Senior writer Joël De Ceulaer schrijft deze week een brief aan Ruben Van Gucht. Deze Uitkijkpost kan sporen van spot of satire bevatten.
Joël De Ceulaer – De Morgen
“Beste Ruben Van Gucht, wij leven in een tijdperk van emotioneel exhibitionisme”
Joël De Ceulaer
Toen ik deze week in mijn favoriete krant las dat vrouwen witverlies maar beter kunnen leren omarmen, moest ik meteen aan u denken.
Niet omdat ik u op welkdanige wijze dan ook associeer met vaginale afscheiding, maar omdat uw passage in Het huis getuigde van een verfrissend gebrek aan gêne.
Mocht u ooit toch te kampen krijgen met witverlies – je kunt tegenwoordig niets meer uitsluiten – dan zou u daar erg sereen mee omgaan: het zou geen taboe zijn in interviews, maar u zou evengoed bereid zijn om uw lot in stilte te dragen.
Dat leren we uit uw getuigenis over de amoureuze component van uw bestaan.
U verstopt niet dat u in relationeel opzicht twee levens leidt – op gezonde afstand van elkaar – maar voelt niet de behoefte om ons daar uitgebreid mee lastig te vallen.
En daar hou ik van, zie.
De minzame en onbewogen blik waarmee u te kennen gaf dat het onze zaken niet zijn met wie u waar en wanneer het bed deelt, ging recht naar mijn hart.
Vaak gaat zo’n bekentenis gepaard met een gekwelde blik en lange stiltes, om uit te monden in een telegenieke traan – want ja, de meeste BV’s hebben toch echt wel een zwaar leven. Een héél zwaar leven.
Ook u hebt vast weleens mindere momenten – een bad hair day, bijvoorbeeld – maar u blijft altijd monter en beheerst. Zonder exhibitionisme, maar ook zonder taboes of schaamte.
U bent, mijnheer Van Gucht, een spookrijder op de snelweg dwars door medialand.
Sla maar eens een krant open of druk op een willekeurige knop van de afstandsbediening:
de zogezegde taboes sneuvelen vandaag aan de lopende band.
Hieronder een greep uit de oogst van de jongste maanden. Telkens betreft het zaken waarbij de doorsnee geïnformeerde burger licht verveeld de schouders ophaalt, maar in de klauwen van de media worden het ineens Loden Taboes waar we met z’n allen dringend vaker over moeten praten.
Dat je bij een keizersnede niet voelt dat er een baby uit je lichaam komt, dat je dus eigenlijk niet bevalt maar geopereerd wordt.
U dacht dat het bekende stof was,
maar nee, het is een groot taboe.
Dat een vrouw te zijner tijd in de overgang belandt en dan erg nare gevoelens ervaart.
U dacht dat het al decennia geanimeerde gesprekken opleverde tijdens Vlaamse familiefeesten, zeker in de Kempen,
maar nee, ook dat is taboe.
Zogezegd. Schrijf ik met veel schroom en alle eerbied voor wie een keizersnede onderging, of zich in de menopauze bevindt. Ik wens iedereen altijd alle sterkte bij elke heuvel die het leven opwerpt.
De minzame blik waarmee u te kennen gaf dat het onze zaken niet zijn, ging recht naar mijn hart
Het probleem is overigens sekseneutraal.
Ook lichaamsbeharing is taboe, vooral onder de evenaar – om het met comedian Jerry Seinfeld te zeggen. Asymmetrische vormgeving ter hoogte van de genitaliën: een volstrekt onbespreekbaar probleem dat mensen de dieperik in sleurt.
Het levenseinde:
Ook een gigántisch taboe, waar niemand zelfs maar over durft te praten, schrijven of nadenken.
Dementie of euthanasie:
Lees je nooit iets over.
Rouwen:
Totaal onbekend terrein voor de doorsnee sterveling. Iemand die ooit een naaste verloor, zou daar toch eens een groot interview over moeten geven.
Idem dito voor de onvervulde kinderwens,
de ellendige last van het ouderschap en de priemende blik van de kat juist op het moment dat men het wonder aan zichzelf wil doen geschieden, om het met comedian Gerard Reve te zeggen.
En dan vergeet ik de stoelgang nog.
Waarom kunnen we daar met familie, buren, vrienden en collega’s niet open over praten?
Waarom zouden we de oogst van onze spijsvertering niet vaker met elkaar mogen vergelijken?
Gelukkig wil de VRT met De grote boodschap ook dát taboe eindelijk doorbreken.
Straks lezen we ergens, mijnheer Van Gucht, dat wij onze stoelgang moeten leren omarmen.
Met die taboes word ik dertig jaar teruggeworpen in de tijd.
In 1994 bracht het weekblad Panorama/De Post, onder leiding van Karel Anthierens en Lex Moolenaar, een productie met als titel:
Het laatste taboe: mannen over hun lichaam.
Onder meer Paul Michiels en Johan Anthierens evalueerden eerlijk en kritisch alle onderdelen van hun lijf.
Dat zou een krant of blad vandaag gewoon opnieuw kunnen doen, waaruit we kunnen besluiten: dat van die taboes was en is totale onzin.
Als je iets een taboe noemt, verkoopt het.
Als iets een taboe is, dan lees je er niets over.
Onderwerpen waarover de boeken en tv-programma’s je om de oren vliegen, zijn geen taboes, maar commerciële hypes – die passen bij dit tijdperk van sentimentaliteit en emotioneel exhibitionisme.
De reacties op uw getuigenis ondersteunen die stelling. Hoewel u zelf, en kennelijk ook de andere betrokkenen, niet dieper willen ingaan op dat aspect van uw aller privéleven, jaagt de gespecialiseerde pers op duiding door experts.
Zo leerden we in Het Laatste Nieuws al dat een open relatie iets anders is dan polyamorie – dat laatste is met gevoelens en al – een open relatie kan gewoon voor de lol.
Wel opletten voor jaloezie, wist seksjuwoloog Wim Slabbinck, want dat is volgens hem “cultureel ingeprent” bij de mens.
Wat mij eraan deed denken: het echte taboe vandaag is biologie. Dáárover moeten we het vaker hebben.
Voor de rest zit ik op uw lijn en pleit ik juist voor meer taboes. Wil iemand iets kwijt, dan is dat prima. Maar discretie, pudeur, privacy en terughoudendheid mógen een optie zijn.
Warme groet
Joël De Ceulaer, senior writer
Lees ook
Klik op de hyperlinks en lees meer berichten
Bron: De Morgen