Joël De Ceulaer schrijft deze week een brief aan premier Bart De Wever. Deze Uitkijkpost kan sporen van spot of satire bevatten.
Joël De Ceulaer – De Morgen
11 april 2025
Leestijd: 5 min
‘Beste Bart De Wever, u bent premier, u hoort niet in snikken uit te barsten’
Joël De Ceulaer
Beste Bart De Wever
Nou, dat heeft niet lang geduurd.
U hebt er heel wat goede voornemers in korte tijd meteen helemaal doorgejaagd. Vrijwel niets blijft er over van de koele, wat afstandelijke staatsman die u zou worden als premier.
De glitter en de glamour
die aan de functie kleven,
konden u gestolen worden.
Daarom zou u – tegen de geplogenheden in – geen pers meenemen naar Oekraïne, waar u deze week Zelensky ontmoette.
Normaal gesproken hoort dat erbij,
een stoet gedienstige journalisten die met sfeerstukjes en voorgekauwde citaten de betrokken minister optillen in de vaart der volkeren.
De pers krijgt dan gratis vervoer,
kost en inwoon – en voor wat, hoort wat.
Het is the art of the deal in de Vlaamse politiek.
U reisde liever zonder trommels en trompetten. In alle discretie. Ver van het publieke oog. Zonder perskaravaan.
Slim bekeken, vond ik.
De missie van uw reis was toch commercieel van aard: Belgische wapendealers introduceren bij een duurzame klant.
Die gezamenlijke persconferentie met de Oekraïense president was een mooi extraatje, maar verder hield u alles liever erg sober, simpel, bescheiden, pretentieloos.
Mocht u zich onzichtbaar kunnen maken,
een van de weinige talenten die u niet bezit,
dan zou u dat zeker gedaan hebben.
Dit bezoek mocht niet om ú draaien.
Hoe ongepast zou dat wel niet geweest zijn, zeg!
En toen stond daar ineens Marijn Trio met een micro voor uw neus. Hij is een van de betere VRT-reporters: onze man in Oekraïne,
goed geconnecteerd en geïnformeerd,
een bron van inzicht en meerwaarde.
Altijd kalm en beheerst ook, koel en afstandelijk, zonder glitter of glamour – hij draagt zelfs geen sjaaltje, kunt u nagaan!
Maar toen hij u dinsdag stond op te wachten in Boetsja, waar honderden Oekraïense burgers in 2022 werden afgemaakt door het Russische leger, zag hij dat de foto’s van het drama u raakten.
Meteen greep hij de kans die hij had moeten laten liggen en informeerde hij naar wat totaal irrelevant is.
Uw emoties.
Het is een kwalijke gewoonte die de Wetstraat pers heeft aangetast.
Dat je acteurs, zangers en presentatoren naar hun emoties polst, valt te begrijpen.
Waar moet je bij die lui anders naar vragen?
Hoe je teksten van buiten leert?
Waarom ze geen dictie volgen?
Nee, het is de getuigenis over hun bipolariteit, ADHD of andere mentale kwesties die ons kan troosten. Dat is, voor alle duidelijkheid, soms waardevol. Meestal niet, hoor. Maar soms wel.
Bij politici, daarentegen, zijn emoties volkomen oninteressant. Toch worden ze er constant naar gevraagd.
Hoe voelt dat?
Wat ging er door u heen?
Hebt u het daar moeilijk mee?
Hoe gaat u daarmee om?
Maakt het u boos?
Raakt u snel ontroerd?
Allemaal vragen om op een papiertje te zetten en meteen in de fik te steken.
Naar de hel met die politieke emoties!
Ik ben ervan overtuigd dat VRT-collega Trio er stiekem ook zo over denkt. Maar toen hij het verdriet in uw blik bespeurde,
ging hij tóch voor de bijl.
U was geëmotioneerd, stelde hij vast.
Het raakte u, voegde hij eraan toe.
Hij stelde zelfs geen vraag, het was een voorzet die u maar hoefde binnen te koppen.
U deed het vol overgave.
Met een persoonlijk verhaal over uw vader en hoe die ooit Oekraïners tewerkstelde.
Na de val van de Sovjet-Unie had hij het land leren kennen en… – de tranen stonden allang in uw ogen, maar terwijl u het zo vertelde,
werd het u te machtig.
U raakte door smart overmand.
Mocht zijn journalistieke deontologie dat niet strikt verbieden, Trio had u vast een knuffel gegeven. Maar hij bleef beheerst, in het volle besef dat hij de video van de week had gescoord.
Daar ging uw plannetje.
U schonk nog een cheque van een miljard en onze onwankelbare steun aan het Oekraïense volk, maar vooral uw gesnotter ging viraal.
Meer trommels en trompetten werden zelden gehoord bij politici die buigen voor het leed.
Ik moet nu denken aan 7 december 1970,
toen bondskanselier Willy Brandt in Polen een krans neerlegde bij een monument voor de Joodse helden die werden vermoord bij de opstand in het getto van Warschau.
Ineens viel hij op zijn knieën – alsof hij de wereld vergiffenis vroeg om het nazisme.
Maar wéénde hij? Welnee.
Een politicus op dat niveau,
in die omstandigheden,
weent niet.
Beeld het u maar eens in: pakweg generaal De Gaulle die een potje stond te janken.
Vandaag mogen mannen huilen,
dat is het punt niet. Maar u bent premier.
U hoort niet omwille van een persoonlijke jeugdherinnering in snikken uit te barsten.
Maar misschien ben ik te hard.
Het wereldtoneel is zo zwart dat we anno 2025 misschien juist meer politici nodig hebben zoals u en de man die uw partij zo hard heeft uitgelachen – Christoph Heusgen, voorzitter van de Veiligheidsconferentie van München.
U hebt zichzelf ook al vaker een geknakte ziel getoond. En zie hoever het u gebracht heeft.
Soms weent u vast in stilte.
Zo vermoed ik dat u al hebt gehuild samen met nabestaanden van slachtoffers van de
Holocaust.
Maar die historische genocide mag u niet blind maken voor het leed dat de bende van Netanyahu nu aanricht in Gaza.
Er bestaan duizenden foto’s van baby’s zonder schedel, peuters zonder armen,
mannen zonder ingewanden.
Bekijk er eens een paar.
We sturen Marijn Trio langs om te vragen wat er dan door u heen gaat.
Hoogachtend
Joël De Ceulaer,
Senior writer
Lees ook
Klik op de hyperlinks
en lees meer berichten
Bron: De Morgen