendien, een vast onderdeel te vormen van onze universitaire subcultuur. Er is zelfs sprake van ‘schachten’ die, bij wijze van toegangstest, uitgenodigd worden hun praeses te pijpen.
Ik heb blijkbaar toch één en ander gemist toen ik in mijn Gentse tijd alleen lid was van het Taalminnend Studentengenootschap ’t Zal Wel Gaan. Ooit gesticht door Julius Vuylsteke, dat wel. Maar in weerwil van diens naam helaas toch íétsjes properder in de omgang.
Ik heb er de kranten op nageslagen, maar geen ervan maakte melding van enige kritiek op de bovenstaande studentikoze tradities. Een ander oud gebruik werd wel ruimhartig opgepikt.
Na afloop van de lezing werden, zoals vooraf beloofd op alle affiches, ‘gratis vaten’ aangeboden. Het klassieke middel om volle aula’s te lokken en achteraf te kunnen zeggen: ‘De toekomstige leiders van ons land waren massaal opgedaagd om nu al hun verantwoordelijkheden op te nemen.’
Toegegeven, dat slotfeestje leverde markante foto’s op.
Bart De Wever die, als verpersoonlijking van de War on Drugs, en als altijd gekleed op zijn paasbest, achter de toog kruipt om eigenhandig de getapte kerel uit te hangen…
De apostel van de geheelonthouding die pint na gratis pint uitdeelt aan dorstige jongeren die zijn naam scanderen…
Met een beetje gevoel voor pathos zag je een blits geklede dealer staan die zijn toekomstige homies en klanten voorgoed aan zich probeerde te binden. Door het gratis uitdelen van de bedwelmende substantie die in het verkeer nog altijd meer slachtoffers maakt dan alle andere substanties tezamen.
Misschien moet De Wever volgende keer ook maar gratis joints uitdelen. Die maken alvast minder doden. En de rijen vóór zijn toog zullen er niet korter op worden. Au contraire.
Maar wat zit ik hier weer te stomen en te stampvoeten over iets onnozels als een paar gratis vaten bier? Ze zijn het jonge Leuvense volkje van harte gegund. Zeker na het uitzitten van zo’n lezing.
Het enige nadeel is wel dat ik mij op deze plek weer te veel heb laten meeslepen, en dat ik zodoende nog altijd niet heb kunnen doordrammen over de akelige dreiging der genderneutrale wc’s aan de universiteiten van Alabama.
En over de nog veel grotere bedreiging van het fenomeen ‘kerstmarkt’, zowel in Vlaanderen als in de rest van Eurazië. Dat moet dan maar een volgende keer.
In de derde en hopelijk allerlaatste aflevering van ‘Woke – the Musical’ (Part III).
Lees ook
Vul hieronder de zoekopdracht Woke in en vind meer berichten.
Bron: Humo