De dingen waarover we babbelen op een terras, bij een koffie of een glas wijn. Het leven en wat ons bezighoudt. Hier wil ik er een plaats aan geven. Nu ook met gastschrijvers.
Gastvrouw van deze blog: Lieve Van De Velde
Eva Berghmans – De Standaard
Hoe het voelt om plots zonder alcohol in je lijf naar het leven te kijken
Steeds vaker hoor ik mensen die beslissen om bewuster om te gaan met alcohol. Ze staan stil bij hoeveel ze drinken, wanneer en waarom. En steeds vaker hoor ik ze dan zeggen: ‘Hm, neen, doe mij maar een tijdje niets.’
Collega Eva Berghmans is zo iemand. Ze stond stil en stopte. Of beter: pauzeerde. Wat ze dacht en voelde schreef ze neer. Hier.
‘Is dat hier nu niet supermoeilijk zonder alcohol?’ De vraag van mijn hartsvriendin verraste me.
We stonden bij cabaret Chez Maman te wachten tot de eerste drag queen van de avond over de toog zou lopen.
We waren er met een groepje goede vrienden, de sfeer in de club was opperbest, dj François draaide vrolijke plaatjes. Kortom, het was een perfecte avond. Vrienden, muziek en een act die wat met de gendernormen dolt: meer heb ik niet nodig om erg blij te worden.
Maar inderdaad, hadden we daar drie maand geleden gestaan, dan had ik zonder twijfel een glas witte wijn of een gin-tonic in mijn hand gehad.
Ik heb altijd graag gedronken, en het hersenpad dat alcohol en feeststemming aan elkaar linkt, is diep ingesleten, al sinds mijn eerste fuiven in het jeugdhuis.
Toen ik twee maand geleden besliste om een tijd geen alcohol te drinken, was het een van mijn grootste angsten: wat als mijn sociaal leven in scherven valt?
Verveling
‘Chapeau dat je hier bent’, zei een vriend toen ik tijdens het eerste weekend van mijn alcoholstop op een feestje opdook.
Hij kon het zich niet voorstellen – wel dat hij een tijdje zou stoppen met drinken, maar niet dat hij als niet-drinker op dit soort gelegenheid zou zijn.
Zowat iedereen op die feesten in de kennissenkring weet diep van binnen dat zijn of haar alcoholgebruik op of over het randje van ongezond balanceert.
‘Ik zou mezelf vervelen, ik zou gaan sporten of zo.’
Die avond kon ik hem moeilijk ongelijk geven – het doel van de meeste aanwezigen leek om zo snel mogelijk dronken te worden, de muziek trok nergens op, en stond zo luid dat een gesprek onmogelijk was.
Maar die avond is een uitzondering gebleken.
Ik ben op restaurant geweest, ik ben op café geweest, ik ben op feesten geweest, ik heb mensen ontvangen en alcohol geserveerd, kortom, ik heb mijn sociale leven op geen enkele manier aangepast en na twee maand alcoholstop blijkt: voor de feestvreugde moet ik het niet doen.
Op feestelijke momenten, in goed gezelschap, mis ik de alcohol totaal niet. Mijn beslissing om, behalve de alcoholstop, niets aan mijn leven te veranderen, draait een pak beter dan ik gedacht had.
Het was wat onwennig in het begin, maar eigenlijk was mijn grootste probleem dat ik niet wist wat te bestellen, niet dat ik niet wist hoe me te gedragen, een houding te geven of wat te vertellen.
Ook begin ik te vrezen dat ik zelf níet leuker, meevoelender, interessanter of diepzinniger werd na dat derde glas, laat staan na het vijfde. (Sorry, vrienden!)
Waar is de uitgang?
Mijn alcoholstop is op een heel andere manier een beproeving voor mijn sociale leven gebleken dan ik dacht.
Ik blijk geen witte wijn nodig te hebben om me te amuseren, of om een goed gesprek te voeren. Ik mis mijn glazen wijn vooral als het tegenvalt – als de sfeer niet goed zit, als er gezeurd wordt, als iedereen vooral met zichzelf en zijn glas bezig lijkt en nog maar eens hetzelfde vertelt, als ik eigenlijk zelf te moe ben om goed gezelschap te zijn.
Of als ik het spelletje en de fuzz errond niet snap, zoals bij het WK (thank God dat ik een excuus voor de matchen gevonden heb nu die Duivels toch geen regenboogband dragen).
Er is geen vluchtroute meer – vroeger was ik sneller geneigd om de hoop te vergroten voor eender wat, wetende dat zowat alles interessanter lijkt na het derde glas wijn.
In die zin is mijn alcoholstop een oefening in eerlijkheid gebleken. Nuchter kan ik mezelf niet meer wijsmaken dat ik ergens graag ben als dat niet klopt. Ik kan nergens meer naartoe met het idee dat het minstens een excuus is om een glas te drinken.
Als ik kom en blijf hangen, is het uit liefde voor het gezelschap. Santé!
PS. En de glazen die ik het meeste mis, zijn de glazen die ik dronk als het leven te veel vraagt.
Dat glas tijdens het koken, als de mailbox nog om aandacht jengelt en een kind zit te vloeken op huiswerk, terwijl het hele kot overhoop staat en je todolijst niet meer op een A4 past.
Dat glas na de deadline, als de adrenaline nog door je lichaam raast.
Dat glas dat een dikke ‘fuck you’ is als je boos of verdrietig bent.
Dat glas dat de opwinding tegelijk tempert en aanhoudt als je hoofd uit elkaar barst van de ideeën na een goed gesprek of een overweldigende film.
Kortom, alle glazen die je in de eerste plaats al niet zou moeten drinken als je een beetje volwassen met je emoties zou omgaan.
‘Alcohol snijdt je hoofd af en legt een doek over de wereld’, schrijft therapeute Myriam Bruyninckx in het onlangs verschenen Drinkt u iets?, dat zij – zelf een ex-probleemdrinker – samen met haar cliënt Philip Muls, een voormalige hoogfunctionerende alcoholicus, schreef.
Hoezo, intenser leven en samenzijn met een doek over de wereld? Gek dat ik mezelf dat zo lang kunnen wijsmaken heb.
Wat doet en zegt alcohol u? Heeft u ooit de nood gevoeld om een alcoholpauze in te lassen?
Ervaringen, tips en al uw ideeën voor non-alcoholische alternatieven:
eva.berghmans@standaard.be
Lees ook
Vul hieronder de zoekopdracht Alcohol in en vind meer berichten.
Bron: De Standaard