Joël De Ceulaer schrijft deze week een brief aan premier Bart De Wever. Deze Uitkijkpost kan sporen van spot of satire bevatten.
Joël De Ceulaer – De Morgen
3 februari 2025
Leestijd: 5 min
‘Beste Bart De Wever, ik heb mij in u vergist, ik zat ernaast, ik dwaalde’
Joël De Ceulaer
Niets geloofde ik ervan.
Geen zier. Nul komma nul.
Zelfs toen u vrijdagavond nog een beetje uitstel vroeg bij de koning, ging ik ervan uit dat de formatie zou crashen – op uw initiatief.
Het enige wat u nog nodig had, was een geloofwaardige zondebok, die u de media als een lekkere kluif zou toewerpen. Om dan wellustig te genieten van de Algehele Chaos.
Maar ik heb mij vergist.
Ik zat ernaast. Ik dwaalde.
Nu ik met een traan van ontroering in mijn ooghoek heb gezien hoe u als premier de eed aflegde, kan ik moeilijk anders dan mijn blunder toegeven.
Zonder mitsen of maren,
zonder voorbehoud,
zonder excuses.
Nederig, ootmoedig.
Ik heb uw motivatie verkeerd ingeschat.
Veel politici zouden na zo’n flater hun spindoctors aan het werk zetten, om krom te praten wat recht is.
Dat zou ik ook kunnen doen.
“Ik moest van de hoofdredactie!
Het waren allemaal tikfouten!
U hebt mij verkeerd begrepen!
Ik had te zwaar getafeld!”
Dat zou flauw zijn. Vals.
Leugenachtig.
Er is weinig zo bevrijdend als de waarheid:
een fout toegeven doet de dopamine stromen en geeft energie – ik kamp nu zelfs met het verlangen om achterwaarts naar Scherpenheuvel te joggen.
De vraag is nu: hoe kon het zover komen? Waarom wekt u, bij wel meer waarnemers,
toch dat intense wantrouwen op?
Wel, eigenlijk hoort dat zo in een democratie: de macht heeft recht op argwaan. Tevens is het bij sommige commentatoren een kwestie van karakter en stijl: we kunnen niet allemaal zouteloze vis-noch-vlees-stukjes tikken waar je alle kanten mee uit kunt, zoals pakweg Carl Devos – CarlGPT voor de vrienden:
“Als er een akkoord is, hebben we een regering. Als er geen akkoord is, blijft het toch nog afwachten.”
In tegenstelling tot wat velen denken, bent u niet de grote strateeg. Maar wel een briljant tacticus
Het ligt ook aan u.
Uw parcours vertoont voldoende bochtenwerk om stevige achterdocht te wettigen. Al zijn die bochten – en dat is voor mij dé revelatie van de voorbije dagen – erg relatief.
Ik heb het hele weekend mijn hersenen gepijnigd, tot mij iets te binnen schoot wat communicatiegenie Guillaume Van der Stighelen mij ooit vertelde.
In tegenstelling tot wat velen denken,
bent u niet de grote strateeg.
Maar wel een briljant tacticus.
Dat wil zeggen:
u voert geen Meesterplan uit,
u maakt gewoon het beste van de omstandigheden.
Telkens als de kaarten worden geschud en verdeeld, verandert uw plan, past u zich aan en verzint u een uitleg die zo overtuigend klinkt dat de pers braaf begint te knikken.
Snel een paar voorbeelden.
Toen Patrick Janssens zich in 2007 bij de Joodse gemeenschap verontschuldigde voor de collaboratie van het Antwerpse bestuur,
vond u dat “misplaatst” en “gratuit”.
Ondertussen ging u zelf al meermaals
door het stof.
Als columnist vond u een canon iets voor “totalitaire regimes”, als politicus werd het voor u een prioriteit.
Iedereen herinnert zich nog de bocht van Bracke, die uiteraard úw bocht was:
een Zweedse regering zonder communautair programma.
Dat u in 2014 zou opstappen als partijvoorzitter, stond vroeger volgens u “in marmer gekapt”.
Toch bleef u nog 10 jaar zitten, ook nadat u in 2019 de verkiezingsbelofte had gedaan dat u Vlaams minister-president zou worden.
Deze keer trok u naar de verkiezingen met de boodschap “Confederalisme of niets” en daar zit u nu te koekeloeren, federalistischer dan ooit, aan dat eenzame bureau
in de Wetstraat 16.
U bent de vegetariër die biefstuk bestelt,
de pacifist die een kernbom lanceert.
U hebt zelf gezegd dat u de scepsis begreep – waar ik mij mee troost – maar verzekerde ons
dat het u menens was met het plan om premier te worden.
U ging met de troepen op weg naar Rome en zou de Rubicon oversteken. De kaarten waren geschud, de teerling is nu geworpen.
Als historicus houdt u niet van tegenfeitelijke redeneringen, waarbij men uitgaat van iets wat nooit gebeurd is, maar toch: u bent de eerste om te beseffen dat alles héél anders had kunnen lopen.
Mocht u in juni op Vlaams niveau een forse meerderheid hebben gehad met Vlaams Belang, dan had u als tacticus ook van díé omstandigheid het beste moeten maken – daar bent u net aan ontsnapt, dankzij een sterke campagne en wat geluk.
En nu heeft het lot u dus in de stoel van de premier geplant. Aan het hoofd van een regering die een zwaar risico neemt, door een sanering uit te voeren op de rug van gewone mensen, die zoals wij weten met nogal veel zijn.
Met alleen stemmen van miljonairs zult u nooit die tweede termijn halen. Aan een voorspelling zal ik mij even niet meer wagen, maar Arizona belooft een wilde rodeorit te worden.
Blijft u op dat niveau in het zadel?
Geschiedenis hebt u al geschreven.
Dit akkoord werd goedgekeurd door 99,9 procent van een volle Antwerp Expo,
waar vooral het aantal stoelen (1302) naar Vlaanderen verwees.
Voorts is het nu:
Eendracht maakt macht,
Es lebe der König,
Vive la Belgique!
Zoals u ooit schreef over Verhofstadt:
de BDW van 20 jaar geleden zou die van nu op zijn gezicht slaan.
Met de miraculeuze bedwelming van uzelf en uw achterban promoveert u van toppoliticus tot sekteleider, goeroe, messias.
Jim Jones en de Bhagwan verbleken erbij.
Ik zou straks toch maar eens proberen of u een emmer water niet kunt veranderen in een verdienstelijk tafelwijntje.
Met een paar oogrollen en een Latijnse spreuk moet dat volgens mij lukken.
Hoogachtend
Joël De Ceulaer, senior writer
Lees ook
Klik op de hyperlinks
en lees meer berichten
Bron: De Morgen